Крык душы кватарантаў: зняць прыстойную «аднапакаёўку» ў Менску да $500 - праблема

Чарговы віток крызісу не дазваляе арэндадаўцам расслабіцца і спачываць на лаўрах.

Кватаранты, напалоханыя курсам даляра, які няўмольна расце, просяць зніжкі, шукаюць варыянты прасцей, а то і зусім глядзяць у бок роднага дома. Здавалася б, у такой сітуацыі маладая плацежаздольная пара, да таго ж не абцяжараная дзецьмі і хатнімі жывёламі, павінна выступаць у ролі таго самага доўгачаканага святла ў канцы тунэлю. Але не тут было: Анастасія, некалькі месяцаў нібы блукае па зачараваным коле, падзялілася з Onliner.by сваім душэўным болем.

- Гісторыя такая, - пачынае дзяўчына. - Мы маладая пара, абодва менчукі, абодва працуем, не студэнты і без жывёл, але ўжо на працягу двух месяцаў не можам зняць аднапакаёвую кватэру ў Менску да $500. Шукалі жыллё паблізу Уручча, бо гэта зручна для працы. Нашы пошукі пачаліся з кватэры на вул. Сурганава - адзін пакой за $400. Гаспадыня - жанчына добрая, але калі дамаўляліся паглядзець, аказалася, што яна ўжо з'ехала ў іншы горад і можа паказаць кватэру толькі праз 2 тыдні, пытанне да яе толькі ў тым, чаму не сказаць пра гэта адразу. Гэта была наша самая бяскрыўдная кватэра.

Кватэра №2 размяшчалася ў доме па праспекце Незалежнасці, 168. Таксама «аднапакаёўка», але за $350. Кватэра на фота спадабалася, дамовіліся аб сустрэчы. Гаспадар сказаў, што ў яго пакуль ёсць жыхары, але праз пару дзён яны з'едуць. Нас усё задаволіла, і мы заключылі дагавор (незарэгістраваны), аддалі яму аплату за першы месяц - 350$ пад распіску. У пятніцу кватэра ўжо была вольная, але па нашай ініцыятыве ўзнікла пытанне аб немагчымасці зняць яе (на тое былі асабістыя прычыны). Праўда, гэтым жа вечарам мы патэлефанавалі, папрасілі прабачэння і пацвердзілі заезд плюс паабяцалі невялікую матэрыяльную кампенсацыю. Гаспадар кажа, маўляў, кампенсацыя не патрэбна, але ён пасяліў на выходныя сваякоў.

Прэтэнзій не было, бо сумняваліся мы. У панядзелак сваякі не з'ехалі, гаспадар папрасіў нас пачакаць да наступных выходных і прапанаваў ужо нам кампенсацыю. Знерваваліся, але пагадзіліся. Надышоў дзень ад'езду сваякоў, гаспадар тэлефануе і просіць пад'ехаць да яго на размову. Пры сустрэчы ён паведамляе, што перадумаў і здаваць кватэру не будзе ўвогуле. На просьбу вярнуць грошы адказаў, што іх няма і разлічыцца з намі зможа пазней. Мы выклікалі міліцыю, аформілі пратакол, аказалася, што такая заява на яго ўжо была. Гаспадару кватэры далі 3 дні на зварот грошай. Варта аддаць яму належнае, на трэці дзень ён грошы вярнуў і нават з кампенсацыяй. Замест $350 вярнуў $400.

Кватэра №3 знаходзілася ў даволі вядомай «Вівальдзі», каштавала таксама $350 за месяц.

Даведаўшыся нашу сітуацыю, адзін са знаёмых прапанаваў варыянт: ягоны сябар здае кватэру ў «Вівальдзі». Звязаліся з гаспадаром і дамовіліся аб сустрэчы. Папярэдне за пару гадзін удакладнілі, ці адбудзецца сустрэча, на што ён адказаў, што мусіць затрымацца і сам набярэ. Нажаль, уласнік так і не ператэлефанаваў, а потым і зусім быў недаступны. Звязаўся з намі ён толькі праз два дні і сказаў, што страціў тэлефон.

Прызначаем новую сустрэчу. Зноў удакладняем аб непарушнасці планаў - і раптам высвятляецца, што арэндадаўца трапіў у дробную аварыю (ніхто не пацярпеў). Сказаў, разбярэцца з ДАІ - і сустрэнемся. Разбіральніцтва зацягваецца, мы прапануем пад'ехаць да яго, ён адмаўляецца, спасылаючыся на тое, што стаміўся (яго зразумець можна). Дамаўляемся аб сустрэчы на наступны дзень, і бо гэта кватэра «знаёмых», а мы вар'яцка стаміліся (да таго моманту пошукі ішлі ўжо месяц), сыходзімся на тым, што проста забярэм ключы без прагляду. Гаспадар абяцае, што на працягу працоўнага дня прывязе нам ключы. Уласна, ён так і не прыехаў.

Пасля працы ўдакладняем, у чым справа, на што ён незадаволена кідае, маўляў, заняты і заўтра будзе здаваць кватэру ў Бараўлянах: калі хочаце, прыязджайце самі за ключамі. І такая непавага нават пры тым, што мы гатовыя не глядзець кватэру, каб не марнаваць час. З такім чалавекам не захацелася мець ніякіх спраў.

Яшчэ дзве кватэры на праспекце Незалежнасці ў першым і другім корпусе 168-га дома прапаноўваў адзін чалавек.

Тэлефануем, прызначаем сустрэчу. За гадзіну ўдакладняем, ці ўсё дзейнічае, на што ён кажа, маўляў, зараз пакажа яшчэ людзям і ператэлефануе нам. Не ператэлефанаваў. Далей - больш: тэлефон недаступны. Бліжэй да 9 гадзін вечара высвятляецца, што ў яго сеў тэлефон і ён паехаў дамоў на Каменную Горку, вяртацца ўжо не хоча.

Дамаўляемся на наступны дзень на 9 раніцы. Перад сустрэчай гаспадар тэлефануе і кажа, што павёў дзіця ў сад і трохі затрымаецца, набярэ сам. Ператэлефанаваў, сказаў, што трэба перанесці сустрэчу на 16:00, бо зацягваецца паход у садок. Пагаджаемся. Да 16 гадзін ён тэлефануе і кажа, што зноў не выходзіць з часам, жонка на працы і няма каму застацца з дзіцем, але яна будзе адпрошвацца.

Нам кватэра патрэбна, таму кажам, што чакаем да пераможнага. Але ў жонкі адпрасіцца не выходзіць, мужчына вельмі просіць прабачэння, кажа, што калі нешта прыдумаем - тэлефанаваць. Гаспадар на самой справе быў вельмі прыемны, было відаць, што ім патрэбныя грошы. Мы прапануем забраць яго жонку і прывезці дадому, а потым забраць яго ва Уруччы на кватэру, але ён кажа, што ўжо позна. Просіць перанесці на заўтра і моліць не шукаць нічога больш, паколькі ў яго выдатныя кватэры і ён вельмі просіць прабачэння.

Мы, падумаўшы, што мужчына зацікаўлены ў здачы і па-чалавечы папрасіў пачакаць, пагаджаемся. Прызначаем сустрэчу на 17:30. Тэлефануем за гадзіну даведацца, ці ўсё дзейнічае, ён кажа «так». За 15 хвілін да сустрэчы ўдакладняем яшчэ раз, на што атрымліваем адказ, што ён вырашыў здаваць свае кватэры не за $350, а за $450 і яму ўсё роўна, што мы чакалі, і рабіць зніжку на гэта ён не збіраецца.

Паверце, гэта толькі самыя яркія прадстаўнікі неадэкватных арэндадаўцаў, якіх мы сустрэлі на сваім бясконцым шляху. Рыэлтары ўвесь час кажуць, што цяпер цяжкія часы, на аднаго арандатара прыпадае па 10 кватэр і т. д. А я вось не ведаю, як зняць хоць бы адну. Кожную з кватэр мы чакалі па тыдні, а то і больш. Трывалі непавагу, хамства і тупасць. Нашы пошукі працягваюцца. Спадзяюся, кагосьці наш досвед зберажэ ад тых, каму ў крызіс не патрэбныя грошы, і тых, хто не мае банальнага выхавання.