Слава Украіне! Жыве Беларусь!

Сёння ў нашых краінах ідзе вызваленчая барацьба.

Я вельмі рады, што Кэтрын Эштан едзе ў Кіеў. Я вельмі спадзяюся, што яна не стане ўгаворваць апазіцыю і народ Украіны дапамагчы Еўразвязу вярнуцца да перамоваў з Януковічам.

Я вельмі баюся, што еўрапейскія лідары аддадуць перавагу не заўважыць, што народ Украіны ўжо выказаўся па ўсіх правілах Еўразвяза. Народ Украіны выказаў сваю волю, і абавязак Еўропы - гэты голас пачуць і дапамагчы гэтую волю ажыццявіць. Такога гучнага голасу народа былой савецкай рэспублікі не было чуваць з часоў падзення таталітарнага СССР. Еўрапейскія палітыкі, якія прапаноўвалі нам прасоўвацца ў Еўропу з дапамогай дыктатараў і аўтакратаў, павінны зразумець, што на самой справе сёння адбываецца ва Украіне.

Не так даўно, у часы халоднай вайны, ААН прызнала права нацыянальна-вызваленчых рухаў на ўзброеную барацьбу. Гэта стала нормай міжнароднага права. Права на ўзброены супраціў тэрарыстам, якія захапілі закладнікаў, таксама ні ў каго не выклікае сумневаў. Дык вось, сёння на прасторы былога СССР адбываецца роўна гэта: і нацыянальна-вызваленчая барацьба, і вайна з тэрарыстамі, якія захапілі ў закладнікі цэлыя народы, за права народаў на свабоду і незалежнасць.

Толькі мы ўсе, дэмакратычныя рухі ў былых рэспубліках СССР, свядома адмовіліся ад прымянення сілы для адстойвання сваіх правоў і зрабілі сваім прынцыпам негвалтоўны супраціў. Заўважце, мы адмовіліся, а тыя, хто незаконна ўтрымлівае ўладу, як у Беларусі, абапіраюцца менавіта на гвалт і плодзяць усё больш карных органаў і драконаўскіх законаў для ажыццяўлення гэтага гвалту.

У свой час мільёны людзей ва Украіне, Беларусі, Расеі, Азербайджане, Арменіі, Грузіі, Малдове, Літве, Латвіі, Эстоніі і г.д. паўсталі супраць таталітарнай дзяржавы, змагаліся за нашу і вашу свабоду. Гэтыя мірныя паўстанні і паўстанні ў краінах Усходняй Еўропы прывялі да вызвалення цэлых краін і народаў. Дзякуючы гэтаму адбыўся Еўрапейскі Звяз, адзінае ў свеце аб'яднанне дзяржаў на прынцыпах дэмакратыі, правоў чалавека і вяршэнства закона. У яго ўвайшлі і краіны Балтыі.

Вельмі горка сёння чуць, як некаторыя палітыкі з краін, якія нядаўна ўвайшлі ў ЕЗ, асабліва маладыя, спагадліва паляпваюць нас па плячы і вучаць, як трэба змагацца за свабоду. Нават не так, нам кажуць: усё залежыць ад вас, вы там змагайцеся, а мы пакуль будзем мець справу з вашымі дыктатарамі, гандляваць з імі, весці з імі перамовы, забяспечваць з імі нашу бяспеку.

Але ж мы змагаліся за вашу свабоду. Мы ж дапамаглі вам стаць Еўропай. І дапамаглі Германіі стаць адзінай. А сёння мы хочам жыць пры Януковічы, Лукашэнку і Пуціне гэтак жа, як вы хацелі жыць пры Кадары, Жыўкаве, Хонэкеры, Ярузельскім, Гусаке і Чаўшэску.

Ну не ідыёты ж мы.

Калі Усходняя Еўропа змагалася за свабоду, не ўсе на Захадзе падтрымлівалі гэтую барацьбу, але ўсё ж знайшліся лідары, такія, як прэзідэнт ЗША Рэйган, якія адкінулі ўсе сумневы, усё меркаванні эканамічнай і практычнай мэтазгоднасці і зрабілі стаўку на свабоду, дэмакратыю і правы чалавека. Яны ўжылі ўвесь свой аўтарытэт, эканамічныя, фінансавыя, інтэлектуальныя рэсурсы дзеля вызвалення Усходняй Еўропы. Яны перамаглі.

Сёння Еўропа абавязаная зрабіць тое ж самае для Украіны, а значыць, і для ўсіх нас. Усе магчымасці для гэтага ў яе ёсць. Толькі не трэба спрабаваць перакупіць Януковіча, прапаноўваючы яму больш грошай, чым Крэмль. Ён на гэта і разлічвае. Для гэтага і задумаў усе апошнія кульбіты з непадпісаннем пагаднення аб асацыяцыі з ЕЗ. Не гэта стала прычынай масавых выступленняў украінцаў, не інтэграцыя з ЕЗ. Нагодай - так, але не прычынай.

Украінскі народ сёння змагаецца за сваю свабоду, за права выбіраць і мяняць на выбарах сваіх кіраўнікоў, за сваю годнасць і за правы кожнага чалавека, за каштоўнасці, на якіх стаіць Еўропа. Украіна сёння змагаецца супраць аднаўлення савецкай імперыі, якая пагражае знішчыць не толькі нас, але і саму Еўропу. Гэта нескладана зразумець і накіраваць еўрапейскую палітыку на падтрымку базавых еўрапейскіх каштоўнасцяў, на абарону свабоды і дэмакратыі. І на прыняцце самых жорсткіх мер супраць тых, хто на гэтыя каштоўнасці замахваецца.

Я вельмі рады, што Кэтрын Эштан едзе ў Кіеў. Пачынаючы з 2006 года я пераконваў усіх сваіх суразмоўцаў з ліку еўрапейскіх палітыкаў, аналітыкаў, дыпламатаў, парламентароў, што падчас масавых акцый пратэсту супраць фальсіфікацыі выбараў у Беларусі кіраўніцтва Еўразвяза, Еўрапарламента павінна знаходзіцца на месцы падзей. Іх не было ні на Плошчы-2010, ні пасля. Можа быць ва Украіне - а ў Еўропе лічыцца, што Украіна важней Беларусі - Еўразвяз дапаможа народу адстаяць свой выбар.

Я перакананы, што без Плошчы-2010 не было б у 2011 годзе ў Расеі снежаньскіх пратэстаў супраць фальсіфікацыі выбараў у Думу і не было б Балотнай у 2012 годзе, і не было б Еўрамайдана ва Украіне ў 2013 годзе. Таму што гэта вызваленчая барацьба, і гэта будзе працягвацца і скончыцца перамогай, а Еўропа можа падтрымаць гэтую барацьбу або зрабіць выгляд, што ўсё гэта - выпадковыя выступленні і барацьба за ўладу.

Андрэй Саннікаў, лідар грамадзянскай кампаніі «Еўрапейская Беларусь», спецыяльна для charter97.org