Андрэй Саннікаў: Еўропа павінна выратаваць Украіну

Пакуль існуе «інтэрнацыянал дыктатараў», Украіна і Еўропа будуць ў небяспецы.

Шанцы на выжыванне ва Украіны слабыя сёння і ўяўныя ў будучыні. Прычынай таму - уплыў галоўнага фактару ў вайне супраць Украіны. Фактар ​​гэты - не Расея, што развязала гэтую вайну. Гэта Захад, а больш канкрэтна - Еўропа, піша лідэр грамадзянскай кампаніі «Еўрапейская Беларусь» Андрэй Саннікаў у амерыканскім інтэрнэт-выданні «The Interpreter».

Еўразвяз, найбуйнейшая і найбольш паспяховая асацыяцыя дэмакратычных краін свету, дэманструе ўсё менш і менш жадання дапамагчы Украіне выжыць. Колькасць палітычных груп, гатовых падтрымаць Пуціна, расце як сярод кіруючых партый краін-сябраў ЕЗ, так і ў апазіцыйным асяроддзі. Ад вугорскага прэм'ера Віктара Орбана з ягонай нацыянал-кансерватыўнай партыяй «Фідэс» да крайне-правых апазіцыйных партый, такіх, як Нацыянальны Фронт Францыі Мары Ле Пэн, папулярнасць якіх імкліва расце. Спачуванне і падтрымка прыходзіць і ад іншых партый: венгерскія радыкальныя нацыяналісты з партыі «Ёбік», «Фламандскі Інтарэс» з Бельгіі, вельмі-правая грэцкая партыя «Залаты Рассвет», аўстрыйская Партыя Свабоды, італьянская «Лега Норд» і іншыя.

Пры гэтым расце колькасць еўрапейскіх палітыкаў і аналітыкаў, якія апраўдваюць агрэсію Расеі. Яны пачынаюць з «надзейнага» аргументу аб Крыме, пра які ўжо практычна цалкам забыліся не толькі ў Еўропе, але нават у самой Украіне, і вядуць далей, кажучы пра карысць федэралізацыі (чытай: дэзінтэграцыі) Украіны.

Гэтыя людзі пішуць адкрытыя лісты, як групавыя, так і індывідуальныя, у падтрымку пуцінскай агрэсіі, як, да прыкладу, галандскі прафесар Сыс Хамелінк (які папрасіў прабачэння перад Пуціным за «хлусня» у СМІ пра Украіну), ці нямецкія інтэлектуалы колькасцю болей за трыста. Сярод іх ёсць і цяжкавагавікі: сумна вядомы былы нямецкі канцлер і сябар Газпрама Герхард Шродэр, яшчэ адзін былы канцлер Гельмут Шміт, былы еўракамісар Гюнтэр Ферхайген. Усё больш еўрапейскіх аналітыкаў і журналістаў настойліва сцвярджаюць, што Украіна - гэта вечны бардак і што ўкладаць у яе грошы, пакуль ўкраінскія ўлады не прадэманструюць сваю заможнасць, бессэнсоўна.

Акрамя таго, еўраскептыкі, памылкова ідучы за сваёй ідэалогіяй, ухваляць любую ідэю, накіраваную супраць ЕЗ. Яны гатовыя падтрымаць палітыку Пуціна ва Украіне і перашкаджаць увядзенні антырасейскіх санкцый.

Еўропа зусім не жадае ірваць гандлёвыя сувязі з Расеяй. У Еўропе з радасцю прымаюць расейскі капітал, не асоба турбуючыся пра ягонае паходжанне. І вось ужо еўрапейскія лідэры паўтараюць за пракрамлёўскімі палітыкамі, аналітыкамі, журналістам. Грошы вырашаюць усё.

Падобна на тое, Еўропа хутка вернецца да свайго любімага пастулату: «Расея для нас нашмат важнейшая, чым любая іншая постсавецкая краіна». Менавіта так ішла справа да вайны ва Украіне. Еўропа не жадае, каб яе турбавалі. Яна закрыла вочы на ​​тую небяспеку, якую для яе нясе вайна ва Украіне. Еўропа хоча працягнуць звыклую палітыку і аднавіць былыя стасункі з Расеяй як мага хутчэй. Вайна раздражняе. Трупы ўкраінскіх патрыётаў раздражняюць.

Еўрапейцы не разумеюць, што гэта вайна не супраць Украіны, а супраць Еўропы. Не разумеюць, што, калі Пуціна не перамагчы, ён працягне сваю палітыку экспансіянізму і рэвізіянізму. Падрыхтоўка праведзеная: Прыднястроўе, Паўднёвая Асеція і Абхазія, рускія меншасці ў краінах Балтыі, Калінінградскі эксклаў, а цяпер і Данбас з Луганскам. Гэтага больш чым дастаткова, для таго каб пачаць маштабную крамлёўскую агрэсію ў Еўропе.

З лістапада 2013 да сакавік 2014 г. украінцы змагаліся супраць такога развіцця падзей. Яны змагаліся супраць расейскага панавання, а не за Пагадненне аб асацыяцыі. Яны змагаліся за сваю нацыянальную годнасць, за каштоўнасці, тыя ж самыя каштоўнасці, на якіх была пабудаваная Еўропа. Яны перамаглі, і тут жа падпалі нападу. Дапамога звонку была мінімальнай, яе не хапала на барацьбу з агрэсіяй і выратаванне краіны. Еўропа вельмі доўга не магла ўсвядоміць, наколькі небяспечная такая сітуацыя. Яшчэ больш часу пайшло на дзеянні ў адказ. І нават сёння Еўропа не разумее, што ў небяспецы не толькі Украіна, але і яна сама.

Так, ва Украіне бардак, палітычны, эканамічны, фінансавы. Хутчэй за ўсё, для пераадолення крызісу спатрэбіцца шмат гадоў, але гэта не азначае, што Украіне не трэба дапамагаць. Больш за тое, менавіта сёння дапамога ёй патрэбная як ніколі. Еўропе неабходная доўгатэрміновая стратэгія для таго, каб дапамагчы самой сабе, што азначае дапамагчы Украіне.

Санкцыі датычныя да Расеі - гэта самае малое, што Еўропа можа зрабіць у кароткатэрміновай перспектыве. Еўрапейскі бізнэс павінен усвядоміць, самастойна або яму трэба дапамагчы ўсвядоміць, што палітычнае і фінансавая будучыня Еўропы залежыць ад салідарнасці з украінскім народам у гэты цяжкі час.

Відавочна, што Пуцін дзейнічае значна больш эфектыўна, прымаючы пастановы аб далейшай агрэсіі, чым Еўразвяз, прымаючы пастановы аб абароне сваіх каштоўнасцяў. Пуцін гатовы прыносіць ахвяры за кошт народа Расеі, у той час як еўрапейскі бізнэс не гатовы рызыкаваць прыбыткам дзеля будучыні Еўропы.

Нават калі ў канчатковым выніку Еўропа пазбавіцца ад маруднасці і сарамлівасці ў супрацьстаянні агрэсару, сёння не відаць яе доўгатэрміновай стратэгіі ў дачыненні да сваёй будучыні. Больш за тое, Еўропа робіць сур'ёзныя, мабыць нават фатальныя памылкі, якія прывядуць да яшчэ большай пагрозы бяспецы.

Асуджаючы агрэсію Расеі і разважаючы пра ўвод санкцый, Еўропа вяртаецца да правальнай палітыкі заляцання з дыктатарамі, кіруючымі па суседстве з Пуціным.

Зусім нечакана Аляксандр Лукашэнка, які яшчэ ўчора лічыўся ў Еўропе ізгоем, раптам стаў здавацца не толькі меншым злом, але нават прымальным пасярэднікам і незалежным гульцом на баку Украіны. Ён паступова становіцца зоркай еўрапейскіх СМІ, такіх як «Еўраньюс» і «Франс 24», якія выстройваюцца ў чаргу за інтэрв'ю.

Еўропа раптам убачыла ў Лукашэнку прыдатнага кандыдата для вядзення пасярэдніцкіх паслуг у перамовах аб сітуацыі ва Украіне, якія на справе апынуліся здрадніцкімі паслугамі, якія дазволілі Пуціну дамагчыся поспеху на шляху прызнання тэрарыстаў на ўсходзе Украіны.

Пад заслонай «мірных» перамоваў у Менску высокія прадстаўнікі ЕЗ сустрэліся з Лукашэнкам, ганебна праігнараваўшы забарону ЕЗ на кантакты з Беларуссю на вышэйшым узроўні да вызвалення ўсіх палітычных зняволеных.

Каму ёсць справа да палітвязняў і рэпрэсій у Беларусі, калі палову Еўропы ўпрошвае Лукашэнку купляць еўрапейскія тавары - ласось, малако, яблыкі, морапрадукты, сыры і каўбасы - каб потым употай завезці іх у Расею, абмінаючы расейскае эмбарга на заходнія прадукты? «Пармиджано Беларусьяно» - сёння новы брэнд у Маскве.

Забарона ЕЗ на кантакты на вышэйшым узроўні растала у паветры, пакінуўшы ў недатыкальнасці рэпрэсіі і палітвязняў у турмах, адзін з якіх - кандыдат у прэзідэнты на апошніх выбарах Мікалай Статкевіч.

Не мае значэння, што ў ААН Лукашэнка галасаваў супраць тэрытарыяльнай цэласнасці Украіны, і што Расея ў вайсковым дачыненні творыць у Беларусі, што хоча. Не мае значэння, што ў інтэрв'ю «Еўраньюс» Лукашэнка прапанаваў адправіць войскі ва Украіну пад прыкрыццём міратворчай аперацыі ў парушэнне Канстытуцыі Беларусі - цалкам празрыстая спроба дапамагчы Пуціну легітымізаваць вайсковую прысутнасць ва Украіне. Беларускіх міратворцаў у прыродзе не існуе.

Але нікому да гэтага няма справы. Лукашэнка дапамагае еўрапейскай харчовай прамысловасці, і гэтага цалкам дастаткова, каб забыцца пра ягоныя злачынствы і адчыніць перад ім дзверы ў Еўропу. Лукашэнку толькі гэтага і трэба, і ў адказ ён з радасцю ўзмацняе рэпрэсіі супраць грамадзянскай супольнасці і незалежных СМІ.

Лукашэнка не самотны. Ёсць яшчэ Ільхам Аліеў з Азербайджана, які зрабіў больш жорсткімі рэпрэсіі, пераслед, збіццё і арышты апазіцыйных палітыкаў, актывістаў грамадзянскай супольнасці, праваабаронцаў і журналістаў. У Азербайджане ўжо блізу 100 палітычных зняволеных, уключаючы выбітных праваабаронцаў Лэйла і Арыф Юнус. Самае агіднае ў гэтай сітуацыі тое, што ўсё гэта адбываецца ў час старшынства Азербайджана ў Камітэце Міністраў Рады Еўропы.

Вядома, што Аліеў марнуе буйныя сумы на лабіраванне свайго рэжыму на Захадзе. Нават з'явіўся новы тэрмін - «ікорная дыпламатыя». Укладанні Аліева даюць вынік: чуваць толькі слабыя асуджэнні ягонай жорсткасці ў дачыненні да апанентаў, затое ў верасні 2013 года Аліева запрасілі на саміт NATO і прапанавалі яму ўзяць удзел у праекце ў аднаўленні Афганістана разам з заходнімі партнёрамі.

Еўропа робіць катастрафічную памылку, уважаючы дыктатараў постсавецкай прасторы меншым злом у параўнанні з Пуціным, і спрабуючы выкарыстоўваць іх для супрацьстаяння расейскай агрэсіі. Мэта Пуціна, мабыць галоўная мэта, - захаванне і абарона «інтэрнацыяналу дыктатараў», неабходнага для падрыву еўрапейскіх каштоўнасцяў і самой Еўропы. Ён гатовы чакаць, трымаць паўзу і старанна рыхтаваць сваю агрэсію з дапамогай такіх вось лукашэнкаў.

У гэтай сітуацыі дваістымі выглядаюць пазіцыі суседзяў Беларусі, Польшчы, Латвіі і Літвы. Гэтыя краіны цалкам апраўдана патрабуюць прысутнасці натаўскіх войскаў на сваіх тэрыторыях для абароны ад патэнцыйнай агрэсіі Расеі і пры гэтым пераглядаюць палітыку санкцый і пачынаюць падлашчвацца з бліжэйшым вайсковым саюзнікам Пуціна, адным з заснавальнікаў «інтэрнацыяналу дыктатараў» на постсавецкай прасторы.

Вялікую трывогу выклікае тое, што новыя кіраўнікі Еўразвязу заяўляюць аб неабходнасці актывізаваць «крытычнае ўзаемадзеянне» з Беларуссю. Добра вядома, што пад гэтым звычайна маецца на ўвазе менш крытыкі і ўзаемадзеянне з дыктатарам.

Пакуль існуе «інтэрнацыянал дыктатараў», Украіна і Еўропа будуць ў небяспецы. Любое ўзаемадзеянне з адным дыктатарам для таго, каб справіцца з іншым, вядзе да нестабільнасці, рэпрэсіяў і вайны ў Еўропе.