«Квартэт І»: У новым фільме не будзе лёгкай мужчынскай гаворкі

Леанід Барац, Каміль Ларын і Аляксандр Дзямідаў распавялі студэнтам гістарычнага факультэта БДУ, якія памылкі маладосці 20 гадоў таму стварылі «Квартэт І».

«Менавіта ў студэнцкім узросце і можна нешта зрабіць, а потым ты трапляеш у нейкую схему, прыходзіцца варушыцца ў яе рамках», - успомніў вытокі тэатра акцёр Леанід Барац. І працягваючы - зрэшты, ненадоўга - заставацца сур'ёзным, у які раз за апошнія гады паўтарыў адну са сваіх улюбёных фраз: «Памылкі маладосці - гэта тое, што хочацца паўтарыць».

Зала, прадстаўленая хлопцамі і дзяўчатамі, у большасці якіх памылкі яшчэ ў будучыні, магчыма, і не зразумела да канца, што меў на ўвазе Леанід. Затое шчыра здзівілася рэцэптам поспеху са студэнцкай маладосці ўдзельнікаў «Квартэту І», паведамляе «Інтэрфакс».

Гэты рэцэпт Аляксандр Дзямідаў сфармуляваў так: «Мы ў студэнцкія гады заваёўвалі дзяўчат, рабілі на іх ўражанне, уласна кажучы, пачынаючы дурэць. Квартэт быў прыдуманы, калі мы вычвараліся перад дзяўчатамі, імкнуліся заваяваць іх увагу, паказаць, хто з нас больш смешны і дасціпны. Не ішла гаворка пра прыгажосць, мужнасць. Заваёўвалі мы жанчын такім шляхам, а потым з гэтага зрабілі тэатр».

Пра «памылкі» (якія хтосьці ўспрыме цалкам без двукоссяў) ужо больш позняга часу студэнты гістфаку акцёрам таксама нагадалі. Камілю Ларыну прыйшлося адбівацца ад пытання, як яго занесла ў «Маю выдатную няню».

«Адзін здымачны дзень быў, а да гэтага часу ўспамінаюць, - панаракаў Каміль. - Але мне не сорамна. За тое, што я раблю ў кінематографе, на сцэне, мне не сорамна». У кожным выпадку, у выразе асобы артыста відаць, што наўрад ці падобны эксперымент паўторыцца ў будучыні.

Высветлілася, што ўдзельнікі квартэту далёка не ўсе свае працы ацэньваюць гэтак жа высока, як гледачы. На тэлебачанне, у фармат камедыйных праграм, чацвёрка вяртацца не збіраецца.

«У нас з тэлебачаннем ніколі не складалася асабліва. Не таму, што мы добрыя, а яны нас не разумеюць. Проста не складалася. Мы доўга аналізавалі, чаму, і ў выніку зразумелі, што - не, і ўсё. Хочацца, каб пра нас судзілі ў тэатры. Ну і ў кіно», - аргументуе такую пазіцыю Леанід Барац.

«Дзень выбараў», «Дзень радыё», як нам здаецца, былі досыць слабымі экранізацыямі нашых спектакляў, - працягвае самакрытыку артыст. - А вось «Пра што гавораць мужчыны» - гэта ўжо бліжэй да таго кіно, якое мы хочам зняць».

Дарэчы, такі фільм «Квартэт І» ўжо зняў. Цяпер ён на стадыі мантажу і выйдзе на экраны ў Новы год - 1 студзеня 2014-га. І перад прэм'ерай артысты - гэта добра прыкметна - вельмі хвалююцца.

«Мы ўсё думаем, як арганізаваць рэкламную кампанію. Бо фільм будзе не такім, як вы яго чакаеце, - падкрэслівае Леанід Барац. - Мы не вырашылі: папярэджваць пра гэта гледача або не папярэджваць, каб ён не расчараваўся. Фільм, як нам здаецца, смешны, але адрозніваецца ад тых, якія мы рабілі. Гэта значыць, там няма такой лёгкай мужчынскай гаворкі. Мы граем не сябе, мы ствараем нейкіх персанажаў».

Каміль Ларын у фільме, які атрымаў сюжэт і назву ад ранняга спектакля «Квартэту І» - «Хутчэй, чым трусы», будзе іграць міліцыянта. Балазе вопыт у ролях сілавікоў у яго ёсць.

«Пасля выхаду «Дня выбараў» мы прыехалі ў Калінінград, і падыходзіць да мяне чалавек у цывільным, кажа: «Добры дзень. Я з ФСБ». Я кажу: «Званне». Ён: «Капітан». Я: «А я палкоўнік. Да пабачэння», - ўспамінае выпадак да месца Каміль, даводзячы залу да сапраўднай істэрыкі дэманстрацыяй выразу асобы ашаломленага фээсбэшніка.

У спектаклі «Хутчэй, чым трусы» квартэт актыўна выкарыстаў музыку гурта «Агата Крысці». На прэм'еры і некалькіх наступных паказах Вадзім і Глеб Самойлавы, успамінае Аляксандр Дзямідаў, нават гралі на сцэне.

«Працаваць з імі тады было вельмі цікава, наш рэжысёр з іх вывудзіў наогул усё што можна. І напісана для «Хутчэй, чым трусы» было спецыяльна цэлых 64 трэкі, хоць, вядома, увайшло не ўсе», - дадае Леанід Барац.

Адпаведна, гэтая музыка прыйшла і ў фільм. Пры тым, што група ўжо сышла ў нябыт. «А цяпер браты (на жаль, у жыцці так бывае) разышліся. Настолькі разышліся, што нам прыйшлося асобна з кожным з іх сустракацца, - расказвае Леанід. - Але на здымачнай пляцоўцы яны сустрэліся. Гэта была зусім невялікая сцэна. Было вельмі кранальна, і я спадзяюся, што калісьці, на якім-небудзь спектаклі, мы паспрабуем аб'яднаць іх, а потым, глядзіш, і пойдзе».