Віктар Каліна: Я размаўляў з афіцэрам ДНР, які дапытваў палоннага беларуса

А ў Данецку ваюе «ўся Расея», распавёў спявак турэмнага шансона.

Беларускі шансанье Віктар Каліна з'ездзіў у Данецк, каб падтрымаць байцоў ДНР і ЛНР. У Данбасе ён даваў канцэрты, вазіў дапамогу, а таксама фатаграфаваўся з пісталетамі на фоне надпісу «Смерть бандерлогам».

Журналісты «Нашай нiвы» патэлефанавалі спеваку ў Расею, каб ён выклаў сваю пазіцыю і падзяліўся ўражаннямі ад паездкі. Прыводзім вытрымкі з інтэрв'ю:

- Шмат шуму нарабілі фатаграфіі з Данецка, дзе вы падтрымалі байцоў «ДНР». Чаму паехалі туды?

- У мяне ідэя паехаць у Данецк з'явілася з самага пачатку, калі там пачалі разгортвацца падзеі, з красавіка мінулага года. У мяне блізкія сябры ў Маскве вельмі неабыякавыя да таго, што адбываецца ў «Наваросіі». У іх ёсць сябар Віктар Саваканенка, які трэніруецца ў Маскве, чэмпіён свету па рукапашным баі (я таксама рукопашнік - гэта нас аб'ядноўвае). Ёсць дэпутат парламента «Данецкай народнай рэспублікі», камандзір падраздзялення «Беркут», які мае пяты дан у рукапашным баі. Я вельмі хацеў патрапіць туды яшчэ ўлетку, але мяне катэгарычна не пускалі, таму што там ішлі жорсткія актыўныя дзеянні. Проста баяліся за маё жыццё, ведаючы мой характар. Мы з сябрамі наважылі стварыць фонд «Беркут», у першую чаргу для байцоў «Беркута», для іх сем'яў. Мы сабралі цэлую фуру, 24 тоны прадуктаў, камуфляжу, адзення, буржуек. Ні пад якімі сцягамі гэта не ішло. Мы самі працягнулі фуру праз мяжу. Сябрамі, урадам «ДНР» было арганізавана некалькі канцэртаў у гарадах і батальёнах.

- Канцэрты прайшлі з поспехам?

- Яны не маглі прайсці не з поспехам. Калі да мяне падышоў адзін уплывовы чалавек, то сказаў, што наша справа вельмі важная. Бо мы прывезлі фуру тавараў, а ў байцоў на перадавой часам няма цыгарэт. Ён кажа: «Мы кормім ваеннапалонных па поўнай праграме, а нашы байцы галадаюць часам». Але тое, што ён убачыў у вачах людзей на канцэрце, - гэта нашмат важней за прадукты.

Мяне павезлі ў шпіталь МУС у цэнтры Данецка. Шмат параненых, патухлыя вочы, у кагосьці няма рукі, у кагосьці вачэй. Цяжкае відовішча. Яны цяжка збіраліся ў актавая зала на канцэрт, мне нават здалося, што з неахвотай. Але песня за песняй, вершы, і ў іх з'явіўся агонь у вачах. Я дарыў дыскі.

- Вас не бянтэжыць, што Беларусь не падтрымлівае «ДНР» і «ЛНР»?

- У мяне жонка расейка, у мяне сын беларус, але грамадзянін Расеі, я сам беларус. У мяне нават думкі не было памяняць грамадзянства. Я ганаруся тым, што беларус. Я жыву ў Калінавай Даліне, у мяне аграсядзіба «Беларускі падворак». Гэта 120 кіламетраў ад мяжы. Паміж Смаленскам і Ярцавым. Мяне стараліся называць на канцэртах «расейскі спявак», але я заўсёды папраўляў, што я беларус.

А не падтрымалі хто? Я бачыў афіцэра ў Данецку, які распавядаў, што дапытваў беларускага ваеннапалоннага, з нейкага беларускага батальёна. Высвятляецца, вельмі шмат беларускіх нацыяналістаў сфармавалі цэлы батальён. Яны вельмі жорсткія самі па сабе. Той палонны казаў, што яны вельмі даўно праходзяць навучанне ва Украіне, па 5-7 гадоў у лагерах Заходняй Украіны. Ён казаў, што вельмі хутка сваю праўду прынясуць у Беларусь. Вось чаго трэба баяцца нашым сілавікам. Не дай Бог гэта толькі здарыцца. Гэта будзе самы страшны кашмар, які толькі можна сабе ўявіць.

Я не ў складзе баявых атрадаў, я не заклікаю са сцэны ісці на Кіеў. Я проста кажу: «Трымайцеся, здароўя, веры вам». Яны змагаюцца за сваю зямлю, за свой свет. Гэта іх выбар, іх лёс.

Я працаваў не на камеру. Юрый Віктаравіч Сіваканенка, чалавек які нас прымаў, казаў, каб я не выкладваў фоткі ў інтэрнэт, каб мне не было горш. Я яму кажу: «Бацюхна, я такі чалавек, мне занадта позна пераабувацца, на гэтым не зробіш вялікага піяру, нават будуць праблемы, але я хачу паказаць сваю пазіцыю».

А фотка з пісталетамі на фоне надпісу «Смерть бандерлогам», так я сказаў, што «бандэрлогі» - гэта фашысты, бандэраўцы, нацыяналісты, а не жаўнеры Украіны.

- А не баіцеся, што Еўропа забароніць ўезд на сваю тэрыторыю?

- Я не быў у Еўропе 7 гадоў. Нічога страшнага, калі не пабуду яшчэ 7 гадоў. У мяне ёсць Азія, ёсць Калінава Даліна, ёсць вялікая-вялікая Расея, Байкал, Алтай, Петрапаўлаўск-Камчацкі. Але я не ваяваў, не знаходзіўся ў баявых батальёнах. Мой выбар - не людзей забіваць, а падтрымаць ахвяр.