Шасцімесячнае дзіцё выкідваюць на вуліцу з-за халатнасці чыноўнікаў

Суддзя Партызанскага раёна Менска Кацярына Чайко прыняла рашэнне выселіць на вуліцу шасцімесячнага Максіма і шасцігадовага Толю Кіклевічаў.

Такім чынам дзеці, а таксама іх бацькі павінны заплаціць за памылку яшчэ савецкіх чыноўнікаў, якую за 20 гадоў не знайшлі час выправіць чыноўнікі сучасныя, пішуць «Белорусские новости».

Цынізм гэтай гісторыі ў тым, што айчынныя чыноўнікі налаўчыліся ў дакументах абыходзіць вострыя вуглы такім чынам, што дзяцей здаецца як і няма.

Няма іх у адпісках кіраўніка адміністрацыі Партызанскага раёна Аляксандра Крэпака бацьке сямейства Сяргею Кіклевічу.

Ні словам малыя не згадваюцца ў пазове УП «ЖРЭА Партызанскага раёна г. Менска».

Засталіся малалетнія хлопчыкі і за радком рашэння суда, якое гучыць як прысуд. Дакумент адрасаваны дарослым адказнікам, якіх суд палічыў неабходным «выселіць з асобамі, якія залежаць ад іх, і маёмасцю з кватэры № 22 дома № 21 па вуліцы Фролікава без прадастаўлення іншага жылога памяшкання».

«Залежныя асобы» - гэта шасцігадовы Толя, малодшы сын Сяргея Міхайлавіча, і яго ўнук - шасцімесячны Максім, немаўля, сын дачкі Каці, маці-адзіночкі. Фраза «без прадастаўлення іншага жылога памяшкання» ў дадзеным выпадку азначае - на вуліцу. Іншых варыянтаў у сямейства Кіклевічаў пакуль няма.

Адразу варта заўважыць, што сямейства не мае ніякага дачынення да так званых асоб, якія вядуць асацыяльны лад жыцця. Камунальныя плацяжы заўсёды плаціліся спраўна, запазычанасці адсутнічаюць. Абвінавацілі ж Сяргея Кіклевіча ў тым, што больш за 20 гадоў таму ён «самаўпраўна ўсяліўся» ў двухпакаёвую кватэру плошчай аж 30 квадратных метраў. Можна падумаць, што чыноўнікі ўсе гэтыя гады актыўна атакавалі «захопніка», а ён вельмі паспяхова іх на парог не пускаў. На самай справе ўсё было не так. Што і пацвярджаецца дакументальна.

У снежні 1989 года рашэннем выканкама Партызанскага раёна кватэра № 22 была перададзеная прадпрыемству «Менскрамбуд», дзе на той момант працаваў Сяргей Міхайлавіч. Жыў ён тады са сваім сямействам па месцы прапіскі - у інтэрнаце «Менскрамбуда» на вуліцы Шырокай (дзе, дарэчы, зарэгістраваны да гэтага часу, хоць з прадпрыемства звольніўся ў 2001 годзе).

У сакавіку 1992 года «Менскрамбуд» ашчасціў бацьку двух дзяцей ордэрам на гэтую самую кватэру на вуліцы Фролікава. Тады ж ЖЭС-23 Партызанскага раёна адкрыў асабовы рахунак на аплату камунальных паслуг. Праз дзевяць гадоў Кіклевіч зрабіў спробу вырашыць пытанне з прапіскай, але атрымаў невыразную адмову.

«Я ніколі нічога супрацьзаконнага не здзяйсняў, - распавядае Сяргей Міхайлавіч. -Быў упэўнены, што ў такіх пытаннях ва ўлады ўсё пад кантролем. Аказалася ўсё наадварот, і сёння за іх грахі дваццацігадовай даўніны крайнім прызначылі мяне і маіх дзяцей».

Кіклевіч з катэгорыі простых рабацяг, яму не да асаблівасцяў працы тых, хто трымае ўладу. Пра такіх кажуць - надзейны мужык. Калі ён растаўся са сваёй першай жонкай, то клопат пра двух непаўналетніх дзяцеў узваліў на ўласныя плечы. Адчувае ён сябе вінаватым перад імі за сваю наіўнасць. Але да справы эмоцыі не падшыеш. Толькі дакументы.

Гром грымнуў у студзені бягучага года, калі з суда прыйшла позва. «Што мяне больш за ўсё ўразіла, - кажа Сяргей Міхайлавіч, - дык гэта тое, што да гэтага з боку раённай улады якія-небудзь прэтэнзіі з нагоды кватэры да мяне не прад'яўляліся, ніхто нікуды не выклікаў, папярэджанняў нават вусных не было».

І вось толькі ў судовым працэсе сталі ўсплываць падрабязнасці нібыта «самазахопу» дзяржаўнай уласнасці. На дзіва, як сцвярджае Сяргей Кіклевіч, саміх пазоўнікаў. Аказалася, што ў 1989 годзе выканкам перадаў злашчасную кватэру «Менскрамбуду» на ўмовах «наступнай кампенсацыі». У якім выглядзе прадпрыемства мела намер разлічыцца з мясцовай уладай, да гэтага часу загадка. Аднак у судзе было ўстаноўлена, што «Менскрамбуд» ніякай кампенсацыі выканкаму не плаціў, а значыць, палічыў пазоўнік, «не меў права распараджацца названым жылым памяшканнем, што пацягнула за сабой самаўпраўнае ўсяленне адказчыкаў». І высветлілася гэта амаль праз чвэрць стагоддзя.

Больш за тое, падчас працэсу стала вядомая яшчэ адна цікавая дэталь. У траўні 2007 года кватэра № 22 была «аднесеная да дзяржаўнага жылога фонду, катэгорыі манеўранага фонду, на праве гаспадарчага вядзення за УП «ЖРЭА Партызанскага раёна г. Менска». Тым людзям, якія жывуць у гэтай кватэры, пра гэта не паведамілі.

У судзе Сяргей Кіклевіч спрабаваў аспрэчыць пазоў, які быў заяўлены зыходзячы з новага Жыллёвага кодэкса. Ранейшае жыллёвае заканадаўства, ён перакананы, было на яго баку, ды і канфлікт узнік не ўчора. Аднак яго аргументы не былі пачутыя: у задавальненні сустрэчных пазоўных патрабаванняў яму адмовілі. Не захацеў пазоўнік ісці на міравую, калі Кіклевіч прапанаваў дазволіць яму жыць з сямействам у кватэры на ўмовах арэнды. Прадстаўнік пракуратуры таксама заняў пазіцыю таго, у каго больш правоў, нягледзячы на тое, што справа павінна была разглядацца, перш за ўсё, у інтарэсах малалетніх дзяцей.

Прадстаўнік упраўлення адукацыі ў судзе не з’явіўся. Адказныя за абарону дзяцей раённыя чыноўнікі даслалі ў суд паперу, у якой прасілі слухаць справа ў іх адсутнасці. Як быццам яны не ведалі, што шасцігадовы Толік пакуль яшчэ наведвае дзіцячы садок і ў гэтым годзе збіраўся пайсці ў школу.

...Перспектыва ў «самазасяленцаў» Кіклевічаў такая, што пры ўступленні рашэння суда ў сілу іх перш выкінуць на вуліцу, потым, хутчэй за ўсё, пазбавяць інтэрнацкай прапіскі і аўтаматычна выкрасляць з чаргі на паляпшэнне жыллёвых умоў, у якой кіраўнік сямейства стаіць з 1985 года.

У цяперашні час Сяргей Міхайлавіч афармляе скаргу на рашэнне раённага суда, рыхтуецца да горшага і пралічвае варыянты эвакуацыі сваіх дамачадцаў.