The New York Times: Расея ўжо прайграла вайну

Уварванне Крамля яшчэ мацней гуртуе ўкраінцаў.

Рэвалюцыі часта пачынаюць буксаваць на наступны ж дзень, але бягучая ўкраінская рэвалюцыя атрымлівае асалоду ад "зацяжнога мядовага месяца" дзякуючы Пуціну, сцвярджае ў артыкуле для The New York Times Крысці Фрыленд, аўтар кнігі "Распродаж стагоддзя: шалёны рывок Расеі ад камунізму да капіталізму" (Sale of the Century: Russia’s Wild Ride From Communism to Capitalism), цяпер дэпутат парламента Канады.

Умяшанне Пуціна ў знешнюю і гандлёвую палітыку Украіны першапачаткова справакавала паўстанне, а яго ўварванне, як ні парадаксальна, павысіла шанцы на доўгатэрміновы поспех гэтага паўстання, піша аўтар.

Магчыма, украінскую рэвалюцыю яшчэ загубіць некампетэнтнасць або міжусобіцы. Але ўварванне пры падтрымцы Крамля яшчэ мацней гуртуе ўкраінцаў, якіх аб'яднала нянавісць да Януковіча.

"Януковіч вызваліў Украіну, а Пуцін яе аб'ядноўвае, - кажа Ягор Собалеў, рускі па нацыянальнасці, кіраўнік урадавай камісіі, якая займаецца люстрацыяй чыноўнікаў. - Украіна функцыянуе не дзякуючы ўраду, а дзякуючы самаарганізацыі народа і яго пачуццю чалавечай годнасці".

Па словах Собалева, у Адэсе, Нікалаеве, Данецку і Днепрапятроўску людзі, хоць "ім ніколі не падабаўся заходне-украінскі, галіцыйскі пункт гледжання", праяўляюць не меншы патрыятызм, "бароняць сваю краіну ад замежнай агрэсіі".

Гэты канфлікт можа перарасці ў буйную вайну, Крым, магчыма, назаўжды перастане быць часткай Украіны. Але, што б ні здарылася ў бліжэйшыя некалькі месяцаў ці нават гадоў, Пуцін і яго канцэпцыя аўтарытарнай былой савецкай прасторы, дзе панавала б Расея, ужо прайгралі. Дэмакратычная, незалежная Украіна і хаатычная, капрызная (але таксама вольная і законапаслухмяная) еўрапейская ідэя атрымалі верх, гаворыцца ў артыкуле.

Праўда, пакуль перамога - толькі ідэалагічная, лічыць аўтар. Заадно Фрыленд адзначае, што падзеі апошніх трох месяцаў – "не этнакультурная бітва ў стылі Югаславіі", а "палітычная барацьба". Лепшая паралель - "аксамітная рэвалюцыя" ў Чэхаславакіі, так як упор робіцца на рэформу маралі грамадства і паводзінаў кожнага чалавека.

Для Расеі і Украіны распад СССР стаў толькі частковай рэвалюцыяй: старая наменклатура і яе стыль кіравання засталіся. Пуцін імкнецца прыўнесці гэту спадчыну ў новую сістэму дзяржаўнага капіталізму, і адным з ключавых элементаў быў альянс з "Украінай Януковіча".

Цяпер гэтыя намаганні праваліліся. Чаго б Пуцін ні дасягнуў ва Украіне, гэта не будзе партнёрствам са славянскім "малодшым братам", які ахвотна ўліваецца ў неаімперыалістычны, неасавецкі праект, гаворыцца ў артыкуле.

Ці зможа Украіна атрымаць поспех у практычным сэнсе, пакуль незразумела: патрэбная татальная рэформа эканомікі і эфектыўныя дзяржаўныя інстытуты. Ёсць небяспека, што Еўропа, магчыма, не захоча дапамагаць Украіне, як калісьці дапамагала краінам Цэнтральнай Еўропы і Балтыі.

Самае вострае пытанне для Кіева - ці будзе вайна? У Сірыі, у Сочы і нават пры маніпуляцыях Януковічам Пуцін заваяваў рэпутацыю віртуознага стратэга. Але ва Украіне ён здзейсніў вялікі пралік, мяркуе Фрыленд.

Пуцін памылкова мяркуе, што рускамоўныя і ўкраінскамоўныя жыхары Украіны раз'яднаныя да мяжы братазабойства, а ўсе, хто дома размаўляе па-руску ці галасаваў за Януковіча, аддадуць перавагу стаць грамадзянамі пуцінскай Расеі, піша аўтар. На справе ўсе ва Украіне гавораць і разумеюць па-руску і ўсе, як мінімум, разумеюць па-украінску, гаворыцца ў артыкуле.

На Захадзе многія змагары "рэалістычнай знешняй палітыкі" шкадуюць, што ўкраінская рэвалюцыя адбылася, лічыць аўтар. Але ўкраінцы зрабілі свой выбар. " Зараз выбар за намі", - заключае Фрыленд, маючы на ўвазе Захад.

Пераклад: Inopressa.ru

Фота: dpsu.gov.ua