Артур Балаеў: У выпадку мабілізацыі папрашуся ў гранатамётчыкі

Пісьменнік з Днепрапятроўска звярнуўся да свайго калегі - генерала ГРУ.

Тэкст адкрытага ліста Артура Балаева прыводзіць выданне «Наш раён»:

«Добры дзень, Коля!

Прабач, што звяртаюся да цябе праз СМІ, але спробы адшукаць тэлефон ці адрас генерала ГРУ апынуліся для мяне марнымі. Колькі ж гадоў мінула пасля нашай апошняй сустрэчы? Калі я не памыляюся яна адбылася восенню 1985-га года ў Ціраспалі, куды я выпадкова трапіў у камандзіроўку. Памятаю цёплы і лёгкі вечар і твой шчаслівы погляд. У той дзень ты, будучы камандзірам разведвальнай роты, атрымаў чарговае воінскае званне «капітан» і ўвесь свяціўся ад шчасця. Мы тады ад душы пагаварылі з табой, успомнілі нашых дзецюкоў і рассталіся, моцна абняўшыся. Хіба мог я падазраваць тады, што надыдзе дзень, калі рускія салдаты пачнуць паланіць украінцаў, наводзячы на іх ствалы сваіх аўтаматаў?...

...Я пішу табе, Коля, бо ўсе чатыры гады вучобы ў Бакінскім ВАКВ ты быў выключна прыстойным чалавекам: не «стукаў», «не быў пацуком», не хаваўся ад марш-кідкоў у санчастцы і выдатна вучыўся. І знешне быў цікавы - сапраўдны расейскі волат, былінны вобраз. І таму я спадзяюся на тваю дапамогу...

...Сёння раніцай я патэлефанаваў у Кіеў Дзіме Каплуну і не пазнаў яго голас. Ведаеш чаму? Ды ў нашага з табой аднакашніка двое сыноў, а Дзiма не паводле чутак ведае, што такое вайна. Ён, палкоўнік запасу, не баіцца загінуць, ён баіцца страціць дзяцей. Потым я патэлефанаваў у Днепрапятроўск Сашу Зелянцову, у яго расце дачка. Герой Савецкага Саюза Пласконас пайшоў з жыцця некалькі месяцаў таму, але ў Ігара ў Кіеве засталася сям'я. У мяне таксама ёсць сын. Адкажы мне, Коля, чаму Пуцін хоча забраць нашых дзяцей? Што такога нашы хлопчыкі і дзяўчынкі зрабілі вашаму прэзідэнту, у чым іх віна? Ён яшчэ не напіўся крыві і не наеўся грошай? Можа, ужо дастаткова? Мы з табой абодва выдатна ведаем, што страшылкі, тыпу, «украінскія фашысты забіваюць расейскамоўнае насельніцтва» ці «149 тысяч крымчан гатовы сёння пакінуць межы паўвыспы» - не больш, чым плод запалёнай фантазіі вашых ашалелых ад дармавых грошай дэпутатаў ДД. І ты гэта ведаеш не горш за мяне. У Інэце няма ніводнага роліка, на якім украінцы крыўдзілі расейцаў. І відэа з тысячамі бежанцаў таксама няма. А фашыстаў я часам бачу ў Ютубе. Калі яны праходзяць вуліцамі сучаснай Масквы. Так можа быць Пуціну разабрацца з айчыннымі фашыстамі? Я ж таксама расейскамоўны і не валодаю ўкраінскім мовай, але за гэта ніхто не рэжа мяне і ня падвешвае уверх нагамі...

...Я пастанавіў для сябе ў выпадку мабілізацыі ісці ў ваенкамат і, нягледзячы на званне афіцэра запасу, прасіцца на пасаду гранатамётчыка. Хочаш ведаць - чаму? Ды таму, што не абстрэленым пацанам у баі вялікім дапамогай стане маё надзейнае бацькоўскае слова. Ды і страляць яны толкам не ўмеюць. А я лёгка змагу падпаліць танк, БТР або БМП. Але я з жахам уяўляю сабе гэтую карціну, бо экіпаж расейскай баявой машыны - гэта тыя ж 20-гадовыя пацаны, якіх таксама чакаюць з вайны іх маці. Не ведаю, як ты, Коля, але мне даводзілася прывозіць цынкавыя труны і я на ўсё жыццё запомніў халодныя матчыны пальцы на сваім горле, звар'яцелы погляд і фразу, якая ўвайшла нажом у сэрца: «Гад! Забяры назад гэтую труну, а мне вярні сына!». І сёння я павінен забіваць расейскіх хлопцаў, не чыіх дзяцей, аднагодкаў майго сына? Як потым жыць, Коля?...

Яшчэ адно ўзрушэнне. Учора, па дарозе дадому з крамы, маючы стасункі з суседкай, я папрасіў яе перайсці на расейскую мову, бо яна гаварыла па-украінску, а я не разумеў некаторыя словы. Ведаеш, які адказ я пачуў? «Прабачце мяне, Артур, але я прынцыпова не буду казаць на мове фашыстаў!». Коля, што вы робіце? Мова Талстога, Дастаеўскага, Чэхава, Шолахава, Бондарава, Граніна стала сімвалізаваць фашызм? Гэта страшна...

...У 2008 годзе, калі Расея таксама «ліха» разабралася з грузінамі, я наіўна паверыў «старэйшаму брату» і прыняў бок РФ. Я напісаў ліст Сашу Элбакідзэ (ён палкоўнік запасу, прайшоў! гарачыя кропкі», жыве і працуе ў Тбілісі), у якім назваў Саакашвілі вырадкам і вар'ятам. Саша адказаў мне: «Эх, брат, не вер ні адзінаму слову расейскага ТВ, поўная хлусня...». Я адказаў, што веру Пуціну і з тых часоў мы не мелі стасункаў. Сёння трэба напісаць старому сябру і папрасіць прабачэння...

....Першы Украінскі Канал перадае аўдыёзапіс штурму расейскім спецназам украінскай брыгады марской пяхоты, чутны шум барацьбы і крыкі: «Сукі! Підэрасы! Здавайцеся!». А памятаеш, Коля, шмат гадоў таму хтосьці таксама крычаў нашым дзядам пад Масквой і пад Кіевам: «Расейскія свінні! Здавайцеся». Ты памятаеш, кім былі тыя людзі са «шмайсерамі» наперавес? Сёння мільёны людзей у свеце называюць Пуціна Адольфам Гітлерам, але ж вы ўсе ад гэтага не сталі фашыстамі? Я не хачу даваць табе парады, я толькі хачу папрасіць: калі ў цябе і ў тваіх сяброў ёсць хоць найменшая магчымасць паўплываць на ход падзей - зрабіце ўсё магчымае, каб не пралілася кроў нашых і вашых дзяцей. Страшна? Баішся Пуціна? Тады я прывяду два прыклады. Наш з табой сакурснік, Азік Ганізадзэ, падчас карабахскага канфлікту заблакаваў армянскае сяло, але зрабіў «калідор» і даў магчымасць сысці ўсяму мірнаму насельніцтву. Яму напэўна таксама было страшна, бо камандаванне раздзірала рацыю загадам знішчыць усіх армян, пагражала трыбуналам, але, нягледзячы на гэта, Азік выпусціў усіх да адзінага. Потым былі доўгія сем гадоў турмы, але ён застаўся чалавекам і стаў героем. І Карэну Афаяну таксама было страшна, калі ён, будучы вайсковым камендантам горада Сцепанакерта, не дазволіў радыкальна настроенай частцы армян пакараць смерцю азербайджанскіх палонных. Прыкрыў іх грудзьмі, разумеючы, што падпісвае сабе смяротны прысуд. Нашага «Афоню» забілі гэтай жа ноччу стрэлам у спіну, светлая яму памяць....

...Мая новая аповесць называецца «Аперацыя «Стары альбом». Яна прысвечана нашай роце. Сутнасць аповесці: пяцідзесяцігадовага хворага ветэрана спецназа бярэ ў закладнікі алігарх. Яго таварыш знаходзіць на гарышчы стары выпускны альбом, у якім захаваліся адрасы ўсіх хлопцаў іх курсанцкага ўзвода, збірае іх - якія засталіся ў жывых і распрацоўвае аперацыю па вызваленні аднаго «Старога альбома». А цяпер я не ведаю, як скончыць аповесць...

...Я вельмі спадзяюся на цябе, Коля. Жадаю табе ўсялякіх дабротаў і моцнага здароўя. Моцна абдымаю».