Паглядзеўшы расейскае ТБ, журналіст адмовіўся ад грамадзянства РФ

Расейскія афіцыйныя медыя сёння - гэта «кіслата», якая выпальвае мазгі людзей.

Кіеўскі штотыднёвік «Новы Час» у свежым нумары апублікаваў калонку вядомага расейскага журналіста, заснавальніка інфармацыйнага агенцтва «Новы Рэгіён» Аляксандра Шчацініна, у якой ён распавёў, што вырашыў адмовіцца ад расейскага грамадзянства, паглядзеўшы тэлевізар пасля 30-гадовага перапынку.

«Дзесяць гадоў я жыў ва Украіне, і ўвесь гэты час мяне пыталіся, ці не планую я атрымаць украінскі пашпарт. Мой адказ заўсёды быў цвёрдым: «Не». Што ж змянілася цяпер? Бо апошні раз я казаў гэта рашучае «не» ўсяго пару месяцаў таму ў разгар падзей на Майдане, які горача падтрымліваў, - піша Шчацінін. - У свеце ёсць шмат месцаў, якія аблюбавалі для сябе рускія, якія не жадаюць жыць у Расеі».

У большасці сваёй гэта не палітэмігранты, а людзі, якія абралі больш камфортныя ўмовы існавання. У многіх з гэтых месцаў я быў. Размаўляў неяк з прыяцелем Дзянісам, былым масквічом, які пражывае ў егіпецкім Дахабе.

На яго думку, атрымліваючы мясцовы пашпарт, ты адразу становішся на адзін узровень з тутэйшымі жыхарамі і губляеш у іх вачах статус замежніка, а значыць, і велізарную колькасць бонусаў і прывілеяў. Я тады яшчэ усміхнуўся: нават дзесяцігоддзе, праведзенае на сінайскім пляжы, не выветрыла з Дзяніса, былога супрацоўніка буйной інвесткампаніі, імкнення падлічваць бонусы. Дастатковая колькасць такіх жа рускіх экспатаў, якія не задумваюцца аб адмове ад расейскага грамадзянства, ёсць і ў Кіеве.

Шмат гадоў я з'яўляюся катэгарычным праціўнікам цяперашняй фашысцкай дыктатуры ў Расеі. Пуцін - мой асабісты вораг. Я заўсёды выразна падзяляў паняцці «дыктатура», «дзяржава», «рускія». Я верыў, што дыктатуру мы зможам перамагчы, а Расея будзе вольнай. Калі менавіта гэта адбудзецца, асабліва не задумваўся. Прытрымліваўся прынцыпу «рабі, што павінен, і будзь што будзе». Да таго часу, пакуль нядаўна не паглядзеў расейскае тэлебачанне.

Трэба сказаць, што ў гэтым дачыненні я з'яўляюся ўнікумам. Тэлевізар сапраўды не гляджу ўжо гадоў 30. Не гляджу менавіта як спажывец інфармацыі. Не бачыў ні аднаго тэлесерыяла. Хоць амаль 25 гадоў працую ў розных СМІ, узначальваю медыя, люблю і раблю гэтыя медыя.

Так што ж адбылося? Усё проста: я вырашыў паглядзець расейскае ТБ, дакладней канал Расея-24, не як вытворца навін, а як іх спажывец. Здарылася гэта два тыдні таму на тайскім востраве Пхукет, у шпіталі, куды я загрымеў з «Пекінскім грыпам», падхопленым падчас паездкі ў Кітай. Я тады сказаў сабе: «Вось ты бязлітасна крытыкуеш расейскую «зомба-скрыню», кажаш, што ад яе ўсе беды, бачыў нейкія фрагменты на YouTube з навін Расеі-24, а сам ты іх глядзеў хоць раз?»

Часу ў «Бангкок Пхукет Госпіталь» паміж працэдурамі было дастаткова, таму два дні я прысвяціў расейскаму тэлебачанню. Вынікам стаў шок. Тое, што я ўбачыў на экране, - не проста падтасоўванне фактаў. Гэта новая паралельная віртуальная рэальнасць, якую мы бачылі ў фантастычных фільмах яшчэ канца 80-х.

Першым жаданнем падчас прагляду было прафесійнае - злавіць нягоднікаў на падтасоўках і вывесці іх на чыстую ваду. На якога дурня, ашалела думаў я, разлічаны гэты сюжэт, у якім сцвярджаецца, што на баку ўкраінскіх вайскоўцаў дзейнічаюць замежныя найміты, на той толькі падставе, што (цытую канал) «на месцы расстрэлу мірных жыхароў Мелітопаля быў выяўлены пачак цыгарэт, набыты ў заходнім д'юці-фры». І пачак Marlboro буйным планам на ўвесь экран. Але я, як вопытны курэц і падарожнік, ведаю, у якіх д'юці-фры якія цыгарэты прадаюць. І тыя, з экрана, былі набытыя ў адным з маскоўскіх аэрапортаў - іх з іншымі не зблытаеш ніколі. Тэлежурналіст з Масквы проста сам іх купіў і сам жа склаў увесь сюжэт.

Але чым далей я глядзеў навіны, тым больш пераконваўся, што тут ужо нічога не паправіш. Неадпаведнасці, падтасоўкі, падман, паклёп, неадпаведнасці, хлусня, хлусня, падман. І гэтай «кіслатой» мазгі расейскіх грамадзян выпальваюць паўтара дзясятка гадоў. «Народ, які падвергнуўся такой вытанчанай апрацоўцы, адрадзіць ўжо немагчыма. Спатрэбяцца пакаленні, каб ачысціць душы ад уздзеяння радыеактыўнага тэлевыпраменьвання», - такая думка бягучым радком пранеслася ў маёй галаве. Аб адмове ад расейскага грамадзянства я напісаў у Facebook вечарам таго ж дня.

Затым рушыла ўслед доўгая дарога праз усю Расею - дадому ў Кіеў. Гэта быў маршрут Пхукет-Сеул-Уладзівасток-Масква-Екацярынбург-Масква-Киеў. Праз РФ я ляцеў з цяжкім пачуццём. « Ці здрадзіў я сваёй краіне?» - Разважаў я. «Гэтай краіны ўжо даўно няма, толькі гэтага ніхто не заўважыў», - такі быў ўнутраны адказ. Лепш змяніць грамадзянства, але захаваць перакананні. Расея і Русь застануцца ў маім сэрцы назаўжды. Толькі цяпер яны будуць у Кіеве.

Як я буду мяняць грамадзянства? Не ведаю. За 52 гады жыцця яшчэ ні разу гэтага не рабіў. Але калі-небудзь усё прыходзіцца рабіць у першы раз».