Аляксандр Глеб: «Раней пасля такіх заяў палова гульцоў адразу б у бойку палезла»

Пасля гісторыі з адлучэннем ад нацыянальнай каманды Аляксандр Глеб часова ўзяў паўзу ў зносінах з прэсай.

І вось, нарэшце, загаварыў. «Салідарнасць» абрала самае цікавае з інтэрв'ю, якія вядомы футбаліст даў «Прэсболу» і Tribuna.com.

- Вы бачылі апошнія матчы зборнай?

- Так, абодва бачыў.

- І як?

- Пасля правальнай гульні ў Люксембургу зборнай былі патрэбныя перамогі. А мы выставілі пяць абаронцаў. Ну... Я не ведаю. З боку склалася адчуванне, быццам камандзе не хапае двух ачкоў для выхаду на Еўра, вось яна і закрываецца ў надзеі на нічыю ў кожным з матчаў...

Але я не трэнер. Кандрацьеў быў адказны за вынік. Ён і выбіраў тактыку... Праўда, лічу, гуляць дома ў пяць абаронцаў - гэта глупства. Нам наадварот трэба было забіваць, дэманструючы атакавальны футбол.

А тут пяць абаронцаў... Шчыра, я сам асабліва не ведаю, што гэта за схема такая. Але Кандрацьеў прыдумаў яе выкарыстоўваць. Паводле такой тактыкі я гуляў толькі ў зборнай. Шчыра, гэта цяжка. Пры падобнай пабудове ты тупа адбіваеш і чакаеш свайго шанцу: атрымаецца ці не атрымаецца. Але мы ж з украінцамі і славакамі яшчэ і без нападнікаў гулялі. Таму я наогул не разумею, хто гэтыя шанцы павінен быў выкарыстоўваць...

Хоць зноў-такі: ёсць трэнер. Яму адказваць за вынік. Ён, напэўна, ведае лепш за ўсіх астатніх, як трэба гуляць зборнай.

- Гульцы зборнай маглі абмяркоўваць з трэнерам ягоныя рашэнні?

- Гульцы зборнай практычна не мелі зносіны з трэнерам. Я ведаю толькі аднаго чалавека, з якім Кандрацьеў размаўляў пастаянна. Гэта Стас Драгун.

- Чаму так?

- Ну, ты задай гэтае пытанне Кандрацьеву або Драгуну. Я не ведаю. Сур'ёзна. Яны са Стасам маглі і стэлефанавацца. Драгун сам пра гэта распавядаў. Не ведаю, пра што яны там размаўлялі...

Але каб усе разумелі, у нас са Стасам добрыя адносіны. Проста я кажу пра тое, чаго ніхто і не хаваў.

Мы ж з Кандрацьевым размаўлялі персанальна адзін раз. У папярэднім цыкле. Калі ён вяртаў мяне ў зборную.

Нармальная размова атрымалася. Сустрэліся, селі, паразмаўлялі. Ён спытаў: «Хочаш гуляць у зборнай?» Я сказаў: «Хачу». Ён прадоўжыў: «Вось, я мужык. Усё кажу ў вочы. Калі мне нешта не падабаецца, скажу шчыра». Я адказаў: «Выдатна». На гэтым размова скончылася.

Тады мне ўсё спадабалася. Ну, гэта ж выдатна, калі зносіны шчырыя, сумленныя і простыя. Праўда, пасля гэтага мы толкам не казалі адзін на адзін з Кандрацьевым. «Прывітанне», «Добрай раніцы», «Да пабачэння» - вось і ўсе зносіны. І так амаль з усімі пацанамі.

Затым, калі Георгій Пятровіч вырашыў мяне не выклікаць, мы таксама не растлумачыліся. Дзіўна неяк. Да гэтага часу не разумею, што здарылася.

Наогул, перад паездкай у Люксембург Кандрацьеў казаў: «Гуляць будзе той, хто добра выглядаў супраць Таджыкістана»...

- І як вы адрэагавалі?

- Я вельмі рады, што мы выдатна згулялі з Таджыкістанам... Як я мог адрэагаваць...

Паўстала адчуванне, што для Кандрацьева гульня з таджыкамі была проста найважнейшай. Думкі аб гэтым матчы яго яшчэ доўга не адпускалі. Чалавек на кожным сходзе паўтараў: «Дзеткі, гэта проста «Барселона»! Калі мы так будзем гуляць супраць гішпанцаў, то і іх таксама загонім!»

Сур'ёзна, другі тайм матчу з таджыкамі мы праглядалі разы два. Георгій Пятровіч атрымліваў асалоду. Яму ну проста вельмі спадабалася. Усё казаў, што мы атрымліваем задавальненне і граем выдатна.

Увогуле, Кандрацьеў зрабіў высновы пасля матчу з таджыкамі. Тут больш няма чаго каментаваць.

А што да Люксембурга... Георгій Пятровіч як заўсёды пакрыўдзіўся на ўвесь свет. Сышоў у сябе. Маўчаў. Сядзеў у самалёце наперадзе салона. Ніхто яго не чапаў...

- Што скажаце пра словы Кандрацьева, што прагучалі на прэс-канферэнцыі пасля матчу са славакамі?

- З боку гэта выглядала... Нават не па-дурному ... Прыходзіць тут адно слова на розум, але я не хачу яго прамаўляць.

Разумееш, у чым сітуацыя. Ён гэтых гульцоў выхоўваў у дзвюх "маладзёжках", яны зрабілі яго бронзавым прызёрам чэмпіянату Еўропы, удзельнікам Алімпіяды і трэнерам нацыянальнай зборнай, ён іх выбіраў, ён іх хваліў, а потым... Раптам хлопцы перасталі гуляць, а пасля ягонага сыходу лепш нібыта не пачнуць...

Шчыра, я думаю, усім і так усё зразумела. Няма чаго мне каментаваць.

- Калі вас не выклікалі ў зборную, у інтэрнэце з'явілася недвухсэнсоўнае фота Аляксандра Глеба з начнога клуба...

- Па-першае, трэба паглядзець на дату, калі зроблены здымак. 5 кастрычніка - Кандрацьеў мяне не выклікаў, а ў Турцыі далі выхадныя, і я прыляцеў на радзіму. Паводле ідэі мог ісці куды захачу. Іншая справа, калі б я падчас збору апынуўся ў якім-небудзь адвязным месцы... Тады так, гэта можна было б абмеркаваць.

- Ваш брат Слава ў нядаўнім інтэрв'ю запэўніў, што вы - чалавек непітушчы.

- Малы, вядома, злёгку перагнуў. Я, як і любы чалавек, на святах магу ўжыць. Але без фанатызму, зразумела. Мне гэта не трэба, я не вораг свайму здароўю.

- Новым трэнерам зборнай бачыце Хацкевіча?

- Так. Сашу ведаю даўно. Ён той чалавек, з якім можна ісці ў выведку. Гэта калі коратка. Другім Саню Кульчыя трэба ўзяць. А трэнерам варатароў Гену Туміловіча.

- Круг замкнуўся. Пры такім раскладзе па начных клубах будзе хадзіць уся зборная.

- А чаму не? Галоўнае, каб уся...

- Намякаюць, у вас няма калектыву?

- Так шчыра кажу! Ты можаш сабе ўявіць, каб гульцы зборнай часоў Байдачнага пасля такіх выказванняў, якое дазволіў сабе на развітанне Кандрацьеў, прамаўчалі? Ды палова адразу б у бойку палезла, а другая ў прэсе абавязкова выказалася б.

А што цяпер? Атрымліваецца, словы Георгія Пятровіча закранулі толькі мяне і Ягора Філіпенку. Гэта пра што кажа? Людзям усё роўна...

Але калі кожны сам за сябе, нічога ў нас не атрымаецца. Хоць Мурынью пастаў.

- Як думаеце, якім будзе фініш нашай зборнай у гэтым цыкле, калі ўсё складзецца? І трэнер з'явіцца тлумачальны і ўсё разумее, і каманда аб'яднаецца настолькі, што сапраўды будзе гатовая за гэтага трэнера не толькі памерці на полі, але і за добра накрытай палянай ў начным клубе пасядзець...

- Думаю, за трэцяе месца нам у сілах пазмагацца. Гэта калі ўсе зоркі сыдуцца. Трэба проста памятаць, што ў нас не настолькі мёртвая каманда, як усе думаюць.