Аляксандр Саладуха: Крызіс? А я купіў «Мэрсэдэс» і еду ў Дубай

Беларускі спявак мяркуе, што «крызіс - гэта добры час».

Пра гэта Аляксандр Саладуха заявіў у інтэрв'ю kp.by.

- З цяжкасцямі спраўляюцца толькі моцныя асобы, нездарма ў мяне ўжо шмат гадоў настольная кніга - «Унутраны фэншуй», дзе напісана: «Поспеху можна дасягнуць у любой сферы дзейнасці і ў любым узросце», - каментуе гаспадар дома. - З гэтай жа кнігі я ведаю 21 фразу самаадабрэння, вось як на гэтым лісце. Мая любімая: «Я моцны і здаровы, я непераможны, у мяне ўсё атрымаецца, я ўсё змагу». Бываюць цяжкія хвіліны ў любога чалавека, у складаныя моманты я кажу сабе: «Саша, ты - народны ўлюбёнец, цябе называюць «нумар адзін», ты купіў сабе «Мэрсэдэс» у крызіс». І ўсё імгненна змяняецца! Я цвёрда веру: тое, аб чым думаеш і кажаш - тое і будзе. Зразумела, што большасць людзей, якія жывуць на зямным шары, не ведаюць гэтых ведаў. Ну, тады трэба вучыцца ў тых, хто дасягнуў такога ўзроўню.

- А ў каго вучыцеся вы?

- У Валерыя Лявонцьева я шмат вучуся, у Стаса Міхайлава - ён і сябра, і настаўнік мой. Валерый на дзесяць гадоў мяне старэйшы, Стас - малодшы, да абодвух я прыслухоўваюся. Міхайлаў неяк сядзеў тут, дзе вы зараз сядзіце, мы з ім елі, выпівалі, ён тады сказаў: «Насіць трэба дарагія касцюмы, аранжыроўкі рабіць багатыя». Так ён, малодшы, падказаў мне. Бо ніколі не позна вучыцца, самаўдасканальвацца. Чалавек можа ўсё, але толькі тады, калі ён гэтага вельмі моцна хоча! Пасля размовы са Стасам я запісаў дзве пласцінкі ў Маскве, аранжыроўка адной песні там каштуе 5 тысяч даляраў, так што агульная сума атрымалася блізу 100 тысяч даляраў, не кажучы ўжо пра куплю саміх песень у аўтараў. Я выпусціў гэтыя два альбомы, я адчуваю захапленне ад іх гучання, так што зусім не шкадую!

- Аляксандр, каб рабіць такія вялікія выдаткі, напэўна, у крызіс прыходзіцца на чымсьці эканоміць?

- Не, ні ў чым абсалютна! Напрыклад, спачатку быў той аўтобус, на якім мы ездзілі практычна 15 гадоў па краіне, я яго ўжо і не новым ўзяў. Шмат ўкладваў, рамантаваў, мы на ім і гарэлі, і танулі, але ён мне прынёс вельмі шмат, тады я катаў каманду з 15 чалавек па краіне. А потым аўтобус бярэ і псуецца, і я наважваю купіць не такую вялікую махіну, каб і выдатак бензіну меншы быў, і за дарогі ў Беларусі не трэба было плаціць, у гэты час каманда сама па сабе скарацілася да сямі чалавек, як раз для мікрааўтобуса. Са старога аўтобуса, дарэчы, я маю задуму зрабіць музей і часам сам праводзіць там экскурсіі... Вядома, даводзіцца галаву ўключаць, умець лічыцца з абставінамі, з рэчаіснасцю, але адкладаць грошы я так і не навучыўся.

- Але ўсё роўна ёсць жа нейкі месячны бюджэт выдаткаў?

- Прадуктовая праграма такая: закупкі два разы на месяц, раней на гэта сыходзіла 2 - 3 мільёны рублёў, цяпер трацім да 5 мільёнаў кожны раз. Курс расце, тут не паспрачаешся... На ежу мне наогул не шкада грошай - павінен жа працаваць мозг добра, не адцягваць жывот. Вядома, на адпачынак нельга шкадаваць - трэба ўмець адпачываць, калі працуеш шмат, а інакш можна звар'яцець. На дзяцей нельга шкадаваць - на вучобу, адукацыю. Вядома, мы на гэта не адкладаем, няма ў нас ні фонду на старасць, ні фонду на дзяцей. Так, бо ў мяне разрываецца тэлефон ад замоў! Ва ўсе часы, як бы народу ні было складана, заўсёды будзе хацецца хлеба і відовішчаў. Але на паверхні застануцца тыя, хто вядомы і папулярны, значыць, дзеля гэтага трэба араць, каб быць пастаянна там, наверсе! Я ўжо некалькі гадоў запар зарабляю у год больш за 2 мільярды беларускіх рублёў, атрымліваецца блізу 170 мільёнаў у месяц. Мінус падаткі, дзеці, адпачынак, вядома, розныя буйныя пакупкі. Але я не эканомлю, а проста вельмі моцна хачу, вельмі моцна жадаю зарабляць больш. Вось як гэты «Мэрсэдэс» - са скокамі курсу ад 10 да 15 тысяч рублёў за даляр, потым узялі суму, дзень везлі яго з Ніжняга Ноўгарада, колькі радасці было, калі заехаў на ім у сваю рэзідэнцыю!

- Жонка Наталля папракае вас за тое, што не ўмееце адкладаць?

- Так, Наташа - вельмі эканомная гаспадыня, кажа, што трэба адкладаць, але я так не ўмею. Калі ў мяне грошай няма, мне нават лягчэй - з'яўляецца жаданне працаваць і працаваць, не расслабішся, трэба араць, каб было на што ікру купляць! Наташа атрымлівае пэўныя грошы раз у месяц плюс кожны дзень па патрэбе. Пакупкі для Вары - гэта наогул не абмяркоўваецца, яна ж расце пастаянна, кожныя паўгода - новыя калготкі, майкі, куртачкі. Трэба значыць трэба! Бывалі такія перыяды, калі жонка саромелася нешта сама сабе купляць, тады я купляю ёй. З апошняга - падарунак купіў ёй на Кіпры, сярэбраны камплект: калье, бранзалет і завушніцы. Як раз супала з чыгуннай гадавінай вяселля - мы ўжо з Наташай шэсць гадоў жанатыя! Вось ужо даў заданне турагенцтву падрыхтаваць тур на студзень у Арабскія Эміраты, у Дубай. Усе кпяць: «У краіне крызіс, а ён купляе аўтобус і падарожжа ў Дубай». Так я гэтым толькі ганаруся і іншым імкнуся даваць парады: галоўнае - усміхацца і ніколі не здавацца! Крызіс - добры час: калі іншыя апускаюць рукі, можна зрабіць яшчэ адзін рывок ўверх. Паглядзіце, якое гэта шчасце - знаходзіцца ў сваім загарадным доме. Я ж спрабаваў, думаў з'ехаць у Расею, думаў, што шчасце там, але мая зямля мяне не адпускае.

- Можа быць, дасце чытачам парады, як дамагчыся поспеху, нягледзячы на ваганні курсу рубля?

- Першае - трэба памятаць, што ніхто табе нічога не прынясе і не дасць. Важна араць, араць сумленна, без блату, не праз ложак. Другое - многія людзі займаюцца нялюбай справай, але я ўпэўнены, што ўсе мы нараджаемся патэнцыяльнымі Эйнштэйнамі, галоўнае - распазнаць свой патэнцыял. Вось, напрыклад, як мы яго шукаем у сваёй дачцэ. Мы водзім Вару на ангельскую да Максіма Мірнага, на вакал і харэаграфію два разы на тыдзень, летась дачка займалася маляваннем і гімнастыкай. У яе неяк закладзены артыстызм, у першы раз давала канцэрт - прыязджалі мае хлапчукі з жонкамі, дзецьмі. І спявала для іх пад фанаграму - інтанацыя яшчэ гуляе, але рытм добра трымае.