Ігар Варашкевіч: Беларусам ёсць чым ганарыцца

Лідар легендарнай «Крамы» распавёў пра новы альбом гурта.

Ігар Варашкевіч адказаў на пытанні баранавіцкага выдання Intex-press.

З легендай беларускага року журналісты сустрэліся ў баранавіцкім кафэ. Часам заглушаючы гутарку, іграла «папса». Пра яе суразмоўца скажа, што багацце такой музыкі на руку дзяржаве, таму што яна штампаваная, як і мысленне, выгаднае ўладам. Ігар Варашкевіч прызнаецца, што ў Баранавічах яго пазнаюць нячаста, чаму ён у нейкім сэнсе рады:

- Я не люблю публічнасці. Мне падабаецца, што я магу спакойна перасоўвацца па вуліцах. Не люблю маштабных канцэртаў, не люблю вялікія навалы людзей, як гэта ні дзіўна для рок-музыкі. Мне ніколі не хацелася быць уладаром душ.

Ды і наогул ён хацеў бы жыць у адасобленым загарадным доме ля возера ці ракі, куды да яго прыязджалі б толькі блізкія сябры і сваякі.

Суровая школа жыцця

Баранавічы для лідара гурта «Крама» ў першую чаргу асацыююцца са шчаслівым дзяцінствам: бабулі, дзядулі, летні адпачынак. Тут ён скончыў СШ №7, пасля арміі ўладкаваўся на авіяцыйна-рамонтны завод, «як, напэўна, кожны другі жыхар г. Баранавічы».

- Гэта была самая жудасная праца ў маім жыцці. Я працаваў на дэмантажы самалётаў. Памятаю страшны холад у ангарах, таму што там адчыняліся вароты.

Тэмпература была практычна такая ж, як на вуліцы. Вечна адбітыя рукі. Суровая школа жыцця, - успамінае суразмоўца, цяпер ужо з усмешкай.

Бываючы ў Баранавічах, Ігар стараецца прагуляцца па Вайсковаму гарадку.

- З гэтым месцам звязаная юнацкая рок-н-рольная пара. Большасць маіх аднакласнікаў - дзеці лётчыкаў. Яны жылі ў Вайсковым гарадку. Там круцілася ўся музычная інфармацыя, так як вініл паступаў з-за мяжы, - з радаснай цеплынёй распавядае суразмоўца.

А вось што яго не радуе ў Баранавічах, - дык гэта стан дамоў культуры. Кажучы на гэтую тэму, ён пачынае нервавацца:

- Так як ужо шмат гадоў дамы культуры маюць патрэбу ў рамонце, мне здаецца, яны проста не патрэбныя ўладам. Калі будынкі банкаў ці МНС пышныя, то будынак Дома культуры - не. Вось КДБ ж выдатна выглядае - прыгожанькі, жоўценькі, нават хочацца туды заскочыць на гарбатку.

Патэнцыял сталіцы джаз-рока

Нягледзячы на тое, што Ігар Варашкевіч не абыякавы да жыцця горада, жыхаром Баранавічаў сябе не лічыць. Але і да менчукоў сябе не адносіць, хоць жыве ў сталіцы шмат гадоў.

- Я не прывязваюся да гарадоў і лічу сябе жыхаром Беларусі, - тлумачыць ён.

Самым жа знакавым выхадцам з Баранавічаў Ігар Варашкевіч зывае Валерыю Навадворскую на:

- Я яе вельмі любіў і люблю да гэтага часу, як чалавека і палітыка. Люблю за яе фанатычную адданасць дэмакратыі, якая ў апошні час ўтаптаная ў бруд. Валерыя Навадворская да апошніх хвілін свайго жыцця з'яўлялася сапраўдным, у добрым сэнсе гэтага слова, салдатам дэмакратыі. Непахісным і які валодае добрым пачуццём гумару, што немалаважна.

У Беларусі некаторыя гарады маюць неафіцыйны статус сталіцы пэўнай музычнай плыні, напрыклад, Гомель - сталіца цяжкай музыкі, а Магілёў - доўгі час лічыўся беларускім цэнтрам року. Лідар гурта «Крама» кажа, што ў горада ў гэтым сэнсе ёсць свой патэнцыял:

- Баранавічы могуць стаць сталіцай джаз-року. Тут заўсёды былі добрыя джазавыя музыкі, яшчэ з савецкіх часоў.

Як аказалася, за дваццаць гадоў існавання гурта сама «Крама» ні разу не выступала ў Баранавічах.

- Мяне ўжо мама дастала: «Чаму вы не прыязджаеце ў Баранавічы? Я не разумею, Шатуноў прыязджае, а вы не!»Калі б мяне запрасілі выступіць на прымальных умовах, я б прыехаў.

Не паддаўся эмоцыям

Гурт «Крама» гэтай восенню запісаў свой восьмы альбом «Белая вада» і зараз займаецца падрыхтоўкай да ягонай прэзентацыі.

- Я спадзяюся, што нашыя прыхільнікі ўспрымуць новы альбом, як тыя, што мы рабілі ў 90-х гадах. Я сам, як і многія меламаны, з творчасці старых каманд цаню, як правіла, ранняе. Таму мы імкнуліся да таго, каб «Белая вада» была падобная на нашыя першыя альбомы, - дзеліцца музыка.

Паводле слоў суразмоўцы, матэрыял атрымаўся ў асноўным меладычны і лірычны, аднак не пазбаўлены жорсткіх сатырычных кампазіцый. Ігар Варашкевіч кажа, што была спакуса пракрычаць пра палітыку, бо за пяць гадоў працы над «Белай вадой» адбылося шмат непрыемных падзей і ў Беларусі, і ва Украіне:

- Першая палова была запісаная ў 2009 годзе, а другая - толькі ў гэтым. Было вельмі шмат сумневаў, у які бок павесці другую палову альбома, але потым я абстрагаваўся ад палітыкі. Думаю, гэта правільна, што я не паддаўся эмоцыям.

У астатнім жа, паводле ягоных слоў, новы альбом - стандартная для «Крамы» музыка: «жывы рок-н-рол, не цяжкі, не папсовы. Проста блюз-кантры-рок».

- Натуральна, ён будзе з беларускім тварам, таму што ў музыцы заўсёды адлюстроўваецца жыццё. У прыватнасці - дарожныя ўражанні, паездкі з Баранавіч у Менск і назад. Гэта асабістыя ўражанні за многія гады перамяшчэння паміж двума гарадамі. І гэта выяўляецца не ў тэкстах, а ў музычным настроі, які мяне суправаджае ў дарозе. Гэты настрой лёгкага суму.

Культура існавала ў рэзервацыі

Суразмоўца лічыць, што, калі беларусы больш будуць паважаць сваю культуру, яны больш будуць паважаць сябе. Калі людзі зразумеюць, што ў нас таксама ёсць чым ганарыцца, яны зменяць стаўленне да жыцця. Прычыны ж таго, што беларусы не шануюць ўласнай духоўнай спадчыны, бачыць у тым, што нацыі ўдзяўблі: сваё - значыць дрэннае.

- Беларуская культура існавала як частка савецкай, у рэзервацыі: дазвалялася спяваць свае песні, насіць вышыванкі, але ўсё гэта пад наглядам і з патрэбным сцягам. Ды і да Савецкага Саюза ўсё вынішчалася. Дзіўна, што беларусы наогул не зніклі як нацыя, - кажа суразмоўца.

Ігар спявае беларускамоўныя песні і кажа, што жыхарам нашай краіны трэба ведаць родную мову для таго, каб быць беларусамі:

- Многія радуюцца таму, што ў нас такая мова мілагучная, але амаль ніхто на ёй не размаўляе.

Ён абураны цяперашнім становішчам спраў:

- У Менску білборды «Смак беларускай мовы» тлумачаць, што «суніцы» - гэта суніцы. Гэта трэба, хоць цяжка ўявіць такі плакат ў Нямеччыне ці Францыі.