Журналісты пра Менск: Жудасны інтэрнэт і блокпосты на стадыёнах

Замежныя журналісты шакаваныя парадкамі ў беларускай сталіцы.

Супрацоўнікаў СМІ стамляюць бясконцыя пункты кантролю бяспекі, няўдалае размяшчэнне зон для працы, слабы інтэрнэт і забарона фатаграфаваць Лукашэнку.

Сваімі ўражанні ад першага дня чэмпіянату падзяліўся журналіст папулярнага сайта «Чэмпіянат»:

Доступ на тэрыторыю трох арэн («Арэна Менск», веладром і канькабежны стадыён) ажыццяўляўся праз два блокпосты. Гэта былі рэальныя блокпосты, у якіх ажыццяўляўся вельмі жорсткі дагляд.

Нязручнасці для заўзятараў, якіх вельмі шмат, зразумелыя. Але яны, па старой звычцы, бяруць з сабой на падобныя мерапрыемствы мінімум рэчаў. Журналісты такой раскошы дазволіць сабе не могуць. Стандартны дагляд пры ўваходзе ў ахоўны перыметр выглядае так: вы адкрываеце ўсе замкі на торбах (аўтар гэтых радкоў перамяшчаецца з заплечнікам), супрацоўнікі аховы дастаюць адтуль усё змесціва, патрабуюць уключыць ноўтбук, тэлефоны, удакладняюць «што гэта за скрыначка» і ўважліва абмацваюць не толькі саму сумку, але і вас асабіста. Такіх мер засцярогі не было нават у Сочы, нават у дзень адкрыцця.

І ўсё б нічога, але такая працэдура паўтараецца і на ўваходзе на арэну. Прычым сярод прадстаўнікоў спецпадраздзялення жанчын у першай палове дня не было. Дыялог з усмешлівым хлопцам, які выказаў гатоўнасць пяшчотна даглядзець дзяўчын-журналістак плаўна перайшоў у лікбез у правах чалавека, на што той з усмешкай марскога пяхотніка заявіў, што нічым больш дапамагчы не можа. Усё разумее, але дапамагчы не можа. Здаровы сэнс, дарэчы, узяў верх, а ў другой палове дня з'явіліся і прадстаўніцы прыгожага полу сярод гаспадароў гэтых блокпостаў.

«Вось вы зажраліся», - заўважыць крытычна настроены чытач. І дакладна, што мы не можам увайсці ў становішча спецслужбаў? Бо гэта дзень адкрыцця чэмпіянату, куды прыедзе першая асоба дзяржавы. Мы б увайшлі. І нават не пікнулі, калі б сітуацыя падпарадкоўвалася хоць якой-небудзь логіцы. Патрапіўшы на падрыхтоўку зборнай і атрымаўшы пэўны аб'ём інфармацыі, у тым жа Хельсінкі (там, дарэчы, даглядалі толькі картку акрэдытацыі) ты мог зрабіць 20 крокаў і апынуцца ў прэс-цэнтры, размешчаным прама ў фае «Хартвал Арэны». У Менску неабходна выйсці са стадыёна і перабрацца на веладром, дзе абсталяваны прэс-цэнтр. Гэта значыць, вы разумееце, што яшчэ аднаго надгляду вам не пазбегнуць. На самой арэне працаваць няма дзе абсалютна. Там яшчэ і Інтэрнэт жудасны, іншага слова не падбярэш.

Але пішучай прэсе ў гэтым плане яшчэ пашанцавала. З якімі нерэальнымі цяжкасцямі сутыкнуліся нашы калегі-фатографы, нават у страшным сне прыдумаць нельга. Пачнём з таго, што на ўсіх найбуйнейшых турнірах для майстроў аб'ектыва арганізуюць своеасаблівыя камеры захоўвання. Усё проста - гэта стэлажы са скрынямі, якія зачыняюцца на замок. Па прынцыпе тых, што мы бачым у супермаркетах. Яны амаль заўсёды платныя, але грошы за іх просяць разумныя.

«Фатограф раскладвае валізку, дзве сумкі, уключае ўсе камеры, каб прадэманстраваць, што яны фатаграфуюць, а не страляюць, тлумачыць, для чаго патрэбна гэтая скрыначка і г. д. І так - пяць разоў у дзень...»

І для фатографаў яны жыццёва неабходныя. Трэба разумець, колькі абсталявання бярэ з сабой на падобны турнір прафесіянал: гэта амаль заўсёды дзве камеры, мінімум два аб'ектывы, ноўтбук, маса разнастайных аксесуараў. Усяго і не пералічыць. І практычна заўсёды гэта велізарны чамадан і некалькі невялікіх заплечнікаў ці торбаў. І ўсё гэта заўсёды захоўвалася ў будынку прэс-цэнтра. Цяпер жа нашы калегі вымушаныя цягаць гэта з сабой раніцай, вечарам і ўвесь дзень.

І тут самы час успомніць пра тое, колькі блокпостаў неабходна пераадолець. І вось уявіце сабе сівога шведа, які раскладвае свой чамадан, дзве сумкі, уключае ўсе камеры, каб прадэманстраваць, што яны фатаграфуюць, а не страляюць, тлумачыць, для чаго патрэбна гэтая скрыначка, што гэта за дзіўны гаджэт і т. д. Пасля гэтага цягне гэта ўсё на арэну, здымае 20-хвіліннае раскочванне і адпраўляецца ў прэс-цэнтр, каб апрацаваць і скінуць у агенцтва фатаграфіі. І так - некалькі разоў на дзень. «Я 20 гадоў у спартовай фатаграфіі. Аказваецца, я яшчэ нават не ведаю жыцця», - разводзіць рукамі швед.

А бо сярод фатографаў цяпер вельмі шмат дзяўчат. Як пачуваюцца яны? Вядома, свая ноша не цягне. Але яна занадта цяжкая. І нікому да гэтага няма справы. Пасля шэрагу скандалаў у прэс-цэнтры з'явіліся камоды з 12 адсекамі, якія замыкаюцца. Кропля ў моры. Практычна адразу яны былі аддадзены дзяўчатам, якім даводзілася цяжэй. Мужчыны, пабачылі са сваімі фотаапаратамі ў гэтым жыцці многае, ведаюць толк у галантнасці.

Праблемы з даглядам і абсталяваннем, вядома, прыносяць шмат нязручнасцей, але не гэта галоўнае. «Гэта можна перажыць», - заявіў адзін амерыканец. Рэпрэсіі ўнутры арэны - вось самы балючы ўдар па прафесіяналах. Пачнём з таго, што служба бяспекі забараніла вешаць камеры пад скляпенні палаца. Бо мы ўжо прывыклі да гэтых вузкапрофільных, але часам вельмі цікавых здымак падзей на пятаку з вышыні птушынага палёту. На ўсіх арэнах свету фатографаў спакойна пускаюць пад дах, у Менску - не. У прынцыпе. Развесіць успышкі ў правільных месцах, таксама пад дахам, каб у момант пстрычкі засаўкі святло было гарантавана працоўны, нельга катэгарычна.

Ну і фінальным акордам першага дня стала забарона здымаць тую трыбуну, на якой знаходзіўся дыктатар Беларусі. Усіх фатографаў сагналі ў адну кропку, на якой, па-добраму, цесна будзе і семярым. Не дзіва, што закатаваныя гэтым вар'яцкім днём майстры ў большасці сваёй наогул праігнаравалі цырымонію адкрыцця і матч Беларусі з ЗША. Біліся за месцы толькі тыя, у каго было дакладнае рэдакцыйнае заданне. Ці трэба казаць, што гэты квэст на выжыванне каштаваў шматлікім здароўя?

Як распавядаюць менскія калегі, Інтэрнэт у сталіцы Беларусі яшчэ два-тры гады таму быў страшным дэфіцытам. І дастаць яго можна было толькі па талонах. І гэта не жарт. Нават цяпер карты аплаты Белтэлекама прадаюцца толькі пры прад'яўленні пашпарта. Але журналістаў узрадавалі, выдаўшы бясплатныя карткі. Праўда, перад гэтым чароўная дзяўчына даверліва паведаміла, што «спачатку хацелі прадаваць, але потым забаранілі, бярыце бясплатна». Думка пра тое, што бясплатна - гэта, вядома, добра, але рэдка бывае якасна, наведала адразу. І ў далейшым яна знайшла масу пацверджанняў.

Інтэрнэт на арэне працуе ў рэжыме «забі свае нервы». Для падлучэння трэба ўвесці 12-значны логін і такі ж па аб'ёме пароль. Не заўсёды ў шуме і гаме гэта атрымліваецца з першага разу. Дамогшыся гэтага, неабходна неадкладна адкрыць усе патрэбныя старонкі браўзера, паколькі праз сем-восем хвілін цябе «выб’е». Сказаць, што беларускі Інтэрнэт «лётае» можна.

Але сэнс у гэта ўкладваецца некалькі іншы. Вылятае ён стабільна. Працуе ж надзвычай капрызна. Падчас матчаў зборнай Расеі большасць калегаў махнулі на ўсё рукой і адправіліся ў прэс-цэнтр, дзе ёсць бесправадны, больш стабільны канэкт.

Інтэрнэт, дарэчы, і ў Расеі не ўсюды ў парадку. Нават у рэспубліканскіх хакейных цэнтрах. І аўтар гэтых радкоў нават не заікнуўся б пра гэта, але...Калі пасляматчавая праца па перадачы навін з міскт-зоны і з прэс-канферэнцыі пасля матчу Расея - Швейцарыя была ў самым разгары, калі журналісты, седзячы на падлозе, перадавалі інфармацыю ў рэдакцыі, спрацавалі глушылкі. І жыццё спынілася. На «Арэну Менск» прыбыла першая асоба Беларусі. І жыццё замерла. Больш прадбачлівыя журналісты з саркастычнай усмешкай назіралі за калегамі, якія забягалі ў прэс-цэнтр і абсыпалі праклёнамі ўсіх і ўся.

Магчыма, у краіне-гаспадыні чэмпіянату свету - 2014 такія рэчы з’яўляюцца нормай. Але тут нават расейцы запалі ў ступар. З усіх бакоў чулася: «Нават у Сочы такога не было. Чакалі чагосьці падобнага, але не было гэтага нават блізка». І вось тут узнікае пытанне, ці ёсць наогул сэнс журналістам хадзіць на арэну падчас матчаў зборнай Беларусі? А што рабіць, калі гаспадары будуць гуляць з расейцамі? Працаваць з гатэляў?!