Аляксандр Глеб: Стараемся ісці наперад, ніхто не апускае рукі

Паўабаронца БАТЭ і нацыянальнай каманды Беларусі распавёў аб гульнях галоўнай каманды краіны з Галандыяй і Люксембургам.

Паўабаронца БАТЭ і нацыянальнай каманды Беларусі Аляксандр Глеб распавёў у эфіры праекта «Слова гонару», піша tribuna.by аб гульні нацыянальнай каманды.

- Пасля гульняў футбалістаў чакаюць у мікст-зоне журналісты. Гэта, напэўна, самае цяжкі і нялюбы занятак для гульцоў?

- Ды я б не сказаў, што самае нялюбае. Проста адэкватных журналістаў фактычна ў нас мала. У нас жа свабода слова. Кожны журналіст, які толькі прыйшоў у газету, і ён паняцця не мае, што такое ўвогуле футбол і што такое спорт. І ён пачынае нейкае трызненне пісаць, не разумеючы наогул усіх гэтых нюансаў. Проста трэба адэкватна апісваць сітуацыю і падыходзіць да яе. Вядома, мы самі расчараваныя, што так адбываецца. Мы стараліся, мы рабілі, моманты стваралі, гульня была. Не стае нам класа. Мы ўсё ж такі не нацыянальная каманда Францыі. Таму да журналістаў такое стаўленне. Але заўважу, што не да ўсіх. Калі крытыка справядлівая, то гэта нармальна. Але калі дурань нейкі піша трызненне, то...глядзіш і думаеш: як такога ідыёта наогул пускаюць у газеце працаваць? Пішы пра калгас, пра палітыку. Калі разбіраешся. А так прыходзіш у спорт і апісваеш нібыта ўсё жыццё правёў у футболе, то гэта трошкі бязглузда. Таму так футбалісты і ставяцца.

Хай журналісты пішуць адэкватна, як ёсць насамрэч. Так, з Галандыяй дрэнна згулялі. Так і пішы, што дзейнічалі дрэнна, не страхавалі адзін аднаго. Спалохаліся ці што там. Пішы, як ёсць. Вазьмі інтэрв'ю ў футбалістаў, у спецыялістаў. З Люксембургам была гульня? Так, была гульня. Гулялі выдатна? Так, гулялі выдатна. Стварылі шмат момантаў, прэсінгавалі. Але не забілі. Але гэта клас. І нам яго не стае. Мы звычайная сярэдняя каманда. Вядома, калі б у нас былі выканаўцы, якія, маючы два моманты, забівалі ў адным, то, думаю, мы б ужо трапілі на чэмпіянат свету ці Еўропы.

Я разумею заўзятараў. Хацелі мы як лепш зрабіць, але на гэты момант як заўсёды. Але стараемся ісці наперад. Ніхто ж рукі не апускае.