29 сакавiка 2024, Пятніца, 10:16
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Катаванні ў Лідскім РАУС: «Допыт» скончыўся шпіталізацыяй

303
Катаванні ў Лідскім РАУС: «Допыт» скончыўся шпіталізацыяй

Міліцыянты-садысты збівалі затрыманых кулакамі і дубінкамі і распылялі ім у твар газ.

Трагедыя разыгралася ў ноч з 17 на 18 лістапада 2012 года, калі трое братоў Шкурко мірна адпачывалі ў дыскабары «Праспект» (Ліда, праспект Перамогі, 145). Неўзабаве сярэдні брат паехаў па сваіх справах, а малодшы Багдан Шкурко і старэйшы Іван Шкурко, засталіся на дыскатэцы. Усё адбывалася як на ўсіх падобных дыскатэках - шампанскае, якое па мясцовай традыцыі не разлілі ў куфлі, а выдалі, проста зрэзаўшы корак з горлачка, сябры, з якімі не бачыліся доўгі час, гучная музыка і выдатны настрой, які чымсьці не спадабаўся ахоўнікам дыскабару.

Як аказалася, адным з ахоўнікаў у дыскабары працаваў непаўнагадовы хлопчык, студэнт Лідскага каледжа, не зразумела якім чынам прыняты на працу, якая прадугледжвае начныя дзяжурствы, піша сайт праваабарончай арганізацыі «Платформа».

Ён увесь вечар спрабаваў справакаваць рукапашную з Багданам, самым малодшым з братоў Шкурко, што зафіксавалі камеры відэаназірання (у распараджэнні праваабаронцаў маюцца дадзеныя відэазапісы).

Абыякавае відэа пацвярджае, што пакуль браты Шкурко танцавалі, весяліліся, выпівалі, яны чымсьці выклікалі незадаволенасць ахоўнікаў і адміністратара бара, якія пачалі чапляцца да адпачываючых, а потым выклікалі нарад міліцыі.

Не аказваючы супраціўлення супрацоўнікамі міліцыі, Багдан, малодшы з братоў, ідзе да выхаду, але міліцыянты зусім нечакана пачынаюць яго біць. Багдан спрабуе застацца на людзях, спадзеючыся, што хтосьці заступіцца за яго, але яго выцягваюць з залы, далей ад старонніх вачэй, жорстка збіваюць і... распыляюць у твар маладому чалавеку пярцовы газ.

Як бывае практычна заўсёды, на дапамогу чалавеку, якога збіваюць, ніхто не прыходзіць, больш за тое, да экзэкуцыі падключаюцца ахоўнікі і адміністратар дыскатэкі. Кожны стараецца нанесці ўдар больш балюча, б'юць каленамі, нагамі, кулакамі, б'юць да страты прытомнасці.

На крыкі Багдана аб дапамозе адклікаецца толькі брат Іван. Бачачы, што адбываецца, ён спрабуе заступіцца, і, цалкам натуральна, таксама, як і брат, становіцца аб'ектам збіцця. Імкнучыся хоць неяк дапамагчы Багдану, Іван, якому таксама пырснулі ў твар пярцовым газам, спрабуе адцягнуць ад яго аднаго з супрацоўнікаў міліцыі, але паслізаецца і падае разам з міліцыянерам.

Потым, у міліцэйскім пратаколе, гэта падзенне будзе расцэнена, як ужыванне Іванам Шкурко сакрэтнага прыёму, і менавіта яно паслужыць падставай для далейшых здзекаў.

Азвярэлыя супрацоўнікі ППСМ (а гэта менавіта яны прыбылі па выкліку), з матам і пагрозамі, хапаюць Івана Шкурко і запіхваюць яго ў міліцэйскую машыну. Усе спробы паклікаць на дапамогу спыняюцца ўдарамі кулакоў і дубінак.

Затым, відавочна адчуваючы поўную беспакаранасьць, міліцыянеры-садысты пачынаюць з вычварэннямі здзекавацца над Іванам. Ударыўшы яго некалькі разоў дубінкамі, супрацоўнікі міліцыі прыціскаюць Івана да падлогі аўтамабіля і сцягваюць з яго джынсы і ніжнюю бялізну, а распрануўшы... распыляюць пярцовы газ у задні праход безабароннаму хлопцу. Маладога чалавека, які ляжыць на падлозе машыны, бесперапынна збіваюць і вязуць на гарадскую пустку.

На пустцы Івана выцягваюць з машыны, кідаюць тварам у зямлю і працягваюць збіццё. Калі стала відавочна, што Іван ад пабояў губляе прытомнасць, міліцыянеры-садысты, не хаваючы задавальнення ад таго, што адбываецца, пачалі... мачыцца яму на галаву. Спробы абараніцца перарываліся збіццём і пагрозамі «Ляжы, с...а, а то закапаем тут».

Жудасна нават уявіць, што гэта не дэтэктыў пра разборках крымінальных «браткоў» у хвацкіх 90-х, гэта лістапад 2012 года, беларускі горад Ліда, галоўныя дзеючыя асобы - простыя беларускія міліцыянты, супрацоўнікі палка ППСМ УУС Гродзенскага аблвыканкама, якія знаходзяцца ў аператыўным падпарадкаванні Лідскага РАУС.

Здзекванні на пустцы спыніў загад аб вяртанні ў РАУС, які паступіў міліцыянтам-садыстам па рацыі. Збітага і зняважанага Івана міліцыянты прыхапілі з сабой, відавочна яшчэ не нацешыўшыся сваёй бязмежнай уладай над бездапаможным чалавекам.

Івану і Багдану Шкурко, можна сказаць, «пашанцавала» - у машыне, па дарозе ў Лідскі РАУС, Іван змог дастаць мабільны тэлефон і патэлефанаваць маці, якая тут жа прыехала ў РАУС на выручку сынам.

Калі Ларыса Шкурко прымчалася ў РАУС, Івана яшчэ нават не прывезлі з пусткі. У РАУС, у пакоі для дазнання знаходзіўся толькі Багдан. Потым Ларыса ўбачыла і Івана: з апухлым тварам, усяго ў крыві, у кайданках і ледзь жывога яго прывялі «героі»-міліцыянты.

Ужо ведаючы, што ў РАУС знаходзіцца маці братоў Шкурко, міліцыянты дэманстратыўна пераводзілі Івана і Багдана з аднаго кабінета ў другі і працягвалі «апрацоўваць» - да маці даносіліся стогны сыноў і глухія ўдары.

Калі Івана ў чарговы раз праводзілі міма, ашалелая жанчына паспрабавала закрыць яго сабой, але яе прыціснулі да сцяны, уціснуўшы локаць у горла так, што яна ледзь не страціла прытомнасць.

У роспачы Ларыса Шкурко звярнулася да начальніка РАУС Генеца Ігара Мікалаевіча, які знаходзіўся на працоўным месцы, з просьбай спыніць бясчынствы і здзекі. Аднак начальнік Лідскага РАУС застаўся абсалютна абыякавы да таго, што адбываецца, і да просьбаў маці. Ён нават не назваў прозвішчаў супрацоўнікаў ППСМ, якія ўдзельнічалі ў збіваннях Івана і Багдана, а на форменным абмундзіраванні міліцыянтаў не было ніводнага нагруднага ідэнтыфікацыйнага знака.

Калі Івана ў кайданках у чарговы раз праводзілі па калідорах РАУС, ён крыкнуў маці аб тым, што з ім зрабілі міліцыянты. Крык хлопца пачуў афіцэр, супрацоўнік следчага камітэта, які ўмяшаўся ў тое, што адбывалася, і спыніў далейшыя здзекі.

Пасля перанесеных збіццяў, Іван і Багдан знаходзіліся ў такім стане, што абодва былі шпіталізаваныя ў бальніцу.

Прыйшоўшы ў сябе пасля перажытага, Ларыса Шкурко вырашыла змагацца за тое, каб вінаватыя ў садысцкіх катаваннях, былі пакараныя. Раніцай 18 лістапада яна напісала пра тое, што здарылася на сайтах міністэрства МУС, Генеральнай пракуратуры, КДБ, УУС Гродзенскага аблвыканкама, Лідскага раённага выканаўчага камітэта, а 19 лістапада ва ўсе інстанцыі былі адпраўленыя лісты па пошце.

Вынік не прымусіў сябе доўга чакаць - на Багдана Шкурко была заведзеная адміністрацыйная справа за... супраціўленне супрацоўнікам міліцыі! Багдан нават быў запрошаны на судовае пасяджэнне... за паўгадзіны да яго пачатку. Не пазнаёміўшыся з пратаколам і пастановай, не маючы часу наняць адваката, Багдан Шкурко паўстаў перад судом і гэта не збянтэжыла суддзю.

У дачыненні да Івана Шкурко «паваротлівыя» супрацоўнікі міліцыі не паспелі своечасова згатаваць адміністрацыйную справу, бо скончыліся неабходныя тэрміны. І тады міліцыянты абвясцілі адкрытае паляванне на Івана.

Праз два месяцы Іван Шкурко быў зноў затрыманы на выхадзе з бара і зноў дастаўлены ў РАУС, прычыну затрымання Івану ніхто не патлумачыў. На ганку наркалагічнага дыспансера, куды Івана даставілі для правядзення экспертызы, адзін з суправаджалых міліцыянтаў штурхнуў яго ў плячо і загадаў бегчы. Як толькі разгублены Іван пачаў рухацца, міліцыянты з крыкамі: «Стой, страляць буду!» - кінуліся за ім, павалілі яго на зямлю і пачалі збіваць. Адначасова міліцыянты спрытна абшуквалі кішэні - з іх вынялі ўсё каштоўнае, а калі Іван паспрабаваў выратаваць падарунак брата - дарагую ручку «Parker», адзін з міліцыянтаў проста адабраў яе.

І Іван зноў апынуўся ў тым жа РАУС, дзе нядаўна падвяргаўся здзекаванням. І тыя ж супрацоўнікі палка ППСМ УУС Гродзенскага аблвыканкама прыступілі да «працы». Усе спробы запатрабаваць адваката ці хаця б зрабіць званок дадому не былі пачутыя. Івана зноў збівалі, выварочвалі рукі і ногі, ды так старанна, што хлопец прыйшоў у сябе толькі тады, калі да яго прыехала «хуткая».

Як толькі людзі ў белых халатах прывялі Івана ў свядомасць, на яго адразу ж былі апранутыя кайданкі і, пагрузіўшы хлопца ў машыну, міліцыянты адвезлі яго ў турму.

Толькі на наступную раніцу Ларысе Шкурко патэлефанаваў незнаёмы чалавек з якім адбыўся «цудоўны» дыялог: «Вам прасілі перадаць, што Вашага сына не будзе двое сутак», - «А хто тэлефануе?», - «Міліцыя».. Так Ларысе Шкурко паведамілі пра тое , што сын падвергнуты адміністратыўнаму арышту.

Маці зноў кінулася да начальніка РАУС, дзе даведалася, што на сына заведзеная адміністрацыйна справа за тое, што ён нібыта... спраўляў патрэбу ў неналежным месцы, а змяшчэнне яго ў ЦІП «выклікана неабходнасцю дастаўлення ў суд».

Аднак у гэты раз начальнік РАУС праявіў «міласэрнасць» і да суда адпусціў Івана дадому. Забіраючы яго вечарам з ЦІПа, сваякі зноў ўбачылі на твары і целе Івана сляды «прафесіяналізму» супрацоўнікаў ППСМ, у выніку якога ён зноў апынуўся ў стацыянары раённай бальніцы.

Варта адзначыць, што ў гэты раз асаблівы «прафесіяналізм» праявілі і лекар нейрахірургічнага аддзялення Лідскай ЦРБ, і загадчык аддзялення, якія, вырашылі, што можна на трэці дзень выпісаць пацыента, які паступіў з дыягназам закрытая чэрапна-мазгавая траўма, страсенне мозгу. Верагодна, медыцынскія работнікі такім чынам вырашылі дапамагчы супрацоўнікам Лідскага РАУС выратаваць свой гонар і пагоны.

Што ж тычыцца выніку разнастайных праверак і разглядаў з нагоды катаванняў і здзекаў, якім падвергнуліся браты Шкурко, то ў гэтым работнікі ўсіх кантралюючых захаванне законнасці органаў, апынуліся аднадушныя і неарыгінальная. На ўсе шматлікія звароты былі атрыманыя цалкам прадказальныя стандартныя адпіскі. З УСБ Гродна і ў ГУУБ МУС адказалі, што паказанні Ларысы, Багдана і Івана Шкурко шмат у чым супярэчаць паказанням работнікаў міліцыі. Але пакуль вядзецца экспертна-крыміналістычная экспертыза, і, магчыма, у выпадку выяўлення нейкіх новых вынікаў, вінаватыя будуць прыцягнутыя да дысцыплінарнай адказнасці.

16 лютага з Лідскага раённага аддзела Упраўлення Следчага камітэта Рэспублікі Беларусь па Гродзенскай вобласці прыйшло Апавяшчэнне аб узбуджэньні крымінальнай справы ў дачыненні да Івана Шкурко па прыкметах складу злачынства, прадугледжанага ч. 2 арт. 363 Крымінальнага кодэкса РБ (супраціўленне супрацоўніку органаў унутраных спраў або іншай асобе, якая ахоўвае грамадскі парадак). Па дадзеным артыкуле Івану Шкурко можа пагражаць да 5 гадоў пазбаўлення волі.

Як жа зладжана працуюць у Беларусі сістэма МУС, Следчы камітэт, Генеральная пракуратура! Супрацоўнікам міліцыі, што знаходзіцца пры выкананні службовых абавязкаў, можна біць, катаваць, зневажаць, здзекавацца над затрыманымі. А калі затрыманы асмеліцца быць нязгодным, ды яшчэ і ўстане на абарону сваіх правоў, гонару і годнасці, то тут жа сам за гэта і адкажа, у адпаведнасці з Крымінальным Кодэксам Рэспублікі Беларусь. Ну а кантралюючыя органы будуць усімі сіламі спрыяць выкананню закона, вось толькі ў супрацоўнікаў міліцыі і звычайных грамадзян у нашай краіне, на жаль, розныя законы.

Для супрацоўнікаў жа ППСМ, відавочна, наогул не існуе ніякай адказнасці. Бо нават вынікі экспертна-крыміналістычнай экспертызы, якія пацвердзілі наяўнасць пярцовага газу з балончыка на ніжняй бялізне Івана Шкурко і сляды мачы ППСМаўцаў-гвалтаўнікоў на яго куртцы, як аказалася, не з'яўляюцца падставай для прыцягнення іх да крымінальнай адказнасці.

Напісаць каментар 303

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках