Ra Ha Chou- Чацвёрка аленяў імчалася скрозь снегавую мглу. Яго мосць сурова глядзеў на ўзмацненне завірухі, стомлены пасля саміту мозг свідравала адзіная думка: «Народ, народ, народ! Як яны там, мае няшчасныя, пахаваныя навалай грамадзяне, як жа гэта я, забавіўся, не дагледзеў, не ахаваў...». На ўзбочынах шашы грувасціліся каркасы замёрзлых і зламаных пакарабачаных марозам фур, нягледзячы на холад, вароны дзяўблі парэшткі кіроўцаў. Пра легкавікі нагадвалі толькі невялікія снегавыя гурбы.
Фурман Сямашка, расчырванелы на марозе, у расшпіленым жупане, з-пад якога паблісквалі генеральскія эпалеты, гучны цокаў языком і прыспешваў лейцамі чацвёрку аленяў, якіх у астатні момант выменяў у піцерскага на самалёт, які стаўся раптам недарэчным.
«Псяюха, хацеў яшчэ паўмільёна звыш», - прасыкаў яго мосць і хвастануў бабровай рукавіцай па лаўцы. Ад штуршка крыссё футра заварушылася, і з прарэха паказалася кучаравая галава сына: «Татулька, а ці далёка яшчэ?» - французская мова Нікаля была бездакорнай. «Вярсты тры яшчэ, Васпане!» - Голасна адгукнуўся за бацьку Сямашка, - «Да ютрані паспеем!»
«Гэй, Сямашка, спыні, бо пацурболіць трэба!» - пухір ужо раздзьмуўся.
«Нельга тут, Вашамосць, лес тут, а ваўкі цяперака лютыя, выскачыць струк адкусіць, і шукай ветру ў полі!» - вецер амаль заглушаў крык возніка.
«Спыні каля той гурбы, каму сказаў!» - Яго мосць не любіў, калі што дзеялася не з ягонай волі. Алені спыніліся, ён выйшаў з саняў, расшпіліў, залацістая бруя чыркнула па снезе, імгненна выкапаўшы глыбокую ямку і са звонам стукнуўшыся аб метал, пахаваны пад снегам. Зашпіліўшыся, ён разгроб рукавіцай снег поруч з прарэзанай мачой ямінкай, пацёр паказаны серабрысты метал, нахіліўся і прачытаў «Maibach». «Сямашка, мы дома!» - закрычаў ён фурману і рушыў назад да саняў.
Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках