Юрый Бутусаў: У кожнага пакалення - свая вайна за гонар і справядлівасць

Мы не можам ухіліцца ад барацьбы - мы проста выбіраем сваё месца - вядучага або кіраванага.

Аб гэтым піша галоўны рэдактар украінскага партала Цензор.нет Юрый Бутусаў. Прыводзім тэкст яго артыкула цалкам:

- Калі ўсё гэта скончыцца? І што будзе далей?

Гэта два самыя папулярныя пытанні, якія я чуў за апошні год, напэўна, тысячы разоў. І я заўсёды адказваў: «Не можа быць канца там, дзе ўсё толькі пачынаецца. Гэта барацьба на шмат месяцаў, так, будуць страляць, далей будуць яшчэ больш жорсткія сутычкі, і пераможа той, у каго мацнейшая воля і больш устойлівая арганізацыя». І ўсё, каму я казаў, засмучаліся і бедавалі... А потым усё больш і больш аддаваліся барацьбе, і самі зараджалі мяне ўпэўненасцю і энэргіяй. Ціск перастаў прыціскаць людзей да зямлі - а наадварот, прымушаў выпрастацца.

Здавалася неверагодным, што народ, які так даўно не ваяваў, не хацеў ваяваць, і ў якога адбівалі ўсякую волю змагацца ўсе кіроўныя паразіты, раптам пачне стрэсваць кайданы, як Гулівер ліліпутаў, і спасцігаць усё новыя і новыя гарызонты свабоды, пакуль нарэшце не ўстане ва ўвесь свой гіганцкі рост... Насельніцтва, якое прыносіла многія стагоддзі нечуваныя ахвяры амбіцыям гетманаў, цароў, генсакаў, раптам знікла, а на яго месцы раптам 1 снежня апынуўся народ - які стаў самім сабой і выкінуў правадыроў і павадыроў на сметнік гісторыі.

Мне заўсёды было балюча ўспамінаць Дзень Перамогі і Дзень памяці ахвяраў Галадамору. Я глыбока вывучаў гісторыю, і бачыў, наколькі бязглуздымі і жахлівымі былі гэтыя дзясяткі мільёнаў ахвяраў. І гэтыя ахвяры пакорліва дазволілі сябе знішчыць, і на многія дзясяткі гадоў выпаліць у наступных пакаленнях саму волю да супраціву.

Нас выхоўвалі бабулі і дзядулі - «абы не было вайны». Але цяпер я ведаю дакладна - у кожнага пакалення павінна быць свая вайна - за справядлівасць, за гонар, за сумленне. Не абавязкова са зброяй - але калі спатрэбіцца, то са зброяй. І мы не можам ухіліцца ад барацьбы - мы проста выбіраем сваё месца - вядучага або кіраванага. А калі ты ўхіліўся ад бою - значыць там, дзе ты ўхіліўся ад бою - прайграў ты, і прайгралі ўсе, каго ты пакідаеш на зямлі пасля сябе - твая сям'я, твае дзеці. І сёння мне ўпершыню не балюча ўспамінаць дзень Галадамору. Бо памяць пра знішчаныя пакаленні адрадзілася сярод герояў, якімі зноў напоўнілася наша зямля. Бо для мяне цяпер гэтая дата непарыўна звязаная з Днём годнасці. І цяпер я дакладна ведаю: Дзень вартасці - гэта не адзін дзень. Гэта кожны дзень, і ўсё жыццё.

- Калі ўсё гэта скончыцца? І што будзе далей?

- Гэта ніколі не скончыцца, і калі кожны з нас гэта прыме і зразумее, і калі кожны з нас пачне дзейнічаць, зыходзячы з таго, што незалежнасць - гэта і ёсць барацьба, то мы зменім сябе і ўсе вакол так, як мы не маглі думаць. А значыць, гэта не канец. Гэта перамога.