«Саўбелія»: ЕЗ адмяняе візы, каб вербаваць новых агентаў

Прапагандысты ўпэўненыя, што змякчаць візавы рэжым з ЕЗ нельга.

Аўтар газеты «Советская Белоруссия» Усевалад Шымаў у адным артыкуле прымудрыўся адначасова падтрымаць адмену еўрапейскіх віз для беларусаў і выступіць супраць увядзення бязвізавага рэжыму з ЕЗ.

На думку сына былога міністра эканомікі і рэктара БДЭУ, «паслабленне візавага рэжыму павысіць рэйтынг ЕЗ у вачах многіх беларускіх грамадзян, а таксама інтэнсіфікуе беларуска-еўрапейскія кантакты на ўсіх напрамках, што будзе вельмі зручным для вярбоўкі новых агентаў уплыву ў Беларусі».

Так аўтар «Саўбелкі» пракаментаваў ідэю польскага амбасадара Лешэка Шарэпкі пайсці на ўзаемную адмену віз.

Прапануем вам ацаніць выдасканаленую логіку лукашэнкаўскага прапагандыста без купюр:

Не паспеў Еўразвяз пралангіраваць свае недарэчныя і відавочна незаконныя «санкцыі» ў дачыненні да шэрагу беларускіх грамадзян і прадпрыемстваў, як з Захаду ў дачыненні да нашай краіны рушылі ўслед новыя сігналы, прычым зусім іншага роду.

Першай загаварыла Польшча вуснамі амбасадара сп. Шарэпкі. Загаварыла пра магчымасць адмены візавага рэжыму паміж дзвюма краінамі. Затым ужо ад асобы ўсяго Еўразвяза пра магчымасць палягчэння візавага рэжыму выказаўся спадар Гунар Віганд, дырэктар дэпартамента па пытаннях краін Усходняй Еўропы, Паўднёвага Каўказа і Цэнтральнай Азіі генеральнага дырэктарата ЕЗ па замежных адносінах. Былі сказаныя прыемныя словы, агучаныя прыгожыя ідэі. Але што за фасадам гэтай новай рыторыкі?

Што і казаць, візавае пытанне з краінамі ЕЗ, асабліва з бліжэйшымі суседзямі, з'яўляецца для ўсіх нас вельмі балючым. Мала таго што кошт за еўравізу для грамадзян Беларусі з'яўляецца адным з самых высокіх, але і само яе атрыманне абстаўлена максімальна зневажальнай працэдурай. Каб атрымаць жаданую налепку ў пашпарт, неабходна сабраць кучу дакументаў, адстаяць пару гадзін пад усімі дажджамі і вятрамі ў чарзе перад амбасадай, пасля чаго непрыветны консул можа адправіць вас яшчэ за якімі-небудзь даведкамі, якія раптам спатрэбіліся.

Зрэшты, робіцца гэта цалкам свядома. Для заходняй паліталогіі быў заўсёды характэрны падзел грамадзянскай супольнасці і дзяржавы. Як следства гуляць на супярэчнасцях дзяржавы і грамадства стала ўпадабанай тактыкай заходніх краін. Каго будзе вінаваціць у сваіх неладах небарака, які стаяў некалькі гадзін на марозе і адпраўлены консулам за чарговы даведкай для амбасады? Вядома, не абстрактных заходніх бюракратаў, якія прыдумалі ўсе гэтыя знявагі, а родную дзяржаву: маўляў, не змаглі дамовіцца з «цывілізаванай Еўропай», а простыя грамадзяне цяпер пакутуюць.

Да таго ж нездаровы ажыятаж вакол атрымання шэнгенскіх віз, які аброс вакол амбасадаў і консульстваў разнастайнымі паўкрымінальным «шэрымі» схемамі , даўно стаў адным са сродкаў ціску Еўразвяза на Беларусь.

У сувязі з гэтым узнікае пытанне: з чаго раптам такое «паслабленне», асабліва ў святле нядаўна прынятых рашэнняў па санкцыях? Вядома, паслабленне гэта пакуль чыста дэкларатыўнае і, магчыма, такім і застанецца. І ўсё ж.

Па ўсёй бачнасці, тут працуе ўсё той жа метад супрацьпастаўлення грамадзянскай супольнасці і дзяржавы. У рыторыцы ЕЗ адносна Беларусі заўсёды гучала тэма прыярытэту адносінаў з грамадзянскай супольнасцю, а не з афіцыйнымі прадстаўнікамі дзяржавы. Па сутнасці, Еўропа заўсёды супрацьпастаўляла «дэмакратычную» грамадзянскую супольнасць і «аўтарытарную» дзяржаву.

Аднак партнёраў у беларускай грамадзянскай супольнасці Еўропа падбірала выключна сабе па гусце. Таму ў шэрагах прадстаўнікоў беларускай грамадзянскай супольнасці ў якасці прывілеяваных партнёраў ЕЗ аказваліся выключна дзеячы нешматлікай празаходняй апазіцыі. Менавіта з імі аб'яднаная Еўропа аддавала перавагу мець справу, іх вачыма глядзела на Беларусь і іх інтарэсы адстойвала ў кантактах з афіцыйным Менскам. Для астатніх грамадзян, не заўважаных ў зручнай ЕЗ актыўнай грамадзянскай пазіцыі, дзейнічаў жорсткі візавы рэжым, а то і чырвонае святло на шлагбаўме мяжы.

Трэба прызнаць, тэхналогіі па працы з грамадзянскай супольнасцю трэціх краін у Еўропе пастаўленыя вельмі нядрэнна. У прыватнасці па вырошчванню ў грамадзянскім асяроддзі зручных прывілеяваных партнёраў. Нельга забываць, што «каляровыя рэвалюцыі», якія ўзрушылі многія постсавецкія дзяржавы ў 2000-я, сталі вынікам у тым ліку ўдарнай працы ЕЗ і ЗША з грамадзянскімі супольнасцямі гэтых краін.

Аднак у Беларусі гэтая тэхналогія не спрацавала. Арганізаваную з вялікай працай «плошчу» сілы правапарадку разагналі за 10 хвілін. Прычым без кровапраліцця, без ахвяраў і жахлівых тэлекарцінак. Відавочна, што праца ЕЗ з «прывілеяванымі» грамадзянскімі актывістамі на беларускім напрамку зайшла ў тупік. Таму нельга выключаць, што меркаваныя візавыя «паслабленні» з боку ЕЗ накіраваныя на пошук новых прывілеяваных партнёраў у Менску, на пашырэнне сацыяльнай базы еўрапейскай прысутнасці ў Беларусі. Бо паслабленне візавага рэжыму, безумоўна, павысіць рэйтынг ЕЗ у вачах многіх беларускіх грамадзян, а таксама інтэнсіфікуе беларуска-еўрапейскія кантакты на ўсіх напрамках, што будзе вельмі зручным для вярбоўкі новых агентаў уплыву ў Беларусі.

Зрэшты, тое, што візавае пытанне трэба вырашаць, здаецца, відавочна ўсім. Візавыя «жалезныя заслоны» ў цэнтры Еўропы нікому не патрэбныя. Важна, каб гэтае асабліва тэхнічнае пытанне не ператваралася ў арэну для палітычных ігрышчаў і шантажу. Але навошта гарадзіць складаны горад і пераводзіць стрэлкі з хворай галавы на здаровую? Няхай ЕЗ у асобе сваіх прадстаўнікоў перастане гуляць, а сумленна зробіць тое, пра што трашчыць гэтак звонка. Хай возьме і адменіць візы, гэта ж у магчымасцях Брусэля! Тады беларусы скажуць шчырае дзякуй гэтаму шырокаму і прыгожаму жэсту. А так?.. Балбатаць - не мяшкі цягаць, кажуць у народзе. Беларусы сёння плацяць за «шэнген» ці ледзь не самы дарагі кошт - чаму? Ці не таму, што асабліва «разумныя еўрапейцы» менш за ўсё думаюць пра шараговых беларусаў, а трацяць сілы на сумнеўную «паліттэхналогію», прыдумляючы ўсе новыя трукі, каб дыктаваць нашай краіне сваю палітыку?