Гомельскія ІП: Трэба збірацца ля адміністрацыі Лукашэнкі

Гомельскія прадпрымальнікі мяркуюць, што патрэбныя акцыі пратэсту, але толькі каб усе разам, салідарна.

Паўтары месяца доўжыцца маўклівая акцыя пратэсту прадпрымальнікаў на гомельскіх базарах. Далёка не ўсе з іх могуць атрымаць сэртыфікаты на кожны тып тавару, як таго патрабуе ўказ №222, нагадвае «Радыё Свабода».

11 лютага ў першай галерэі Прудкоўскага рынку, дзе налічваецца 60 гандлёвых месцаў, апоўдні працавала толькі двое прадпрыемцаў. У іншых галерэях - прыкладна трэцяя ці чацвёртая частка.

«Больш за месяц сядзела дома. Выйшла на свой страх і рызыку гандляваць. На асобныя тавары ёсць сэртыфікаты, на іншыя - не. У мяне тры гандлёвыя пункты, трэба плаціць арэнду, а няма чым. І сям'ю трэба карміць. Двое дзяцей вучацца, а «Гомельдрэў», дзе муж працуе, - там усё абы-як. Такое засмучэнне ў душы, што плакаць хочацца. А нас яшчэ бандытамі Лукашэнка называе. Гэта абраза найвышэйшай катэгорыі. Гэта ў душы спараджае толькі супраціў», - кажа прадпрымальніца Вера.

Жанчына мае вышэйшую адукацыю, яна выхавацелька. Прадпрымальніцтвам занялася, калі садкі ў горадзе пачалі зачыняць:

«Апошнім часам у сувязі з падзеямі ва Украіне меркавала, што трэба патрываць дзеля той жа стабільнасці ў грамадстве. Датрывала! Дробны бізнэс цяпер не толькі заціснулі - наступілі на горла».

Прадпрыемец, які гандлюе красоўкамі, на абвінавачванне ў бандытызме рэагуе так: «Улада - гэта і ёсць бандыты. Калі ў краіне няма працы, то людзі самі б варушыліся. А тут - заціскаюць. Няясна усё гэта».

Прадпрымальнік Пётра мае сэртыфікаты. І не пагаджаецца з тым, што ўлада абвінавачвае прадпрымальнікаў у заняпадзе айчыннай лёгкай прамысловасці, у гандлі рыззём, злачынствах і бандытызме:

«Рыззём мы не гандлюем - у нас новы тавар. І мы - не бандыты. А хто так думае, то, напэўна, раўняецца на сябе. Ён не адзяваецца ў айчынных крамах з айчынным адзеннем і на самаходах айчынных не ездзіць, а хоча, каб гэта толькі мы рабілі. Мы не супраць прадаваць і айчынныя тавары, але прапануюць яго гуртавікі ў два разы даражэй, чым у той жа Расеі. Хто ж яго купіць у нас, калі людзі і без таго ледзь канцы сточваюць? А лёгкую прамысловасць трэба ўзнімаць - спецыялістаў завозіць, калі свае не цямяць, абсталяванне добрае завозіць, тэкстыль. Хай прадпрымальныя ствараюць малыя прадпрыемствы - даць ім дарогу, а не ціснуць».

«Чыноўнікі думаюць, што мы тут грошы аграбаем. Тут, калі за дзень пару абутку прадасі, то і дзякуй Богу. Беларускі тавар ляжыць - усё дарагое. Калі мы закупім усё беларускае, то людзі будуць толькі глядзець на яго і думаць: спачатку хлеба трэба купіць, а то і на хлеб не застанецца», - перакананая прадпрымальніца Таццяна з Прывакзальнага базару.

На абразы Лукашэнкі прадпрымальніца толькі махае рукой: «Як нас толькі не абзывалі! Мы на гэта не рэагуем. Дрэнна, што Анатоль Шумчанка з «Перспектывы» мітынг скасаваў. Ён, здаецца, толькі свае інтарэсы абараняе, аб сваёй кар'еры думае».

У сярэдзіне Прывакзальнага базару адчыненыя два кіёскі. У адным з іх жанчына сартуе абутак, на некаторы ёсць сертыфікат, а на нейкі - не. Тут жа сабралася купка прадпрымальнікаў.

«Чыноўнікі - вось дзе бандыты, бо давялі ўжо да таго, што хочацца з'ехаць на ўскрай зямлі», - ледзь стрымлівае сябе адна з прадпрымальніц.

Суседка яе дапаўняе:

«Паглядзіце наўкол - хто на базарах гандлюе? Жанчыны! Шмат хто з іх – самотныя маці. З кім ваюе ўлада?

З тымі, хто спраўна плаціць падаткі, з тымі, хто знайшоў сабе працу, хто нічога для сябе не просіць у чыноўнікаў, абы не заміналі!»

Прадпрымальніца, што перабірае абутак, нечакана дадае: «З мастацкай школы дзяцей ужо забіраем, бо не можам заплаціць 320 тысяч. Дык што - гэта нармальная дзяржава? І што хадзіць на «Пруды» пратэставаць, як прапануюць некаторыя? Трэба ў цэнтры збірацца!»

Амаль пуставалі 11 лютага гандлёвыя рады на рэчавым рынку "Цэнтральны". Гандлявалі толькі некалькі прадпрымальнікаў зімовымі галаўнымі ўборамі і джынсамі, а на паўночнай частцы базару сёй-той прадаваў валізкі і дзіцячыя тавары, на які сэртыфікацыя патрабавалася яшчэ пятнаццаць гадоў таму.

«Сэртыфікаты ёсць, а працаваць немагчыма - пакупнікоў няма. Гэта агідна: мы беларускія людзі, а нас называюць бандытамі. У каго мы што скралі? Каго мы абрабавалі?» - абураецца прадпрымальніца Жанна.

Насупраць яе гандлюе беларускімі жакетам і швэдрамі ў невялікім асартыменце яшчэ адна прадпрымальніца. Кажа, што знарок набыла сёе-тое з беларускага тавару, каб мець магчымасць зарабіць хоць нейкую капейчыну, бо іншага даходу сям'я не мае:

«Ідзеш па паўднёвай частцы рынку, а там толькі вароны крумкаюць - уражанне такое, што ідзеш праз могілкі.

Мы проста ў шоку! Плацім падаткі, плацім у фонд сацыяльнай абароны, плацім за арэнду, кормім свае сем'і, у дзяржавы нічога не просім - і мы бандыты? А бандытам няма за што жыць, бо ўжо другі месяц без працы».

Жанчыны мяркуе, што патрэбныя акцыі пратэсту, але толькі каб усе разам, салідарна. Спадзяюцца, што хоць у такіх варунках улада возьмецца за розум.

«Ніякіх мітынгаў на «Прудах», на балоце, на Бангалор! Трэба ехаць у Менск і збірацца каля Адміністрацыі Лукашэнкі. З усёй Беларусі збірацца! Эканоміку Беларусі ён уходаў, а цяпер не ведае, дзе і што ўварваць. Прадпрымальнікі ў нейкай меры незалежныя людзі, яны не стаяць перад кіраўніком з працягнутай рукой: «Дай, дай, дай!» Мы хочам працаваць і ні ў каго не прасіць падачкі», - катэгарычна заяўляе прадпрыемец Уладзімір, які перажыў ужо не адну хвалю ўладнага ціску на малы бізнэс.