Андрэй Арамнаў: У Беларусі нараджаюцца вельмі моцныя людзі

Але вельмі важна пры гэтым шанаваць сваю культуру і на яе арыентавацца.

Адзін з самых яскравых беларускіх спартоўцаў Андрэй Арамнаў зноў наводзіць жах на сваіх апанентаў. Здавалася, пасля чатырохгадовай паўзы ў выступленнях рэкардсмен свету ўжо не вернецца на памост, піша budzma.by.

Але вясной волат хоць і з траўмай, але заявіўся на чэмпіянат Еўропы і адразу ж узяў бронзавы медаль. Цяпер відавочна, што Андрэй збіраецца на Алімпіяду-2016.

Скептыкі, было, спісалі Арамнава з рахункаў. Алімпійскі чэмпіён Пекіна гадамі не выступаў, яму татальна не шанцавала ў плане траўмаў. Праблем дадаваў яшчэ і бескампрамісны бунтарскі характар​​.

Аднак кампетэнтныя людзі разумелі, што Арамнаў нават на хатніх спаборніцтвах пастаянна набліжаецца да сусветнага рэкорду. Задача перад атлетам на самай справе адна: падводзіцца да чэмпіянатаў без траўмаў.

- І з гэтым у апошні момант я не спраўляюся. Вялікія рэкорды - гэта куча дробязяў. Калі што-небудзь з яе выпадае, уся яна рассыпаецца, - вобразна распавядае асілак аб праблемах. - Я хацеў бы пабіць сусветны рэкорд, і ў мяне ёсць на гэта сілы. Але не хапае трываласці майму арганізму. За трэніроўку потым выходзіць 2 кг. Каб стаць жалезным, каб не ламаліся кісці, я павінен замяшчаць шмат сур'ёзных мікраэлементаў, каб сэрца працавала і мышцы ўмацоўваліся. Для гэтага патрэбна адпаведнае харчаванне і фармакалогія. І хоць да мяне ў гэтым плане павышаная ўвага, яе ўсё роўна недастаткова.

- Так ці ёсць у Андрэя Арамнава запал пабіць свой ​​жа сусветны рэкорд?

- У некаторых краінах гэта было б магчыма. Спартоўца з усіх бакоў падтрымліваюць, не спрачаюцца, не перашкаджаюць. Мне трымацца ў сусветных рэкордах - гэта як ісці па вастрыі ляза. Адзін няправільны дробны рух - і інваліднасць. Пры нашай медыцыне і нашых тэхналогіях складана дасягаць найвышэйшых вынікаў. Мы маладая краіна, не падрыхтавалі належнага ўзроўню медыкаў, трэнераў. Працуем з тым, што засталося ад СССР. Усё яшчэ не вельмі абдумана і праверана часам. Таму паспрабуй хоць бы раз перамагчы на Алімпіядзе! І калі пераканаў сябе і пачынаеш прадстаўляць, якія выдаткі будуць падчас другога заходу і якія дывідэнды, то думаеш: «Я што, дурань?» Гэта калі шчыра.

- А матывацыя тыпу «для народа, для гісторыі, для высокіх мэтаў?» Усё ж варта чакаць вас на Алімпіядзе-2016?

- Я вельмі хачу ўзяць золата. Стараюся зрабіць усё, каб гэта адбылося. Я ўсё роўна буду ісці па вастрыі ляза. Адзінае, што мяне можа выбіць з каляіны, - гэта траўма. І тут я пад пліты лезці не буду. Яны могуць зламаць. Арганізм можа лопнуць, як струна. Таму буду ўпірацца і спрабаваць. Калі дадзена - то дадзена, калі не... Я на самой справе калісьці ўжо праверыў сябе на 100 адсоткаў. Цяпер я, калі буду выйграваць Алімпіяду, буду гэта рабіць у задавальненне. Калі не атрымаецца, буду трэнерам. Я адчуваю, што разбіраюся ў тым, як падрыхтаваць чэмпіёна. Ужо сёння я дапамагаю некаторым спартоўцам. Бываюць і такія, якія кажуць: «Я Арамнава слухаю, а ў мяне не атрымліваецца». Значыць, няправільна слухаеш. Таму што калі я даў алгарытм, адхіляцца ад яго нельга. Я ведаю, што такое ідэальная падрыхтоўка. Гэта калі ты павінен аддаць сябе ўсяго: увесь свой час, усе свае сілы і ўвесь свой ​​настрой. Ты не павінен ні пра што лішняе думаць. Калі шмат думаеш - штанга пастаянна падае...

- Як зрабіць так, каб наша цяжкая атлетыка выйшла на топавы ўзровень?

- У Беларусі такая прырода і такія генныя дадзеныя, што нараджаюцца вельмі моцныя людзі. І жывуць у добрай кліматычнай абстаноўцы. Вельмі шмат моцных людзей. Вось Леанід Тараненка. Ніхто да гэтага часу не можа пабіць яго рэкорд. Аляксандр Курловіч ў свой ​​час рваў больш за ўсіх у свеце. Я пабіў 27 сусветных рэкордаў. І гэта толькі прыклады з аднаго віду спорту. А не хапае ў нас таго, што трэба шмат сіл выдаткаваць на навучанне. Трэба накіроўваць намаганні ў бок пісьменнасці трэнераў і спартоўцаў. Пакуль не хапае мазгоў. Нам трэба з усяго свету сабраць веды, тым больш што ёсць такая магчымасць. І праз некаторы час з'явіцца пакаленне, якое дасць добры вынік. Пакуль жа ёсць толькі адзінкі. Веды - золата. Гэта разумеюць, напрыклад, у маім ВНУ.

- У якім? Ва ўніверсітэце фізкультуры?

- Не, я адтуль сышоў. Цяпер вучуся ў Беларускім нацыянальным тэхнічным універсітэце. Там добрыя традыцыі, берагуць важныя веды. Гэта адзін з самых разумных ВНУ ў краіне. У нас многае добрае пераймаюць з усяго свету. У БНТУ мяне зразумелі і ў нечым мне дапамаглі. У будучыні я планую адкрыць даследчую лабараторыю, якая магла б працаваць на карысць беларускага спорту. Хацелася б абараніць у гэтай лабараторыі грунтоўную навуковую працу. Але падрабязна пра гэта расказваць пакуль рана.

- Можа быць, не варта клапаціцца аб развіцці беларускага спорту? Побач Масква - вялізная і багатая імперыя. Яны не супраць, напэўна, «узяць пад апеку» нашу краіну, укінуць грошы ў спорт.

- Не. Я мяркую, што дзе нарадзіўся, там і спатрэбіўся. Па-другое, трэба памятаць і шанаваць усё, што адбываецца ў тваёй краіне. Гэта я пра мову, гісторыю і культуру. Пры гэтым нам нішто не перашкаджае змешвацца з іншымі народамі. Чым больш будзе змешвацца народ, тым будзе мацней чалавек, з лепшым імунітэтам. Гэта чыста маё меркаванне. Але вельмі важна пры гэтым шанаваць сваю культуру і на яе арыентавацца. Добрая культуры ці дрэнная - вельмі важна яе шанаваць.