Запалоханыя

Пра пабiтага на Плошчы сабаку, якi цяпер падцiснуу хвост перад уладай - вельмi трапна. Але, дзякуй богу, засталiся непакаронныя змагары.

(“А хто тут ідзе? “ Янка Купала).

А ХТО ТУТ ЖЫВЕ?
Кожны год, паслЯ зімы,
прачынАецца Прырода.
Мы – чакАем навінЫ,
год за годам…
Мы – чакаем перамен,
для жыццЯ народа.
А Улады – ўсё падлЕй,
з кожным годам…
Мы – чакаем ад жыццЯ
Лёс неабыЯкавы.
А ўсяго-та набыццЯ –
дуля… з макам…
Мы – жадаем для людзей
шчАсця роўнаважкага.
А – няма яго нідзЕ!
А – няма ж яго…
Кожны ж год,
пасля зімы,
прачынаеццА Прырода.
…і калі ж
прачнёмся мы,
звАцца каб – Народам?
*+*
26 студзеня 2013г.
(**кожны – каждый; паслЯ – после; прачынаецца – просыпается;
чакАем – ожидаем;навіна – новое; Лёс(муж.род) – Судьба(жен.род);
абыякавы – никакой; набыццё – доход; жадаем – желаем; роўнаважкае – одинаково важное; нідзе – нигде).

© Copyright: Олег Буйницкий, 2013
Свидетельство о публикации №113012604870.

Спасибо за статью.

Жонка хвалюецца пра свайго чалавека i нiчога у гэтым кепскага нямашака.

ды проста ў Беларусі нікому не вядомае слова "адказнасць"
гэтак сама як "геройскім учынкам" можа мужчына лічыць тое, што "з'еў пірага з сябрамі незарэгістраванай партыі", некаторыя жанчыны лічаць сваёй заслугай толькі тое, што лічацца ў шэрагах апазіцыйнае партыі, альбо нават узначальваюць нейкую рэгіянальную арганізацыю гэтае партыі!
спадарыня Галіна, а Вам не здаецца, партыі маюць нейкую адказнасць перад грамадствам?
бо партыі, нават незарэгістраваныя, ствараюцца на тое, каб быць авангардам грамадзянскага супраціву
і калі Вы йдзяце ў партыю, спадарыня Галіна, то мала там проста лічыцца, ды пераабіраць на з'ездах звыклае начальства, якое не мяняецца дзесяцігоддзямі, нават прайграўшы ўсе магчымыя кампаніі?
а якую праграму рэальнага супраціву ў адказ на бесперапынны наступ рэжыму на правы грамадства і чалавека прапанавалі апошнім часам Вы асабіста, альбо калектыўны розум вашае партыі?
а ці не здаецца Вам, што ў партыю трэба ісці тады, і дзеля таго, каб прапанаваць астатняму грамадству шляхі супраціву?
рэальнага, эфектыўнага супраціву, які даў бы вынік, а не галасы лічыць на чарговай падробцы пад выбары...
ці гэта не ўкладаецца ў галаву тыповага актывіста, якому так зручна дзяліць суграмадзян на тых, хто ёсць сябрам партыі, а значыць, нічога не баіцца (хоць і нічога не робіць, калі не скажуць і не накіруюць), і астатніх, "несябраў", а значыць, "запалоханых"
дык вельмі шмат тых, хто цураецца палітыкі не таму, што баіцца, а таму, што іх не вабіць тое, што вы, так званыя "актывісты", лічыце "палітыкай" -- напрыклад, упарты, насуперак здароваму сэнсу і грамадзянскаму гонару, удзел у выбарах (не важна, у якой якасці, кандыдата ці назіральніка)
а чым можа прывабіць тое, чым вы займаецеся цяпер? а чым, дарэчы, вы займаецеся? чакаеце чарговых выбараў? мітусіцеся вакол "адзінага"? Вы што думаеце, людзі ў Беларусі дурныя, нічога не разумеюць?
нядзіва, што за мяжою не вераць таму, што ў Беларусі партыі не забароненыя -- бо гэтыя партыі можна лёгка заўтра распусціць, і ніхто гэтага нават не заўважыць -- толькі на сайтах напішуць, і ўсё, і не ўспомніць ніхто!
дарэчы, можа таму гэтыя партыі таму й не робяць нічога, каб ім пакінулі магчымасць ціха лічыцца "сябрамі" ці "членамі", і гучна "прадстаўляць грамадскасць" за мяжою...

Настоящий писатель -- это совесть нации. Не мною сказано. С трудом могу представить себе запуганную совесть...

Ну, а шуты и скоморохи были при каждом самодержце...

Если это был прозрачный намёк на Некляева, то его понять можно. Поэт по призванию не обязан быть хорошим политиком. по крайней мере - он попробовал.
Есть много тех, которые не только битыми не разу не были, но и на площади вообще не были, а все выставляют себя как спасителей нации и бесстыдно выгораживают Лу. от санкций... Как таких назвать?

Ну и где вы мужчины,которые имеют "адказнасць" 18 лет прошло. а вас так что-то не густо

Статья задела за живое. Отлично написано. Не открещивайтесь от политики и не говорите, что вас это не касается, иначе однажды она прийдет к вам сама, нищенскими пенсиями, ментами-беспредельщиками и вашими детьми, оглупевшими от системы образования.

А трусость можно простить только в одном случае - если у тебя хватило смелости признаться и уйти, как поступил Романчук. А не продолжать делать вид, что ничего не произошло, как Милинкевич, Гайдукевич или Дмитриев.