29 сакавiка 2024, Пятніца, 9:25
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Руфер Мустанг: Калі вайсковае кіраўніцтва не апамятаецца - вайну мы не выйграем

3

Вядомы ўкраінскі руфер Рыгор Мустанг з'ездзіў з гуманітарнай дапамогай у аэрапорт Данецка.

Ён правёў некалькі дзён з кібаргамі пад штодзённым абстрэлам. Уражанні ад знаходжання ва ўкраінскай «Берасцейскай крэпасці» ён выклаў на сваёй старонцы ў сацыяльнай сетцы «Фэйсбук».

- Адэсіты сабралі машыну гуманітарнай дапамогі, везці ўсё гэта ўзяўся Яўген Лата. Падхапіўшы мяне ў Дняпры, мы паехалі ў Пескі, на перадавую. Правялі ноч пад абстрэлам і пачалі шукаць магчымасць трапіць у аэрапорт.

На наступны дзень у аэрапорт ехала БМП, але месца там не было, таму загрузіўшы гуманітарку, мы выявілі месца ў старым ўазіку і ўзначалілі калону.

Як потым стала зразумела, у аэрапорт едуць калі цёмна, на БТРах або БМП з выключанымі фарамі, каб не патрапіць пад люты абстрэл.

Пад'ехаўшы да аэрапорта мы ўсё ж такі патрапілі пад абстрэл (зялёная машына днём, на ўзлётнай паласе - зручная мішэнь).

Перабягаючы зону, што прастрэльвалася, былі думкі тыпу «куды бегчы, дзе ўваход, а калі свае стрэльнуць», але калі за 30-ць метраў ад мяне выбухнуў снарад, шчыліну ў сцяне знайшлася за 15 секунд, і мы трапілі ўнутр. Жаўнер даведаўшыся пра «хлопца, які ў Маскве зорку пафарбаваў» адразу павёў нас усё паказваць. Трохі разгубленыя мы прайшлі за нашым экскурсаводам.

Ідзе абстрэл, пастаянныя стрэлы, шмат шуму, а ты нават не ведаеш з якога боку страляюць. Хлопцы жартуюць, штосьці пытаюць, а я ўспамінаю Рэмарка.

П'ем гарбату, заходзіць баец, пытаецца «У машыне нешта каштоўнае было?», Я адразу адчуў, што справа пахне гарэлым, прычым у даслоўным сэнсе.

- Ну так.

- Карацей яна згарэла.

Разам з ёй згарэла частка нашага грузу, у асноўным цёплыя рэчы і лісты. А таксама ноўтбук і камера Жэні.

Мая сумка таксама была ў машыне, разам з карткамі, батарэйкамі, макбукам, некаторымі дакументамі, зумам і ўсімі грашыма. Патрапіўшы ў аэрапорт, я адразу зразумеў, што павінен тут застацца. Праз некалькі гадзін пасля нашага прыбыцця ехаў БТР назад у Пескі.

Жэка з'ехаў на ім, забраўшы картку з адзнятым матэрыялам. У мяне застаўся фотаапарат без памяці і з маленькім зарадам. Далей пачалося самае цікавае.

Як выказаўся Барыс «зараз пачнецца айсідзісі». І ён не хлусіў.

Кожны дзень абстрэлы разнастайнымі прыладамі і спробы штурмаваць тэрміналы.

Сепаратысты пранікаюць у склеп з незлічонай колькасці ўваходаў, здымаюць нашы расцяжкі, часам не зусім удала - тады чутныя выбух, а часам і стогны.

Яны пранікаюць на 3-ці паверх, адкуль часам чуваць храп. Гэта значыць, яны даслоўна пад намі і над намі. Тым не менш, аэрапорт ім кантраляваць не атрымоўваецца. Праводзяцца зачысткі і ўсё пачынаецца па новай. Калі скончыўся абстрэл - значыць цяпер будзе атака. Людзі, якія знаходзяцца там, адчуваюць вялікую псіхалагічную нагрузку.

Спаць пад выбухамі, усведамляючы, што вакол цябе смерць, не ўласціва для чалавека. Як сказаў камандзір, у сепаратыстаў няма годнасці і гонару.

Пры мне была сітуацыя, калі яны патэлефанавалі і папрасілі перамір'я. Так як наша артылерыя спрацавала вельмі добра і ў іх вялікія страты.

Праз гадзіны паўтары нас зноў пачалі абстрэльваць. Слова перамір'е з іх боку сур'ёзна ўспрымаць немагчыма.

Баявы дух на вышыні. Мусіць, на ім усё і трымаецца. Мужыкі не сумуюць, труцяць анекдоты, ваююць, некаторыя распавядаюць жонкам праз тэлефон, што яны ў бяспечным месцы.

Час рухаецца неверагодна павольна. Жаўнераў вельмі бадзёраць лісты, якія ім перадаюць людзі з усёй краіны.

У аэрапорт сілком не адпраўляюць. Усе байцы добраахвотнікі. Напэўна, пра кожнага можна напісаць кнігу.

Тут ёсць людзі, у якіх дома сям'я і дзеці. А ёсць дваццацігадовыя хлопцы, якія не пабаяліся прыехаць на сапраўдную вайну.

Напэўна, гэта гучыць банальна, але на вайне няма прыгожага.

Подзвігі здзяйсняюцца не пад прыгожую музыку, а ў брудным, смуродным памяшканні з гучным матам.

Людзі прыехалі абараняць сваю Радзіму. Некаторым з іх трэба ставіць помнікі, а ў іх дагэтуль няма ўзнагарод.

Ніякіх прэмій, дапамогі іх сем'ям. Гарэлку, лісты, вопратку і ежу прывозяць валанцёры.

Людзі аддаюць апошнія грошы, рызыкуюць сабой каб хоць неяк дапамагчы.

Калі вайсковае кіраўніцтва не апамятаецца - вайну мы не выйграем.

Апошні дзень майго прыбывання там быў самым цяжкім. Двое параненых і двое кантужаных.

Хлопцу адарвала абедзве рукі і раздрабніла сківіцу. Я спадзяюся, што ўлада ў гэтай краіне акажуць яму належную дапамогу.

Калі не - то суддзя ім Бог. А я спадзяюся на вашу падтрымку. Як мінімум, яму будуць патрэбныя нармальныя пратэзы.

Не забывайце аб загінуўшых і памятайце пра жывых!

Напісаць каментар 3

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках