«Ільготнікі»: Зямельныя ўчасткі прапануюць за блізкім светам

Не менш востра, чым кватэрнае, стаіць у Беларусі зямельнае пытанне.

Асабліва ў прыгарадных зонах абласных цэнтраў і Менска. Характэрны прыклад - Менская вобласць. З таго часу, як зямлю сталі даваць бясплатна тым, мае патрэбу ў паляпшэнні жыллёвых умоў, тут 23 611 участкаў раздадзеныя. А чарга не тое каб зменшылася, але яшчэ і падрасла. 32 тысячы 750 грамадзян жадаюць атрымаць участак пад будаўніцтва дома. І пераважная большасць – 21 358 сем'яў - прэтэндуе выключна на Менскі раён. Дзе з пачатку года згодна з чаргой дадзена ўсяго 16 надзелаў. Гэта значыць руху практычна няма, піша «Савецкая Беларусь».

Відавочны дэфіцыт зямлі назіраецца і ў Барысаўскім раёне: попыт удвая перавышае прапанову. І ў Дзяржынскім: умоўна на кожны свабодны кавалачак зямлі прэтэндуюць 20 чалавек. У Лагойскім і Маладзечанскім - у 4, а ў ваколіцах Смалявічаў у 9 разоў колькасць тавару меншая за колькасць ягоных патэнцыйных набытчыкаў.

- Усё, што бліжэй да Менску, карыстаецца стабільным попытам, задаволіць які цяпер нерэальна, - канстатуе намеснік начальніка землеўпарадкавальнай службы Менскага аблвыканкама Уладзімір Гумараў. Асноўныя перашкоды: вакол вёсак і пасёлкаў, як правіла, зямля сельгаспрызначэнняў, перавод якіх у іншую катэгорыю магчымы толькі пасля ўзгаднення з Лукашэнкам. Акрамя таго, масівы, вызначаныя пад індывідуальную жылую забудову, трэба спачатку за кошт бюджэту забяспечыць вадой, электрычнасцю і грунтаванай дарогай. І з тым, і з іншым, і з трэцім ёсць складанасці.

Апошнім часам у рэдакцыю выдання пачасціліся званкі ад маладых сем'яў з менскага прыгарада, якія стаяць у чарзе і ніяк не могуць дачакацца жаданага ўчастка. Адна дзяўчына на днях проста абрынула на мяне град прэтэнзій:

- Навошта тады нас абнадзейвалі, запісвалі ў чаргу, калі зямлю не вылучаюць?! Прапаноўвалі пару разоў ўчасткі дзесьці за блізкім светам, без камунікацый! А ў нас маленькія дзеці, хочам жыць побач з бацькамі ў Бараўлянах.

Следам звярнулася група шматдзетных сем'яў, якім некалькі гадоў таму падалі бязвыплатна зямлю ў Менску, у раёне былой вёскі Цна. Месцы выдатныя, побач лес і вадасховішча, але вось бяда: ні дарог, ні вадаправода, ні электрычнасці, ні газу. Гэта значыць, у раёне старой вясковай забудовы ўсё гэта маецца, але на той пустцы, якую нарэзалі шматдзетным сем'ям, трэба будаваць. Прычым за кошт бюджэту.

І ўявіце сабе, гэта не адзіны масіў, дзе ўжо стаяць практычна гатовыя да засялення дамы, пабудаваныя за кошт ільготных крэдытаў, але жыць у якіх немагчыма праз адсутнасць інфраструктуры. Складваецца ўражанне, што дзяржава, робячы добрую справу – забяспечваючы тых, што маюць патрэбу ў паляпшэнні жыллёвых умоў зямлёй, але без камунікацый - загнала сябе і новых землеўладальнікаў ў тупік. Дзе цяпер узяць столькі грошай на дарогі і сеткі? І як спыніць нарастальныя патокі скаргаў?

Заканадаўчыя абмежаванні, што прымаліся перш апынуліся малаэфектыўнымі. Нагадаем, у краіне дзейнічае васьмігадовая забарона на продаж дома і зямлі, атрыманых па чарзе тым, хто мае патрэбу ў паляпшэнні жыллёвых умоў, пасля ўвядзення будынка ў эксплуатацыю. Зацверджаныя і жорсткія тэрміны будаўніцтва: з растэрміноўкамі максімум 8 гадоў на ўзвядзенне жылля пад дах. Гэта павінна было адсекчы з'явы спекуляцыі і даўгабуду. Аднак практычна ніяк не паўплывала на попыт. А гатовых участкаў з інфраструктурай і камунікацыямі, тым больш у Менскім раёне, няма. Да таго ж праблемы з рамонтам і рэканструкцыяй ужо існуючых сетак раз-пораз даюць аб сабе ведаць аварыямі.