Трэнер з Баранавічаў адкрыла ўласны спартыўны клуб

Трэнер у гімнастыцы Святлана Лебядзінская амаль 15 гадоў таму з'ехала з Баранавічаў працаваць праз кантракт за мяжу.

Яна распавяла Intex-press, як яна стварыла свой спартыўны клуб і чаму ангельскія вучаніцы называлі яе «акулай».

Святлана Лебядзінская - чэмпіёнка і чалец зборнай СССР у спартыўнай гімнастыцы. Яна пражыла ў Баранавічах 10 гадоў. У 2000 годзе паехала за мяжу. Зараз Святлана жыве ў невялікім ангельскім горадзе Сцівінэйдж, валодае спартыўным гімнастычным клубам. Яна - мама траіх дзяцей, двое з якіх нарадзіліся ў Англіі. Аднак у чужой краіне Святлана не адразу дамаглася поспеху.

«Я адчувала сябе асаблівай...»

Святлана вырасла ўдалечыні ад дома: у 9 гадоў яе ўключылі ў асноўны склад моладзевай зборнай СССР і забралі з родных Набярэжных Чалноў у Маскву.

- Сумаваць па доме не было калі: трэніроўкі, зборы, спаборніцтвы займалі ўвесь час, - успамінае Святлана. - У гэтым узросце я ўжо разумела, што раз мяне адабралі як таленавітую спартсменку і рабілі на мяне стаўку, я павінная шмат працаваць.

Гімнастка «вандравала» па спартыўных інтэрнатах: Масква - Гародня - Запарожжа. У 1985 годзе на міжнародных спаборніцтвах у Нямеччыне яна заняла 2-е месца. На чэмпіянаце СССР у 1986 годзе ў Ерэване Святлана Лебядзінская стала абсалютнай чэмпіёнкай СССР у камандным заліку і заваявала золата на бервяне.

Яе кар'ера ў вялікім спорце скончылася напярэдадні Алімпійскіх гульняў у Сеуле 1988 года, на якія яна не патрапіла праз даўнюю траўму. У Святланы быў пералом ручыцы, які яна і яе трэнеры хавалі, прадаўжаючы ставіць яе на спаборніцтвы. Аднак падман адкрыўся перад самай Алімпіядай і дзяўчынку адхілілі ад спаборніцтваў. У Святланы пачалася дэпрэсія.

- Я неаднаразова задумвалася пра тое, што і як адбывалася ў маім жыцці. Нягледзячы на цяжкасці і цяжкую працу спартсменкі, я вельмі сумую па тых часах, - прызнаецца Светлана.- Я адчувала, што гэта і ёсць маё жыццё, і я не хацела іншага, я адчувала сябе асаблівай.

«Мне Баранавічы спадабаліся...»

Ад дэпрэсіі яе выратавала першае каханне. На спаборніцтвах у Маскве, у 1989 годзе, Святлана Лебядзінская пазнаёмілася з трэнерам з горада Баранавічы. І ўжо праз чатыры месяцы знаёмства вядомая гімнастка пераехала жыць у горад.

- Мне Баранавічы спадабаліся. На той момант для мяне гэта было нешта новае. Да таго ж я паехала за каханым, як гэта можа не падабацца? - усміхаецца Святлана.

У Баранавічах нарадзіўся сын Іван. Святлана працавала трэнерам-харэографам у мастацкай гімнастыцы і трэнерам у Доме фізкультуры. Яна арганізавала ў горадзе ансамбль эстрадна-спартыўнага танца, у якім выступалі адны гімнасты. У Доме культуры чыгуначнікаў працавала кіраўніком танцавальнага гуртка.

Сямейнае жыццё ў Святланы Лебядзінскі скончылася разводам. Адзін час яна жыла ў інтэрнаце, і даволі сціпла. Акрамя асноўнага невялікага заробку даход прыносілі выступы на канцэртах.

У Баранавічах Святлана пражыла 10 гадоў. Калі падвярнуўся кантракт у адну з лепшых школ гімнастыкі Сінгапура, доўга не разважала. У Сінгапуры прапрацавала тры гады. Там жа пазнаёмілася са сваім будучым мужам - трэнерам з Вялікабрытаніі - і пераехала ў ангельскі горад Сцівінэйдж працаваць праз кантракт.

Дзеці ледзь не звялі з розуму

У Вялікабрытаніі Святлана ўладкавалася трэнерам у клуб гімнастыкі «Марыёц». З часам спартсменка стала для ангельскага клуба брэндам: бацькі вялі дзяцей «на яе імя». Яна была старшым трэнерам у супольнасці з 9 клубаў і заснавала свой імянны кубак, які штогод уручаецца за лепшы вынік.

Аднак спачатку Святлане давялося прывыкаць да новай для сябе спецыфікі трэнерскай працы. І першае, што ёй давялося «ламаць», - стаўленне дзяцей да трэнера.

- Мне было складана зразумець, чаму дзеці не вітаюцца ў спартзале. Дзіця паводзіць сябе ў зале, як гаспадар над трэнерам. Дзеці абзывалі мяне, казалі мне: «А хто ты такая? Мае бацькі плацяць табе грошы, таму ты павінная ўзяць гэты масток і перанесці яго адсюль вось сюды». Бывала, што пасля практыкавання я кажу пра памылку дзіцяці, а ён не слухае, сыходзіць і нават не глядзіць у мой бок. Я проста была ў шоку, у жаху, і нават стала губляць валасы ад нерваў.

Нязвыкла было і тое, што ў Вялікабрытаніі трэнеру нельга дакранацца да цела дзіцяці, абдымаць і цалаваць яго. Можна толькі па-сяброўску папляскаць па плячы.

- Тут існуе шмат абмежаванняў для трэнера, - распавядае Святлана. - Расцягваць гімнаста, прычыняць дзіцяці боль нельга; калі ён ужо крывіцца, трэба адразу рукі адпускаць. Нельга павышаць голас, а трэнерскае распараджэнне трэба суправаджаць абавязковым «плі-і-і-з».

Святлана стала прывучаць дзяцей да спартыўнай дысцыпліны. Першы час вучаніцы называлі новага трэнера за патрабавальнасць «Шак» - акула. Святлана садзіла дзяцей у гурток і гутарыла з імі, і паступова абодва бакі адаптаваліся адзін да аднаго.

Дзяржава не дасць прапасці

У Вялікабрытаніі Святлана выйшла замуж і разам са старэйшым сынам Іванам атрымала грамадзянства. Тут яна нарадзіла яшчэ дваіх сыноў - Віктара і Уладзіслава. Яна распавядае, што ў новай краіне не адчувала цяжкасцей у адаптацыі: ні да мовы, ні да побыту.

- Я прывыкаю да ўсяго. Да таго ж я тут была радая і ўдзячная шмат чаму: у мяне ёсць сям'я, праца, жыву ў сваім доме. Адзінае, па чым сумавала, - па зносінам і рускай мове. Я калі па-руску кажу, проста насыціцца не магу, як быццам родную зямлю ем! - смяецца Святлана Лебядзінская. - Тут у госці так не запрашаюць, як у нас, і стол так не накрываюць.

Апошнія тры гады былі самымі складанымі ў жыцці Святланы. Пасля нараджэння малодшага сына як гром сярод яснага неба грымнуў развод. Старэйшаму сыну 23 гады, ён жыве асобна. Таму Святлане прыходзіцца адной гадаваць двух малодшых дзяцей - 9-гадовага Віктара і 2-гадовага Уладзіслава. Развод забраў у яе шмат нерваў і сіл, бо яна перажыла шмат чаго: спробы мужа адабраць у яе дом і дзяцей, да таго ж яна звольнілася з клуба, у якім працавала. Прыйшлося спадзявацца на дапамогу дзяржавы.

- Дзяржава мне, як маці-адзіночцы, не дае прапасці, - распавядае Святлана. - Напрыклад, у школе я не аплачваю харчаванне старэйшага сына - 76 фунтаў у месяц. Кожны месяц на дваіх дзяцей выплачваецца дапамога 72 фунты.

Штомесяц Святлана атрымлівае дапамогу па беспрацоўі - 130 фунтаў у месяц. Святлана прызнаецца, што сумы, якія яна атрымлівае, невялікія, але на жыццё ёй хапае.

Адкрыла свой спортклуб

Год таму яе сябры і бацькі выхаванак літаральна прымусілі Святлану адкрыць сваю справу. «Хопіць сядзець і закрывацца ад усяго, трэба працаваць!» - казалі сябры, а некаторыя нават прапаноўвалі грошы на раскрутку. Фармальна ж адкрыць свой гімнастычны клуб для Святланы з яе высокай кваліфікацыяй спартсменкі і трэнера было нескладана.

- Я паведаміла пра свой намер адкрыць клуб у Брытанскую федэрацыю гімнастыкі, купіла імя ў Інтэрнэце - Swan academy. Прайшла курсы працы з дзецьмі і курс першай медыцынскай дапамогі, - тлумачыць Святлана Лебядзінская працэдуру адкрыцця ўласнага бізнесу.

Першы час даводзілася працаваць толькі на арэнду, гадзіна якой каштуе 25 фунтаў, але неўзабаве Святлана стала адкладаць грошы і на развіццё бізнесу, закупіла некалькі снарадаў. Пакуль яе бізнес не ўстаў на ногі, за ёй захоўваецца дапамога па беспрацоўі.

- І далей мне будуць даплачваць за тое, што я спрабую зарабляць сама, без дапамогі дзяржавы, - тлумачыць Святлана. - У канцы кожнага года ў мяне падлічваюцца даходы. Так як мае даходы, хутчэй за ўсё, будуць менш за 8 тысяч фунтаў у год, то падаткі я плаціць не буду.

Зараз каля дзвярэй яе клуба чэргі з жадаючых трэніравацца. У клуб ходзяць і дзеці з фізічнымі асаблівасцямі і праблемамі. У верасні старэйшы сын Іван праз прыклад мамы адкрыў свой клуб гімнастыкі.

- Усё, што ў жыцці здарылася, - ні пра што не шкадую. Было шмат смутку і шмат слёз, але ўсё прайшло. І я зараз зноў пачынаю жыць, - усміхаецца Святлана Лебядзінская.