Стваральнік «Сталкера» прагуляўся па Майдану з георгіеўскай стужкай

Сяргей Грыгаровіч наважыў паназіраць за рэакцыяй гараджан.

Аўтар гэтага даследавання - вядомы кіеўскі праграміст Сяргей Грыгаровіч, дырэктар кампаніі GSG Gameworld, якая з'яўляецца стваральнікам такіх камп'ютэрных гульняў, як "Казакі" і S.T.A.L.K.E.R. Ён наважыў пашукаць у Кіеве міфічных бандэраўцаў метадам "лоўлі на жыўца". Для гэтага прымацаваў сабе на адзенне георгіеўскую стужку, якая "ў аўтарытэце" у сепаратыстаў Данбаса. Што за прыгоды здарыліся з ім у той час, калі ён хадзіў па Хрышчаціку у такім выглядзе?

"Жонка жудасна плакала"

Пачалося ўсё раніцай. Стаў шукаць дзе можна купіць стужачку і паехаў згодна з адрасам з шукальніка. Стужку не знайшоў. Гэтак жа абышоў усіх прадаўцоў сувеніраў на Майдане, таксама не знайшоў. Паехаў у тканкавую краму і купіў тасьму метр з георгіеўскімі кветкамі. Згарнуў яе птушачкай пад кутом і шпількай прымацаваў на грудзі. Атрымалася вельмі рэалістычна, піша Сяргей Грыгаровіч на сайце kiev.vgorode.ua.

Прадавачка, паглядзеўшы на мяне квадратнымі вачыма, спыталася на ўсю краму гучна: "Навошта гэта патрэбна георгіеўская стужка?", Я ўсміхнуўся і сказаў, што самазабойца і лепшага спосабу сысці ў іншы свет не знайшоў, як такім спосабам.

Далей паехаў на Майдан з жонкай. Хацеў, каб яна мяне паздымала. Па дарозе яна разнервавалася і закаціла істэрыку, што знойдуцца нейкія дурні, якія мяне паб'юць.

Жудасна плакала. Я ўжо і пашкадаваў, што ў цягнуў яе ў гэта. Спрабаваў растлумачыць, што ўсё будзе добра, але яна не слухала. Адвёз яе дадому, сказаў, што абяцаў хлопцам.

Паехаў на Майдан. Прыехаўшы, пачаў шукаць месца на паркоўцы паміж Еўрапейскай плошчай і Майданам.

Даў інтэрв'ю тэлевізійнікам

Убачыў тэлевізійнікаў, якія здымаюць на камеру і паказваюць на ТВ усіх, хто хоць нешта хоча сказаць народу ў тэлевізар. Адкрыўшы акно ў аўтамабілі, спытаў, ці будуць мяне здымаць? Дзяўчына з усмешкай адказала, вядома. Я спытаў, ці не бянтэжыць яе стужка на маіх грудзях. Тут яна перастала ўсміхацца, нават нешта нядобрае я прачытаў у вачах, але спытала: "вам ёсць, што сказаць? запісвацца будзеце?" адказаў, так, але прыпаркуюся.

Даў кароткае інтэрв'ю пра талерантнасць, плюралізм і павагу да чужога меркавання. Вакол сталі спыняцца мінакі, з пытаннямі на твары, з некаторымі разгаварыўся. Камусьці казаў, што за ЛНР, але супраць ДНР. Камусьці, што гэта мае перакананні, камусьці, што правяраю ўзровень талерантнасці майданаўцаў. Увогуле, выдумляў спантанна: і размовы ні пра што, і людзі сустракаліся асабліва інтэлігентныя. Я разумеў, што ад іх мардабою не дачакаешся ўжо сапраўды, і пайшоў на Майдан бліжэй да елкі. Там пагуляў, палавіў на сабе погляды, сфатаграфаваўся. Дарэчы кожны другі чамусьці спыняўся мяне фатаграфаваць, пасля майго пытання "ці не бянтэжыць іх мая георгіеўская стужка на грудзях?"

Як адрэагавалі гараджане

Увогуле, усё было, як я і чакаў. Усе выхаваныя талерантныя, але кожны другі быў вельмі злы, альбо разгневаны, альбо здзіўленне нездаровае чыталася ў позірку, але ў бойку ніхто не палез. І ніхто мне не пагражаў. Хоць фразы "ішоў бы ты хлопец адсюль, пакуль з табой не здарылася чаго" гучалі, але неслі папераджальны, клапатлівы, мірны характар.

Многія адмаўляліся са мной фатаграфавацца, на пытанне "ну чаму?" не маглі даць адказу, няёмкасць перамагала. За адным у вышыванцы чорна-чырвонай я ледзь не бег з мэтай сфатаграфавацца, але ён схаваўся ў былым музеі Леніна на Еўрапейскай плошчы з усмешкай на твары, дзе хлопцы ў камуфляжы вывешвалі фота герояў нябеснай сотні. Папрасіў сфатаграфаваць мяне насупраць сотні. Пакінуў кветкі. Усе глядзелі квадратнымі вачыма. Чалавек з георгіеўскай стужачкай усклаў кветкі да сцяны славы загінулых герояў Майдана. Але ад пытанняў ўстрымаліся.

"У нас нават калі ты белая варона, цябе не задзяўбуць"

Пасля паехаў у элітны спортклуб. Там зусім было ўсё прыстойна. Ніхто нават не тузаў мяне за руку з прапановай, а пагаварыць ... У дзяўчынак на рэцэпцыі спытаў, ці не бянтэжыць іх стужка? Яны перапыталі: а што павінна бянтэжыць? Усміхнуўся і пайшоў на трэніроўку. Трохі дзіўнымі вачыма глядзела ахова клуба, але яна заўсёды так глядзіць. У мяне адчуванне, што нават, калі я прыйшоў бы голы, то погляды былі тыя ж, але ніхто нічога не сказаў.

Увогуле, мая выснова такая: у Кіеве, ды і на Майдане, дзе шмат прыезджых, пануе нармальная талерантная атмасфера павагі і плюралізму ўсялякіх меркаванняў, нават такіх, якія радыкальна не ўпісваюцца ў рамкі сённяшняга Майдана. Што і патрабавалася давесці. Дзеля чаго ўласна і ладзіў гэты экспэрымент. У нас, нават калі ты белая варона, цябе не задзяўбуць. Таму што ўсе людзі і кожны мае права на ўласную пазіцыю.

Пытаўся, дзе можна знайсці фашыстаў тут, пакруцілі ля скроні. Зноў фашыстаў не знайшоў, хоць шукаю ўжо восьмы месяц. Размаўляў з хлопцам у берцах, з іракезамі, пад осэлэдэць і адзетымі ў чорнае са стужкай жоўта-блакітнай (сам з захаду), але гэтыя зусім выхаваныя і душэўныя людзі.