The Guardian: Брытанія можа кінуць выклік Пуціну

Спатрэбіўся збіты цывільны самалёт для разумення таго, што Расея не валодае Брытаніяй.

Лондан, нарэшце, зрабіў правільны крок і даў указанне правесці публічнае расследаванне атручвання беглага расейскага супрацоўніка спецслужбаў Аляксандра Літвіненкі. Варта прызнаць, што, кінуўшы выклік Уладзіміру Пуціну, брытанская «сакрэтная дзяржава» зрабіла правільны крок на падставе няслушных прычын, і гэта было зроблена пасля таго, як былі вычарпаныя ўсе астатнія варыянты. Аднак, нягледзячы на папярэджанні прадстаўнікоў урада і дзелавых колаў, якія спадобіліся да наіўных куранят з байкі, неба не абвалілася. Здаецца, што Расеі можна кінуць выклік, і зямны шар пры гэтым не перастане круціцца, піша The Guardian(пераклад - Иносми.ру).

Я думаў, што мае здзіўленыя перадузятасцю вочы больш ніколі не ўбачаць дзённага святла. У 2013 годзе Форын офіс выкарыстаў усе мажлівыя адгаворкі для таго, каб пазбавіць грамадскасць і - што больш ганебна - удаву Літвіненкі магчымасці даведацца праўду пра самае сенсацыйнае палітычнае забойстве за многія гады. Два расейскія агенты завабілі Літвіненку ў гатэль і там падсыпалі яму палоній-210, у выніку чаго ён памёр пакутлівай павольнай смерцю, закліканай стаць павучальным пакараннем. Паназіраўшы за яго пакутамі, кожны чалавек, які сабраўся выдаць сакрэты Масквы Захаду, вымушаны будзе яшчэ раз падумаць.

Меркаваныя забойцы недаступныя для брытанскага правасуддзя, яны знаходзяцца ў Расеі, дзе яны робяць паспяховую кар'еру. Адзінай надзеяй на сумленнае тлумачэнне ўчыненага забойства з’яўляецца правядзенне расследавання. Уільям Хейг перашкодзіў гэтаму з дапамогай пастановы суда, не даўшы магчымасці прадстаўнікам следства і сям'і даведацца, якімі звесткамі валодае служба МІ6. На аснове закрытых паказанняў сведак была высветленая «наяўнасць дастатковых доказаў вінаватасці расейскай дзяржавы», адзначыў следчы, які займаўся гэтай справай. Каралеўскі адвакат Марыны Літвіненкі заявіў, што ўрад ставіць прыбыткі ад гандлю з Расеяй вышэй за ўсё астатняе. Следства было спынена, а ўдава Літвіненкі атрымала магчымасць зразумець, што на самай справе, адбываецца ў Брытаніі, дзе меркаваныя інтарэсы б'юць, як у картачнай гульні, рэальныя інтарэсы правасуддзя. Гэта значыць, так было аж да мінулага тыдня. Пасля анэксіі Пуціным Крыму і распальвання ім грамадзянскай вайны ва Украіне з дапамогай спецпадраздзяленняў і зброі, здольнай знішчыць пасажыраў грамадзянскага авіялайнера, міністры пастанавілі, што Марына Літвіненка, у канчатковым выніку, мае права на правядзенне адкрытага расследавання прычын гібелі яе мужа.

Брытанцы зразумелі, што яны не залежаць ад расейскіх грошай, і нікога відавочна запозненае адкрыццё не павінна здзівіць. «Мы з'яўляемся вялікай, нямоглай краінай», - адкрыта сказаў расейскі міністр замежных спраў у 1876 годзе. - Мы здольныя ўсё добра падрабіць і падфарбаваць, але мы павінны ведаць, што мы перабольшваем». Гэта было дакладна падчас аўтакратычнага праўлення цара Аляксандра II, і гэта дакладна ў перыяд дэспатызму цара Уладзіміра. ВУП Расеі складае 2,1 трыльёна даляраў, і гэта ў восем разоў менш, чым ВУП Еўразвяза агулам. Гэта больш бедная краіна, чым Нямечына, Францыя, і Брытанія, узятыя паасобку, і толькі трохі больш багатая, чым Італія. Расея цалкам залежыць ад экспарту прыродных рэсурсаў. Яе бюракраты і алігархі знаходзяцца ў спісе найбольш дасведчаных адмывальнікаў грошай у свеце. Расея - гэта Нігерыя з ядзернай зброяй або Саудаўская Аравія без сонца.

Мы не бачым гэтага, паколькі Лондан дамінуе ў брытанскім жыцці, а расейскія алігархі з размахам марнуюць грошы на прадметы раскошы, якія прапаноўваюцца брытанскай сталіцай. Яны прысутнічаюць ва ўсіх месцах, дзе збіраюцца летапісцы багацця для таго, каб выказаць сваё захапленне. Яны аказваюць заступніцтва сваім мастацкім галерэям, прыватным школам, агентам нерухомасці і рэстаранам. Аднак даследчы цэнтр Open Europe вывучыў сутнасць гэтай праблемы за кулісамі зладжанага шоў і прызнаў «надмерна разадзьмутымі» сцвярджэнні аб тым, што лонданскі Сіці панясе вялікія страты, калі Брытанія выкарысае эканамічныя санкцыі для стрымлівання расейскай агрэсіі. Расейскія інвестыцыі ў лонданскім Сіці складаюць толькі 0,5% ад сукупных еўрапейскіх актываў у Лондане. Іх страта будзе балючая, але яна нікога не пакалечыла. У мяне няма сумненняў у тым, што цвярозая адзнака малазначнай Расеі, а таксама сапраўдная агіда ў дачыненні да дзеянняў Пуціна тлумачаць прычыну аднаўлення расследавання ў справе Літвіненкі, а таксама жаданне Джорджа Осбарна (George Osborne) сказаць пра тое, што Брытанія гатовая да «эканамічным наступстваў , калі будзе вымушаная ўвесці дадатковыя санкцыі.

Мы зразумеем усё гэта, калі санкцыі будуць абмяркоўвацца на наступным тыдні. Аднак іншыя еўрапейскія дзяржавы выглядаюць бездапаможна. На самай справе выкарыстанне відавочна старамоднай мовы дазваляе нам зазірнуць у самую сутнасць няздольнасці Еўразвяза зразумець, што трэба рабіць з Пуціным. Еўропа больш не разглядае сябе як кантынент, які валодае «вялікай моцай». Яна адракаецца ад нацыяналізму і мілітарызму, якія маюцца на ўвазе гэтай архаічнай фразай. Прыкрытая амерыканскім ядзерным парасонам і вызваленая ў выніку цудоўнага развалу савецкай імперыі, Еўропа з'яўляецца кантынентам, які адмовіўся ад вайны на карысць негвалтоўнага пераканання. Хоць брытанскія і французскія ўрады ўсё яшчэ працягваюць пасылаць свае войскі за мяжу, грамадскасць Брытаніі і грамадскасць Францыі паводзяць сябе так жа, як ўрады і грамадскасць астатняй Еўропы. Яны перакананыя ў тым, што вайна нічога не вызначае. Я не высмейваю іх. Вера Еўропы ў сумную, але бяспечную цывілізацыю з'яўляецца яе галоўным прыцягальным элементам. Мяне гэта прымушае амаль дараваць Еўропу з яе адзінай валютай. Калі вы хочаце бачыць еўрапейскую цывілізацыю ў плоці, то паглядзіце на здзіўленае жахам неразуменне на тварах галандскіх лідараў. Справа не ў тым, што яны ўвогуле не могуць уявіць сабе, як можна хацець збіць самалёт - справа ў тым, што яны не здольныя ўявіць каго б там ні было, хто можа захацець збіць самалёт.

Іх аргумент дачычна таго, што мірны ціск з'яўляецца больш эфектыўным, чым жорсткасць вайны, з'яўляецца высакародным, аднак занадта шмат еўрапейцаў забыліся пра тое, што мяккая сіла мае свой кошт. Краіны, якія адчуваюць агіду да гвалту, вымушаныя плаціць эканамічную цану, калі яны сур'ёзна настроены аказаць ціск на небяспечных суседзяў. Еўропа пакуль не здаецца сур'ёзнай. Брытанія хоча ўвесці забарону на пастаўку ўзбраенняў. Гэта закране інтарэсы Францыі, якая ўсё яшчэ мае намер прадаць Пуціну вайсковыя караблі, нягледзячы на ўсё тое, што адбылося. Францыя хоча, каб пацярпеў лонданскі Сіці, а не яе ўласная абаронная прамысловасць. Выказванні Нямеччыны, здаецца, сведчаць аб заклапочанасці, аднак узнікае падазрэнне, што ў глыбіні душы яна нічога не хоча рабіць.

У класічнай версіі дылемы зняволенага двое падазраваных утрымліваюцца ў адзіночных камерах. Калі абодва яны абвінавацяць адзін аднаго, то кожны з іх атрымае двухгадовы турэмны тэрмін. Калі ніхто з іх нічога не раскажа следчым, то яны атрымаюць толькі год. Але калі зняволены А здасць зняволенага Б, а зняволены Б будзе працягваць маўчаць, то А атрымае свабоду, а Б вымушаны будзе правесці за кратамі тры гады (і наадварот). Вы можаце падумаць, што лепшы варыянт складаецца ў тым, каб зняволеныя трымаліся разам і нічога не казалі, каб яны дзейнічалі ў інтарэсах агульнай справы і атрымалі мяккае пакаранне. Аднак чалавечыя істоты і еўрапейскія ўрады адчуваюць спароджаную эгаістычнай надзеяй спакусу - яны мяркуюць, што могуць зваліць цяжар на іншых і выйсці з гульні, нічога не заплаціўшы.

Ёсць падазрэнні на тое, што Еўразвяз рыхтуецца здзівіць свет, утварыўшы адзіны фронт. Калі Еўразвяз гэтага не зробіць, то адзіным чалавекам, якому атрымаецца пазбегнуць адказнасці, апынецца Пуцін - ён выйдзе з гэтай сітуацыі, нічога не заплаціўшы, і будзе гатовы да таго, каб зноў адчуваць свой ​​поспех. Ён зможа змяніць сэнс слоў, сказаных былым расейскім міністрам замежных спраў. Еўропа выглядае, як вялікая краіна, скажа ён, але яна нямоглая. Яна прымае цудоўныя паставы, калі проста спрабуе сябе падфарбаваць.