Жыхарка Менска: Мужа, які сыходзіў крывёю, пакінулі паміраць на прыпынку

Калегі спрабавалі схаваць траўму, атрыманую мужчынам на працы.

А пакуль следства разбіралася ў смерці 32-гадовага менчука Андрэя Козака, аказалася, што тэрміны прыцягнення да крымінальнай адказнасці мінулі, піша «Комсомольcкая правда в Беларуси».

- Мне страшна і балюча ўспамінаць тыя часы. Хоць спачатку яны здаваліся шчаслівымі: мы чакалі з Андрэем нараджэння сыночка, хваляваліся. Муж пасля працы заўсёды прылятаў у радзільню, а ў той дзень так і не з'явіўся... Не забуду, як у палату зайшлі лекары, пасадзілі мяне на канапу і вельмі спакойна сказалі: «Трымайцеся. Ваш муж у рэанімацыі, мозг яшчэ не памёр, мы яго трымаем, каб забраць органы. Ён абсалютна здаровы і будзе донарам». Пачалася істэрыка. Я рыдала наўзрыд, хоць разумела, што ўнутры мяне б'ецца маленькае жыццё і нервовы зрыў можа прывесці да яшчэ адной трагедыі. Сваякі папрасілі перанесці кесарава на другі дзень, каб дата смерці таты і нараджэння сына не супадалі, - хоць Вольга Васякіна спрабуе захаваць спакой, аднак у вачах блішчаць слёзы. Яна адварочваецца і ледзь чутна кажа: - Час не лечыць. З кожным днём прыходзіць страшнае ўсведамленне таго, што на самой справе адбылося.

Яшчэ крыху больш за два гады таму, у лютым 2012 года, Вольга была шчаслівай жанчынай. Нарэшце пасля няўдала шлюбу яна здабыла жаночае шчасце, сустрэла Андрэя, які палюбіў не толькі яе, але і дачку ад першага шлюбу. Яны былі разам чатыры гады, будавалі планы на жыццё, праўда, афіцыйна не распісаліся.

«Ад адзення смярдзела алкаголем, але экспертыза паказала, што муж быў цвярозы»

- Праз тры дні пасля пахавання мужа нарадзіўся сын. Калі б не падтрымка бацькоў, можна было звар'яцець. І чым больш я аналізавала ўвесь гэты жах, тым больш разумела: тут нешта нячыстае, - працягвае распавядаць 32-гадовая Вольга. - У сталічную фірму «МБКманалітбуд» Андрэй уладкаваўся за чатыры месяцы да гібелі, працаваў там муляром разам з сябрам. У тую ноч яны засталіся адбіваць бетон у вядомым доме «Ветразь» на 32-м паверсе. А на наступны дзень у 8 гадзін вечара яго знайшлі на прыпынку за 40 кіламетраў ад Менска - увесь у крыві, ад адзення смярдзела алкаголем. Гэта ўжо пазней экспертыза пакажа: Андрэй быў цвярозы. Як ён наогул мог там апынуцца? Усе ведалі, што ён не мог узяць і знікнуць на суткі. Мяне збянтэжыла і тое, што пад добрым адзеннем былі брудныя рабочыя штаны. Як быццам яго апраналі ў спешцы.

Ратавалі мужчыну ў лякарні Дзяржынска, на дапамогу прымчалася нават брыгада з Менска. Але беспаспяхова... Пазней медыкі скажуць, што час упушчаны, мозг Андрэя 18 гадзін заплываў крывёю, у яго была адкрытая чэрапна-мазгавая траўма.

- І раптам нечакана раздаецца званок з міліцыі: «Сябар і калегі вашага мужа падманваюць, Андрэй падчас працы ўпаў на лесвічны праём, яго аднеслі ў бытоўку, накрылі анучамі, а ўжо потым на машыне адвезлі на прыпынак. Справа перададзеная ў Фрунзенскае РУУС».

Так як я афіцыйна не жонка, пацярпелай мяне не прызнавалі, пасмяротна прызначылі ДНК і праз нейкі час пацярпелым прызналі маленькага сына. Але праз некалькі месяцаў крымінальную справу закрылі з-за адсутнасці складу злачынства. Мне было так крыўдна, што перада мной зачынялі дзверы, не жадалі слухаць, бачыць, я толькі адказвала: «Не дай бог хоць калі-небудзь быць на маім месцы». І ўсё ж такі справу аднавілі, - уздыхае Вольга. - Толькі пасля скаргі ў дэпартамент інспекцыі працы і праверкі быў выяўлены няшчасны выпадак на вытворчасці. Праз чатыры месяцы пасля таго, што адбылося!

«Андрэй упаў, я пастаяў каля яго 30 хвілін і сышоў»

Чытаеш дакументы - і дрыжыкі па целе. Лепшы сябар Андрэя і яго калегі так спакойна апісваюць, як кінулі паміраць мужчыну. Ніякага раскаяння, шкадавання, як быццам, пакінь ім магчымасць, яны гэта зробяць яшчэ раз: «Ён ляжаў, не мог падняцца, на твары пад носам у яго была кроў. (...) Занеслі ў бытоўку, пакінулі цверазець. Потым адвезлі на аўтобусны прыпынак, з таксафона выклікалі «хуткую». (...) На медыцынскі агляд не адвезлі, так як ён быў моцна п'яны і не змог бы дыхаць у трубку». Калегі да апошняга настойвалі, што Андрэй піў гарэлку, але экспертыза алкаголю не выявіла.

А вось што кажа сябра: «Каля чатырох раніцы вырашыў перакурыць, убачыў, што Козак Андрэй упаў на лесвічны праём паміж 31-м і 32-м паверхамі. Я паспрабаваў узяць яго за руку, ён сказаў, каб не чапаў яго. Я яшчэ пастаяў каля яго 30 хвілін, сказаў вартаўніку, каб распавёў раніцай пра гэта майстру, і сам паехаў дадому».

- Як можна было так паступіць? Так, траўма на вытворчасці - гэта непрыемнасці, але няўжо з-за гэтага пазбавіць чалавека права на жыццё? - і Оля зноў пачынае плакаць. - Толькі ў красавіку 2014 года справу перадалі ў суд. Літаральна за пару дзён да гэтага стала вядома: сябар Андрэя вызвалены ад крымінальнай адказнасці за «пакіданне ў небяспецы», таму што выйшлі тэрміны прыцягнення. Астатніх, прараба і дырэктара, вызвалілі за адсутнасцю складу злачынства, паколькі майстар сам павінен быў забяспечыць ахову працы. За гібель Андрэя цяпер судзяць майстра, які не даў рабочым страховачныя паясы і не забяспечыў бяспеку. Астатнія проста сведкі.

«Сын паказвае на шафу і пытаецца: «Там наш тата?»

Зараз жанчына знаходзіцца ў дэкрэтным адпачынку, на маленькага сына атрымлівае пенсію па страце карміцеля, а гэта каля двух мільёнаў. І такую ​​ж пенсію яна атрымлівае і на старэйшую дачку: першы муж таксама памёр.

- Улетку пайду падпрацоўваць, каб забяспечваць дзяцей. Пакуль жа дапамагаюць мае бацькі, падтрымліваюць і матэрыяльна, і маральна, - плача Вольга. - Але адна гісторыя ў мяне ніяк не выходзіць з галавы: за сваім горам я не заўважала, што дзеецца на душы ў старэйшай дачкі. І вось аднойчы да нас прыехаў з Украіны пагасціць родны брат мужа, у яго і голас як у Андрэя, і манеры такія ж, а калі сабраўся з'язджаць, Дыяна заплакала: «Мама, папрасі яго застацца яшчэ. Ён так падобны на нашага тату!» Гэтыя словы нібы маланка па мне ўдарылі. Я спрабую пры дзецях ня паказваць слёз, але не магу глядзець без болю на тат, якія шпацыруюць са сваімі малымі. Маленькі сын часта паказвае на шафу, у якой я схавала ўсе сямейныя фатаграфіі: «Мама, а там наш тата, так?» Неяк выпадкова сустрэла ў судзе абвінавачанага майстра. На вуліцы ішоў дождж, і мы з дзіцем чакалі, калі ён пройдзе. «Давайце вас падвязу на машыне», - вінавата прапанаваў ён. Як я магу сесці ў машыну да чалавека, які не выклікаў «хуткую» майму мужу?! Цікава, але адразу пасля смерці Андрэя яго калегі хутка звольніліся з фірмы. А само кіраўніцтва «МБКманалітбуд» судовыя пасяджэнні ігнаруе. Цяпер адвакат майстра ставіць пытанне: ці памёр бы Андрэй, калі б медыкі своечасова аказалі яму дапамогу? А лекары змагаліся да апошняга...

Майстры «МБКманалітбуд» судзяць па ч. 2 арт. 303 КК «Парушэнне правілаў бяспекі будаўнічых работ». Санкцыя артыкула прадугледжвае пакаранне - абмежаванне волі на тэрмін да пяці гадоў, або пазбаўленне волі на тэрмін ад двух да сямі гадоў.