Бацькі адмовіліся ад 17-гадовага сына-наркамана проста ў лякарні

Спайс-наркамана Лёню бацькі разам з міліцыяй даставілі ў Бальніцу хуткай медыцынскай дапамогі і наадрэз адмовіліся забіраць.

Такое ў практыцы таксікалагічнага аддзялення здарылася ўпершыню. Загадчык аддзялення лекар-рэаніматолаг Андрэй Богдан прызнаўся, што гатовы быў выпісаць непаўналетняга пацыента ўжо на наступны дзень, але, калі патэлефанаваў бацькам, тыя былі катэгарычныя: «Сын-наркаман нам больш не патрэбен! Нават не спрабуйце яго вярнуць! Прывезяце - дзверы будуць зачыненыя…» Медыкі зрабілі яшчэ некалькі спробаў дастукацца - бескарысна, піша «Советская Белоруссия».

- Ужо трэці дзень сын у шпіталі, а маці з бацькам ні разу нават не пацікавіліся ягоным станам! - абураўся Андрэй Мікалаевіч, хоць згаджаўся: дзіця-наркаман - гэта вельмі цяжка. - Але хіба можна вось так узяць і проста перакінуць свае праблемы на плечы іншых?!

Тут, у Рэспубліканскім цэнтры лячэння вострых атручванняў, людзей ратуюць ад смерці, выводзяць з крытычных станаў, але не лечаць наркатычную залежнасць. І тут не прытулак! На лячэнне ж у РНПЦ псіхічнага здароўя ў Навінках з таксікалогіі адпраўляюць толькі тых, чый стан псіхікі катэгарычна несумяшчальны з нармальным грамадствам. У астатніх выпадках кірунак дае наркалагічны дыспансер. А Лёня і выглядаў, і адчуваў сябе ў дзень майго візіту як быццам нядрэнна.

Калі даведаўся, што яго імя можа з'явіцца на старонках газеты, яшчэ больш узбадзёрыўся:

- Ух ты! А давайце я там у вас буду фігураваць не проста як Лёня, а як Леанід Анатольевіч Адзіны! Ці як Леня- «лавэ»! «Лавэ» - гэта на жаргоне грошы. А грошы сёння кіруюць светам! Мне гэта мянушку пацаны ў «Навінках» далі. Ужо тры разы там лячыўся, між іншым. Толькі сэнсу не бачу. Я ж здаровы чалавек! І скажу прама - я геніяльны: рэп пішу, на барабанах граю, на бас-гітары, цымбалах... А яшчэ з зачыненымі вачыма рамантую любы мабільнік. Ды я наогул па сотні даляраў у дзень зарабляю! Не верыце? У Менску на штрафстаянцы стаіць Toyota, якую я набыў за ўласныя 12 тысяч «зялёных». І гэта хіба грошы? Ды цьфу, капейкі!

З ягоных слоў, паспрабаваў спайс у 15 гадоў:

- Толькі потым зразумеў, якая гэта дрэнь. Але лячыць ад яе трэба не ў «Навінках». А вось менавіта сюды, у рэанімацыю, на экскурсіі вадзіць! Я тут у другі раз, а разгледзеў усё ўпершыню. Пасля спайсу людзі нават не звяры - монстры, брыдкія і агідныя.

Але сябе монстрам Лёня не ўважае і ўпэўнены, што наркотык пакуль не паспеў істотна пашкодзіць ягонае здароўе. Хоць мінакі і міліцыя ўжо не раз знаходзілі яго ў «поўнай свядомасці» на бруднай падлозе ў чужых пад'ездах, калі ў чарговы раз збягаў з дому.

- А каму я дома патрэбны? Мама любіць тату, бо хворы, а я дзесьці так. Ды я і сам перажываю! Сёння бацьку тэлефанаваў некалькі разоў, пытаўся пра ягонае здароўе. А яму няма калі са мной размаўляць. І сказалі, каб я не адважваўся вяртацца...

Лёня папрасіў тэлефон, каб патэлефанаваць маме. Яна адказала. Але, пачуўшы голас сына, сказала, што ёй няма калі, і адразу павесіла трубку. Лёня заплакаў, а потым напісаў бацькам ліст: «Вось апублікуйце... Можа, хоць так мне павераць».

Тата Лёні Анатоль не мае намеру мяняць сваёй пастановы.

- Мы з жонкай занадта доўга цярпелі, - кажа ён. - І змагаліся па-ўсякаму... Лёня - нашае адзінае дзіця, і я сам ніколі б не падумаў, што аднойчы адважымся на такі крок. Так, апусціліся рукі. Але ўжо няма сіл глядзець на ягоную дэградацыю. Выгнаць і адмовіцца - гэта адзінае, чаго мы яшчэ не рабілі. Прыйшла пара Лёне самому адказваць за ўчынкі - не маленькі... Ён жа прымае такія дарослыя пастановы, як знікнуць з дому на тры дні, цкаваць сябе усякай гадасцю, а потым зноў «добры дзень, мама-тата»? У той вечар нам патэлефанавалі з ІСН, маўляў, знайшлі вашага сына, зноў пад дозай. Мы прыехалі, нам паабяцалі, што адвязуць у «Навінкі», але прывезлі ў бальніцу хуткай дапамогі... Пастанова саспела само сабой, а дзе менавіта пакідаць - для нас ужо не мела значэння. Тое, што наркотык кіруе мозгам сына, а адпаведна і паводзінамі, выразна бачым не толькі мы, але і ягоныя ранейшыя таварышы. Ён ўявіў сябе геніем, кімсьці выключным, кампазітарам, пісьменнікам, барабаншчыкам... А на самой справе ўсяго адну песеньку напісаў. І якія такія грошы ён зарабляе?! Аднойчы мы з жонкай ўзялі яго да сябе на фірму кур'ерам. Так ён грошай набярэ - і знікае, як у полі вецер! І пакуль усё не выкурыў, не вяртаецца. Адхілілі. Або сабраліся ехаць у дзелавую камандзіроўку ў Маскву, клічам з сабой, маўляў, давай унікай, спрабуй, дапамагай, будзеш у справе. Ён - не. Затое пад шумок выцягнуў з нашага заплечніка грошы і схаваў пад ваннай... А аднойчы вяртаемся і не можам трапіць у кватэру. Выклікалі міліцыю. У пакоях - восем падлеткаў, усе п'яныя, а Лёня абкураны. У жонкі прапалі каштоўнасці, адзенне... Ноўтбук ён сам панёс і прадаў разам з калонкамі і іншай апаратурай. Тэлефон - так, я забраў, бо гэта была чужая рэч - дзяўчыны, у якой ён яго ўзяў пад выглядам рамонту і не збіраўся вяртаць... Страшна думаць, што будзе далей, калі толькі не здарыцца цуд. Абяцае завязаць? Не веру! Усё гэта было не раз...