Міліцыянты збілі пратэстуючых супраць высялення сям'і з Бярэзы

4 красавіка суд выкінуў сям'ю Якушык на вуліцу з іх уласнага дома.

Пра тое, што правінцыйны і з выгляду ціхі горад Бяроза цягне на званне як мінімум беларускай Сіцыліі, яны распавялі яшчэ ў пачатку сакавіка, піша onliner.by . Паводле пастановы адміністрацыі горада іх старэнькі дом абавязаны пайсці пад знос, а на месцы ўчастка ў 15 сотак у перспектыве павінны вырасці шматпавярховік. Усумніўшыся ў менавіта такім раскладзе спраў і выказаўшы здагадку, што замест чарговай «панэлькі» ў выніку будзе пракладзеная дарога да дамоў мясцовай эліты, Аксана і Вадзім уступілі ў барацьбу супраць вяршкоў горада, а можа, і вобласці.

Аб жудасных падзеях, якія ўчора ўвечары адбыліся з сям'ёй, і пра беззаконне ў горадзе распавяла заплаканая і запалоханая Аксана Якушык праз тэлефон:

- 4-га ў Кобрыне адбыўся суд, паводле пастановы якога ўсю нашу сям'ю зрабілі бамжамі, пазбавіўшы права ўласнасці. Мяне, мужа і дзяцей пакінулі без прапіскі. Прызначылі прымусовы выкуп за дом і ўчастак у памеры 187 мільёнаў. Ацэнку нерухомасці зноў жа правялі, як ім хочацца, а не па законе, і адмовіліся зарэгістраваць гаспадарчыя пабудовы. Таксама адмовілі ва ўзбуджэнні крымінальнай справы.

А ўчора вечарам мы з мужам прыехалі на свой участак. Вадзім рамантаваў плот, на якім мы проста напісалі: «Ныркевіч, тут няма дарогі для тваіх сяброў, за гальштук пара б, а то закон бяссільны». Пасля таго, як скончылі пісаць гэты надпіс, да нашага дому на «Газэлі» пад'ехала міліцыя. Спачатку мы бачылі толькі кіроўцу і ўчастковага, як высветлілася, астатнія хаваліся ў машыне - чакалі патрэбнага моманту. Потым «абаронцы правоў народа», якія ўсе без выключэння былі ў форме, сталі «скручваць» майго мужа.

Я адразу ж пачала ўсё, што адбываецца здымаць на відэа, пыталася, за што яго забіраюць, але праваахоўнікі нічога не адказвалі і працягвалі яго цягнуць. Спрабавалі мы выклікаць міліцыю на міліцыю, але адразу ж пасля звароту на 102 пад'ехала звычайная грамадзянская машына, з якой выйшлі яшчэ два міліцыянты. Аднаго з іх мы ведаем - гэта участковы З-к, які тут жа накінуўся на мяне, штурхнуў з усёй сілы на плот, і вырываў фотаапарат, на які я вяла відэазапіс.

Людзі ў форме пачалі правакаваць майго мужа, каб ён з імі ўступіў у бойку. Вадзім толькі адхіляўся ад іх, ніякага супраціву наогул не аказваў, мы ж ведаем, што гэта за людзі. У выніку мы ўсе былі ў сіняках, і гэта пры тым, што яны ведаюць, як біць, каб не пакідаць слядоў. Адзіны, хто за нас заступіўся, гэта быў сусед, малады хлопец, ён крычаў: «Што вы робіце, навошта вы б'яце жанчыну?!». Яго таксама «паклалі» галавой у пясок, заламалі рукі і пачалі збіваць.

Калі ўсё адбывалася, вакол было вельмі шмат людзей: мінакі, суседзі пачалі здымаць збіццё на тэлефоны, але, заўважыўшы гэта, міліцыя пагналася і за імі. Тыя, зразумелая справа, ўцяклі. Так ніхто больш за нас і не заступіўся, а сусед апынуўся яшчэ адным пацярпелым. Каб спыніць гэтае «пакаранне » і патэлефанаваць на ўсе магчымыя «гарачыя лініі», я паспрабавала хутчэй з'ехаць, але ўчастковы кінуўся за мной і спрабаваў выкінуць з машыны. На шчасце, з'ехаць я ўсё ж такі змагла.

Адразу ж патэлефанавала ў службу даверу горада Берасця. Па нумары 20-08-16 са мной проста па-хамску «пагутарылі», і стала зразумела, што на тым канцы проста абараняюць гонар мундзіра, а не правы людзей. У лякарні ў прыёмным пакоі дзяжурыў лекар С-н, мы прасілі яго аказаць медыцынскую дапамогу і зняць пабоі, але ён адмовіў: кажа, едзьце ў міліцыю і бярыце накірунак. Але як я магу ўзяць накірунак, калі міліцыя нас і пабіла? Узяла ў бальніцы кнігу заўваг і прапаноў, пакінула запіс і паспрабавала яе сфатаграфаваць, але медыкі з крыкам пачалі адбіраць часопіс.

Мужа да раніцы адпусцілі, але што з тым хлопцам, які за нас заступіўся, я наогул не ведаю. Яго завуць Сяргей Каташэвіч, дзякуй яму вялікі за дапамогу. Але я не ўяўляю, што з ім могуць зрабіць, таму што ён галоўны сведка.

Цяпер мы не ведаем, як нам зняць пабоі і куды звярнуцца, што рабіць... На парозе ўласнага дома ні за што нас жорстка збілі, але ж мы не напісалі нічога абразлівага. Як гаворыцца, на злодзеі шапка гарыць. Цяпер нам проста страшна жыць. Зразумела, што прыбраць нас ім нічога не варта.