The Wall Street Journal: Дыктатары дураць Захад, выкарыстоўваючы дыпламатыю

Чаму гэта адбываецца?

«Варта задацца гэтым пытаннем, - разважае Брэт Стывенс на старонках The Wall Street Journal (пераклад Inopressa.ru), - бо адміністрацыя Абамы, толькі што абведзеная вакол пальца Расеяй у пытанні сірыйскай хімічнай зброі, зараз гатовая паддацца спакусе быць абдуранай іранскім прэзідэнтам Хасанам Раўхані з нагоды ядзерных амбіцый яго краіны».

Часткова адказ крыецца ў Лівадыйскім палацы ў Ялце, дзе Іосіф Сталін прымаў Франкліна Рузвельта і Уінстана Чэрчыля ў 1945 годзе і дзе абмяркоўвалася мапа пасляваеннай Еўропы.

Адзначаючы, што ў палякаў слова «Ялта» доўга было сінонімам здрады, аўтар артыкула паказвае: калі Рузвельт і здрадзіў асновам польскай свабоды, ён мала што мог зрабіць, бо Чырвоная армія ўжо завалодала Польшчай. Акрамя таго, амерыканскі прэзідэнт лічыў, што ў абмен на прыняцце сталінскіх умоў ён атрымае ўступленне СССР у вайну з Японіяй і ўваходжанне СССР у ААН, што, на яго думку, павінна было прывесці да хутчэйшага заканчэння вайны і замацавання міру.

На думку аўтара артыкула, «у процівагу здагадцы аб тым, што Ялта была прыкладам амерыканскага цынізму або баязлівасці», яна ўвасабляла стыль амерыканскай дыпламатыі, які спалучае ў сабе «перабольшаную ўпэўненасць у здольнасці згладжваць супярэчнасці перакананнямі і фатальную абыякавасць да важнасці ідэалогіі ў стварэнні гэтых супярэчнасцяў».

Гісторыкі, якія займаліся Ялцінскай канферэнцыяй, канстатавалі, што рускія праслухоўвалі кожны пакой у палацы, гаворыцца ў артыкуле. Але перавага Сталіна заключалася не ў тым, што ён быў лепшы за іншых інфармаваны, а ў тым, што ён ведаў, як паставіць ілюзіі Рузвельта на службу ўласным інтарэсам, гаворыцца ў артыкуле.

Вяртаючыся ў сённяшні дзень, аўтар піша: «Прэзідэнт Барак Абама выдаткаваў пяць гадоў, прад'яўляючы шматлікія доказы свайго жадання памірыцца з дыктатарамі, як гэта было, напрыклад, з расейскай «перазагрузкай», пераадолець недавер, як ён спрабаваў зрабіць у сваёй прамове ў Каіры, ухапіцца за любую выдумку, якая дазволіла б яму вызваліцца ад дадзеных абяцанняў, як у выпадку з Сірыяй. Здзелка з Іранам (...) з'яўляецца асабістай і ідэалагічнай спакусай, якой Абама будзе не ў сілах супрацівіцца», - прагназуе аўтар артыкула.