Барыс Акунін нагадаў Пуціну пра забытых царазабойцаў

Вядомы пісьменнік непакоіцца за жыццё прэзідэнта Расеі.

Пра рэгіцыд (забойства каранаваных асоб і, шырэй, разнастайных кіраўнікоў) напісана мноства кніг і даследаванняў. Але ёсць тэма, абыдзеная ўвагай гісторыкаў. Гэта калі правадыр-валадар прыняў злую смерць не ад нечай рукі, а ад лапы, зубоў, джала або капыта, піша Барыс Акунін ў сваім блогу.

«Пры паглыбленым вывучэнні дадзенага пытання выяўляецца, што ўсякія-розныя звяры адправілі на той свет не менш венцаносцаў, чым тэрарысты і змоўшчыкі. Пры гэтым, заўважце, мікробаў і бацыл я наогул не лічу. Толькі сапраўдных прадстаўнікоў фауны, якіх можна ўбачыць у лясах, на ферме або ў заалагічным садзе», - адзначае ён і пералічвае некалькі самых вядомых ахвяраў «заатэрору».

Галоўнымі царазабойцамі ў гісторыі, вядома, былі коні.

Гэта Вільгельм Заваёўнік, які заваяваў і афранцузіў Англію, перамог, абкруціў, перазабіваў мноства небяспечных ворагаў, а прыняў смерць ад каня ад свайго. 9 верасня 1087 года каралеўскаму каню ні з таго ні з гэтага выбрыкнулася (можа, гэта было нешта асабістае або проста выдаўся дрэнны настрой). Яго вялікасць няўдала падскочыў, напароўся жыватом на луку сядла, нешта жыццёва важнае сабе пашкодзіў - і ўсё, не стала Заваёўніка.

Чынгісхана вы, вядома, пазналі. Чалавек хацеў скарыць увесь свет, ад акіяна да акіяна, і даволі далёка прасунуўся на гэтым шляху. Вельмі магчыма, што ў рэшце рэшт ён дабіўся бы свайго, але 25 жніўня 1227 года гераічны конь, імя якога забыта няўдзячнымі нашчадкамі, скінуў старога душагуба на зямлю. Ён пахварэў-пахварэў - і баяртай (што азначае «да пабачэння»). Як сказана ў мангольскай хроніцы, «узышоў на нябёсы ў год Свінні».

Германскі імператар Фрыдрых I з непрыемнай для нашага вуха мянушкай Барбароса адправіўся заваёўваць Палестыну, аднак яго конь быў супраць. Ён скінуў вялікага чалавека ў ваду даволі маленькай і несаліднай рэчкі. Але імператар усё роўна патануў. Напэўна, даспехі былі цяжкія. Дзякуючы каню Палестына так і засталася незаваяванай.

Вось гісторыя, якую ведаюць усе: пра царыцу Клеапатру. Зачаравала Юлія Цэзара, нарадзіла яму сына. Калі Цэзара забілі, зачаравала Марка Антонія, нарадзіла яму трох сыноў. Калі не стала Марка Антонія, паспрабавала зачараваць Актавіяна, але гады былі ўжо не тыя. Актавіян не зачараваўся. Тады царыца ўсклала сабе на грудзі аспіда, папярэдне выпрабаваўшы дзеянне змяінай атруты на служанцы. Паганая была жанчына, ніколькі яе не шкада.

Ведаеце вы і нашага айчыннага кіраўніка, замучанага паўзунамі: Вешчага Алега. Неяк яно наогул дзіўна. Я ўжо пісаў у «Гісторыі Расейскай дзяржавы», што ў нашых краях змеі страшней гадзюкі звычайнай не водзяцца, а яе ўкус не смяротны, таму князь хутчэй за ўсё памёр ад святога жаху. Старое сэрца не вытрымала. Ну ці, можа, гэта была алергічная рэакцыя.

Папу Урбана VI (1378-1389) загубіў смірны непарнакапытны мул. Павінна быць, наезнік з пантыфіка быў зусім нікуды не варты, калі ён нават з мула зваліўся. Хоць, магчыма, мелі рацыю сучаснікі, якія выказалі здагадку, што ў жывёлу ўсяліўся вораг роду чалавечага. Доля мула, верагодна, была жахлівая.

Англійскі кароль Вільгельм III (1688 - 1702) быў загублены кратом. Крот нічога такога на ўвазе не меў, проста выкапаў норку. Рассеяны конь наступіў у яе капытом, манарх няўдала ўпаў... Ворагі яго вялікасці (у вялікасцяў заўсёды ёсць ворагі) па ўсёй краіне ўздымалі тост за «маленькага джэнтльмена ў чорнай аксамітнай камізэльцы».

Самым незвычайным царазабойцам стала малпачка, якая загубіла грэчаскага караля Аляксандра (1917 - 1920). Яна жыла ў каралеўскім садзе, нікога не чапала. Але раптам захварэла на шаленства, небарака. А тут каралю ўздумалася прагуляцца з сабачкай. Малпа караля пакусала. Пакусы апынуліся заразнымі...

«Я вам да чаго ўсе гэтыя жахі распавядаю? - тлумачыць Барыс Акунін. - Таму што наткнуўся ў сетцы на такую вось падборку, і нешта трывожна стала».