Відавочца аб баях у Адэсе: З натоўпу сепаратыстаў тырчаў АК і страляў чэргамі

Удзельнік акцыі ў падтрымку адзінай Украіны распавёў пра ўчорашнія закалоты.

Аповед відавочцы публікуе ў сваім акаўнце ў сацыяльнай сетцы «Фэйсбук» Юрый Барысаў. Прыводзім яго цалкам:

- Мы (Еўрамайдан) сабраліся а 15.00 на Саборнай плошчы і рыхтаваліся пайсці маршам па Адэсе, каб паказаць, што Адэса - гэта Украіна. Каля 15.30, па Грэчаскай вуліца, ад Афіны ў наш бок пачаў набліжацца строй прарасейскіх актывістаў, у поўнай баявой амуніцыі.

Міліцыя пабудавала 2 жывыя агароджы, адной блакуючы нас, і другой блакуючы іх.

Людзі з абодвух бакоў даволі хутка пачалі разбіраць вуліцу на брук і кідаць адзін у аднаго праз кардоны міліцыі. У ход таксама пайшлі фаеры і гучныя петарды. Такая схватка камянямі працягвалася каля паўгадзіны. Пачалі выносіць першых параненых. Рэальнага размяшчэння сіл ніхто не разумеў.

Праз паўгадзіны група ад Еўрамайдана наважыла абыйсці прарасейскіх з флангу, па маленькай вуліцы Жукоўскага. І я быў у гэтай групе. Калі нашы абышлі іх з флангу з камянямі і паміж намі не аказалася міліцыі, прарасейскія пачалі страляць з баявых пісталетаў.

Тыя, хто былі ў канцы нашай групы пачалі ўцякаць, а я і некалькі чалавек упалі на долу і пачалі хавацца за аўтамабілямі.

На 20 секундзе добра бачны стралок з АКМ, здымка з боку сепаратыстаў - відаць па павязцы.

Тады прарасейскія пайшлі ў контратаку, закідваючы нас камянямі і фаерамі. Велізарны камень зваліўся ў пары сантыметраў ад маёй галавы, ад яго адкалоўся асколак і трапіў мне ў брыво. Крыві хлынула вельмі шмат, было рэальна страшна. Пасля гэтага я зразумеў, што ўтаіцца не атрымаецца і як толькі нашы пачалі кідаць камяні ў адказ, я здолеў адбегчы ў натоўп за кут.

Там я сустрэў першага параненага выстралам. Хлопцу прастрэлілі артэрыю на назе і пунсовая кроў проста хвастала з яе як з фантана. Пры гэтым ён быў відавочна ў шокавым стане і запэўніваў, што з ім усё ў парадку. Яшчэ з некалькімі хлопцамі мы вынеслі яго, у нейкі самаробны медпункт.

Калі вяртаўся назад на вуліцу Жукоўскага, убачыў самую страшную карціну ў сваім жыцці. Мёртвы хлопец ляжаў накрыты ўкраінскім сцягам. Выпадковы чалавек дастаў у яго з кішэні мабільны, патэлефанаваў яго бацьку і сказаў: «Вашага сына застрэлілі. Прыязджайце забярыце яго На Дзерыбасаўскай».

Першы кадр, які я ўбачыў, вярнуўшыся на Жукоўскага - гэта тое, як з прарасейскага натоўпу, прыкрытага шчытамі, тырчыць аўтамат Калашнікава і проста страляе ў наш натоўп чэргамі.

Тут жа з’яўлялася куча параненых. Аднаго з іх мы з іншымі людзьмі схапілі і пачалі адносіць у бок. У яго была прабітая бронекамізэлька. Мы аднеслі яго ў самаробны медпункт валанцёраў. Хуткія на той момант былі перапоўненыя і ўсе раз’ехаліся.

Тады, гледзячы на расклад сіл, я пачаў разумець, што нас - патрыётаў - нашмат больш, але прарасейскія нашмат лепш узброеныя і арганізаваныя. Я падумаў, што калі ў іх дастаткова зброі, то яны нас усіх заб'юць або разгоняць.

Але вось у чым сіла ўкраінскага народа. Нягледзячы на агнястрэльную стральбу іх прарасейскага натоўпу, на іх ішло ўсё больш і больш нашых актывістаў. Прыкрываючыся смеццевымі бакамі і столікамі вулічных кавярняў, людзі з камянямі беглі на аўтаматы.

А наступныя некалькі гадзін мы блакавалі прарасейскіх па ўсім перыметры, заціснуўшы на вуліцы Грэчаскай і недабудаванай паркоўцы Афіны. Заціснулі іх у асноўным барыкадамі з усіх падручных матэрыялаў ва ўсіх праходах.

Міліцыя ўвесь гэты час проста бяздзейнічала, або рабіла нешта незразумелае. Але ўжо дакладна не рабіла нічога для спынення канфлікту.

Праз некалькі гадзін з нашага боку пайшлі ў ход кактэйлі Молатава. Пад'ехала адзіная пажарная машына і пачала тушыць падпаленыя ад кактэйляў фасады будынкаў вуліц.

Не ведаю чаму менавіта, але ў нейкі момант пажарныя кінулі сваю машыну з выбітым лабавым шклом.

Еўрамайданаўцы селі ў гэтую машыну і проста паехалі на таран прарасейскага натоўпу, праз барыкады. Але на якімсьці этапе машына засела і гэты манеўр не атрымаўся.

За гэты час я вынес яшчэ параненага з разбітай галавой і без прытомнасці. Еўрамайданаўцы былі зусім не гатовыя да бою. Акрамя пары дзясяткаў байцоў самаабароны, нашы не мелі нават касак, не тое, што бронекамізэлек.

З часам аўтаматныя і пісталетныя стрэлы сталі ўсё радзейшымі і потым наогул спыніліся. Зразумела, што ў прарасейскіх скончыліся патроны.

Тады патрыёты пайшлі ў атаку, з Грэчаскай плошчы, адціскаючы па Грэчаскай вуліцы прарасейскіх да Саборнай плошчы.

У гэты момант паміж намі выбудаваўся кардон міліцыі, які даў магчымасць частцы прарасейскіх разбегчыся. Але натоўп хутка змяў гэты кардон і пачаў ганяцца за прарасейскімі па ўсёй плошчы.

У гэты момант я пачаў займацца тым, што падбягаў да злоўленых прарасейскіх актывістаў і ў прамым сэнсе закрываў іх сваім целам. Бо людзі іх рэальна забівалі палкамі і нельга было іх угаварыць спыніцца. Толькі прыкрыццё сабой дапамагала.

Такім чынам выратаваў 3 чалавекі. Іх больш-менш жывых адводзілі ў медпункт і ўжо амаль не білі.

Паказальным было тое, што адзін прарасейскі, калі яго перасталі біць і ён аддыхаўся, дастаў вялізны нож і ледзь мяне не пырнуў. Я адскочыў, а яго аглушылі па галаве бітай. Яго я ўжо больш не абараняў.

Пасля таго, як прарасейскіх канчаткова разагналі, убачыў, што вуліцы і плошча палітыя крывёю паўсюдна.

Патрыёты перафарміраваліся і калонамі пайшлі па Куліковым полі, дзе знаходзіўся намётавы гарадок сепаратыстаў.

Калі туды прыбыў, іх палаткі ўжо палалі, а самі яна забарыкадаваліся ў Доме прафсаюзаў.

Адтуль, з вокнаў, прарасейскія пачалі наймацнейшы абстрэл занятай намі плошчы. Але ўжо на Куліковым полі я ўбачыў пісталеты і ў нашым натоўпе.

Неўзабаве Дом прафсаюзаў падпалілі кактэйлямі Молатава. Ён пачаў гарэць і прарасейскія перамясціліся на 4 паверху. Адразу стала зразумела, што калі нічога не распачаць - яны там згараць.

Міліцыі не было наогул. Раней яны проста стаялі і бяздзейнічалі, а на Кулікова нават не пайшлі.

Вельмі хутка, на проста інтуітыўным узроўні, усе зразумелі што іх трэба ратаваць. А з моманту пачатку падпалаў на Куліковым прайшло больш за гадзіну, але ні адна пажарная машына не прыехала.

Патрыёты разабралі сцэну, і прытулілі 2 асноўныя яе калоны да вокнаў, каб прарасейскія змаглі вылезці. Многія палезлі наверх, каб іх ратаваць.

Некаторыя людзі не маглі датрываць сваёй чаргі і проста выкідваліся з 4 паверха, прама на асфальт. Гэта было жудасна, бо пасля прызямлення ніхто ўжо не ўздымаўся.

Тыя ж прарасейскія, якіх ратавалі - паводзілі сябе агрэсіўна. Некаторыя спрабавалі лезці ў бойку з натоўпам, толькі сышоўшы з выратавальных калон. Не ведаю, што рухала гэтымі людзьмі. У асноўным іх за гэта білі да страты прытомнасці.

Мая сястра Даначка і мая мама ў плыні ўсіх падзей аказвалі першую дапамогу параненым. Аднаго мужчыну палічылі ўжо мёртвым, накрылі ўкраінскім сцягам і пакінулі ляжаць у баку. Даначка падбегла да яго, праверыла пульс і аказалася, што ён жывы. Дзякуючы ёй яму аказалі дапамогу і аднеслі да лекараў.

Нарэшце прыехалі пажарныя машыны і пачала падыходзіць міліцыя. Пажарныя дзейнічалі недаравальна. Нікуды не спяшаліся, марудзілі і наогул выбіралі самыя бяспечныя пазіцыі.

Людзі проста адбіралі ў іх выратавальныя лесвіцы і самі лезлі ратаваць сепаратыстаў.

Выратаванне прарасейскіх ад агню пайшло хутчэй і галоўнымі іх ратавальнікамі былі тыя, у каго яны гадзіну таму стралялі. Увогуле, на гэтым рэальна супрацьстаянне і скончылася.

Паводле звестак міліцыі загінула амаль 50 чалавек, але думаю, што рэальную карціну мы даведаемся праз пару дзён. Яшчэ дзесьці таксама больш за тысячу параненых.

Пры ўсім гэтым кашмары Адэса паказала, што патрыётаў у ёй у дзясяткі разоў больш, чым прарасейскіх. Народ проста, як і ў майданаўскія часы, што задушыў праціўнікаў шматразовай колькаснай перавагай і неверагоднай адвагай.

Вельмі спадзяюся, што пытанне сепаратызму і прарасейскіх настрояў развязанае на самы доўгі час.