Зніклага ў Менску школьніка дапамагла знайсці сямігадовая дзяўчынка

Пакуль хлопчыка шукаў увесь Менск, ён спаў за смеццеправодам.

- Андрэй вельмі стаміўся. Больш за суткі не еў, не піў. Ведаем, што за яго многія перажывалі. Сын і нудзіўся, і плакаў. Цяпер прыходзіць у сябе, - распавядае «Комсомольской правде» Святлана, мама 9-гадовага Андрэя Шарамецьева.

Больш за суткі ва ўсім Менску школьніка шукалі валанцёры і міліцыя. У сераду, 22 красавіка, сярод белага дня хлопчык згубіўся ў мікрараёне Уручча.

- Пасля ўрокаў Андрэй зайшоў у госці да сябра, у гэтым доме ён быў упершыню. А калі сабраўся дадому і папрасіў яго правесці, прыяцель адмовіўся. Сын выйшаў на вуліцу, і спачатку яму здалося: ён ідзе правільна. Ішоў так доўга, што пачало цямнець. Андрэй апынуўся ў лесе на Баравой, вось тут ён вельмі спалохаўся. Як быць? Ён ужо баяўся падысці да дарослых, папрасіць дапамогі, ці мала што, - кажа Святлана.

Як толькі з'явілася навіна аб знікненні Андрэя, да пошуку падключыліся сотні менчукоў. Школьніка шукалі таксісты, студэнты, ноччу дарослыя мужчыны бралі ліхтары і прыязджалі шукаць Андрэя. Тэлефон пошукава-выратавальнага атрада «Анёл» разрываўся ад званкоў.

- У чацвер блізу 23.00 нам патэлефанавала жанчына з вуліцы Баравой. Кажа, яе 7-гадовая дзяўчынка ў двары пазнаёмілася з нейкім хлопчыкам, які распавёў, што згубіўся, папрасіў вынесці вады і дарослым нічога не казаць. Паказалі дзяўчынцы арыентоўку: «Сапраўды, гэта ён. У яго на заплечніку яшчэ быў яркі чалавечак». Выявілася, у Андрэя быў яркі флікер. Мы адразу зразумелі: гэта наш хлопчык, - распавядае падрабязнасці камандзір пошукава-выратавальнага атрада «Анёл» Сяргей Коўган. - Тут жа на месца выехала пошукавая група. Сталі правяраць дамы. Заходзім у пад'езд і бачым на першым паверсе заплечнік. Падымаемся вышэй, а ён спіць за смеццеправодам. У нас сэрца ад жалю зашчымела.

Дзіця было такім галодным, што папрасіла яго накарміць.

- Мы заходзім у кавярню «Хутка-смачна» ў сваіх валанцёрскіх куртках, а там пытаюцца: «О, вы з «Анёла»? Як там дзіця? Знайшлі?» А калі даведаліся, што ён сядзіць у машыне, зрабілі яму вялікую піцу са зніжкай у 50%. Малайцы якія! - захапляецца Сяргей Коўган.

Андрэя прывезлі дадому а 4 раніцы. Выявілася, ён адышоў ад дому не вельмі далёка: ад Баравой да ягонай роднай вуліцы пешшу ісці хвілін 20. Цяпер хлопчык адсыпаецца і ў школу пакуль не ходзіць.

- У сераду Андрэй сышоў са школы адразу пасля заняткаў, а 14.00. Да гэтага трэцякласніка заўсёды забіралі бацькі, але 2 красавіка яны напісалі заяву аб тым, што дзіця будзе хадзіць дадому самастойна. Аднак хлопчык у той дзень пасля ўрокаў пайшоў з сябрам у госці да ягонай бабулі. Сувязі з ім не было, бо ў дзіцяці не было мабільнага тэлефона. І толькі а палове пятага мама Андрэя занепакоілася і патэлефанавала ў школу, - распавялі ў сталічнай школе №137.

- Бываюць вельмі клапатлівыя бацькі, а бываюць бацькі, якія крытыкуюць, часта незадаволеныя, - каментуе псіхолаг «Цэнтра паспяховых стасункаў» Аксана Бланк. - У дзіцяці клапатлівых бацькоў у такой сітуацыі не сфармуецца досвед (дзяцей трэба гадаваць самастойнымі), а дзіця, якое крытыкуюць, не звернецца за дапамогай - яно можа баяцца, што яго пакараюць.

Менавіта таму ўся інфармацыя, якая зыходзіць ад бацькоў, павінна быць дакладнай - без прыдумляння гісторый і згушчэння фарбаў. Гэта павінна быць канкрэтная інструкцыя, як сябе паводзіць, і данесці яе трэба не з пазіцыі «калі ты так не зробіш, табе будзе дрэнна», а «зрабі так - і табе стане лягчэй».

Трэба сказаць дзіцяці, што ў такой сітуацыі можа выявіцца кожны і што ён мае права папрасіць аб дапамозе. Скажыце яму: «Калі ты папросіш аб дапамозе, табе ўсе дапамогуць. Але калі ты будзеш маўчаць, то не будуць ведаць, што ты ў чымсьці маеш патрэбу». Пры гэтым важна не перайсці мяжу і не запалохаць дзіцяці.