Расеец пра адпачынак у Беларусі: разбітыя дарогі і «сняданак-прыкол»

Жыхар Калугі наведаў на Каляды Ліду і Нясвіж.

Агулам Беларусь яму спадабалася, аднак некаторыя моманты сапсавалі адпачынак. Пра іх ён піша ў сваім блогу.

"Пасля мяжы траса М1 яскрава перакульвае вядомую легенду пра "выдатныя беларускія дарогі": не падмецена, не вычышчаная ніколі, жудасныя каляіны, ні аднаго ліхтара, нічым не пасыпана і яма на яміне, - піша ён пра першыя ўражанні пасля перасячэння мяжы. - Так працягваецца да пачатку хуткаснага ўчастка, блізу 30 кіламетраў. Далей абмежаванне хуткасці 120 км у гадзіну, а дарога - альбо больш-менш прыстойны асфальт, альбо бетонцы з неакуратнымі швамі. Калі не шкада падвеску, то без штрафу можна гнаць да 129 км у гадзіну. Камеры сустракаюцца часта, але іх відаць. Гэта альбо велізарная нахіленая скрыня на слупе, альбо падзорная труба на мастах. Аб набліжэнні камеры паведамляюць дарожныя знакі, а навігатар папярэджвае - папісквае".

Па дарозе Жыхар Калугі зняпраўдзіў яшчэ некалькі міфаў аб нашай краіне.

"Легенда, што ў Беларусі ўсюды ўзорны парадак, усе палі разараныя, усё засеяна - перакульваецца на гэтай жа трасе М6. Калі я па ёй ездзіў вясной і летам, бачыў, што прыкладна палова палёў не засеяна (гэта значыць, проста разараная), а з таго, што засталася палова занядбана і зарасла бур'яном. Сярод культур не заўважаная ні бульба, ні капуста, ні морква, а толькі рапс, які радуе сваімі ярка-жоўтымі кветкамі. Масла робяць для біяпаліва ў Еўропу - як патлумачылі мясцовыя прыяцелі. у вёсках жа плот , звернуты да дарогі, заўсёды аднолькавы (як кажуць, зроблены пры дапамозе дзяржавы), а калі зазірнуць у бок, то сустракаецца і тын з галля. Ну, і ўздоўж трасы вёскі больш-менш акуратныя, так", піша ён.

У Лідзе расеец спыніўся ў гасцініцы "Экватар".

"У гасцініцы ёсць бясплатная паркоўка для аўто, - піша ён. - У нумары санвузел з душавой кабінай, зручны ложак, сучасны тэлевізар, куча тумбачак, вешалак і лямпачак. Па дробязі можна прычапіцца: у ложку няма бра, таму, каб пачытаць, трэба ўключаць верхняе святло. Выключальнік знаходзіцца на другой сцяне, таму трэба ўстаць з ложка, схадзіць выключыць, а потым ў прыцемак вяртацца ў ложак. у санвузле ёсць тры ручнікі (брава!), а вось шампуня няма... Няма і тапак, а падлога халодная. Кошт пражывання за дзень 1500 рублёў, і гэта менавіта дзень, паняцце "гадзіна разліку" не існуе, што вельмі парадавала.

Сняданак быў не лыжкай дзёгцю, але кавалкам прыколу. Спачатку на мяне вылупіліся на круглыя вочы: "Вы дакладна заказвалі сняданак?! Вас няма ў спісе, у нас заяўкі на тры порцыі і на дзве порцыі". Успамінаючы спадчыну СССР, з самай шчырай усмешкай пераконваю, што замаўляў. Дакладна. Не жартую. Ня здзекуюся. Нарэшце са словамі: "Напэўна, хтосьці пераблытаў, там не тры порцыі, а дзве і адна", мяне запрашаюць за столік і прыносяць... Грамаў 10 алею, па 20 грамаў сыру і абсмаленай поструганной каўбаскі і яечню з двух яек. Узначальвае гэта ўсё каламутны чай без паху са шматкамі ўчорашняй запаркі. Ну, як жа так! І што з гэтага так недаступна, што сняданак трэба абавязкова заказваць загадзя? Іржаць прыйшлося больш, чым жэрці, асабліва, калі ўлічыць, што каштавала гэтая ежа 250 рублёў".

Згадаўся і Лідскі замак, дакладней ягоныя рэстаўратары.

"Галоўную славутасць, Лідскі замак, на жаль сапсавалі неахайнай рэстаўрацыяй. Калі ў 2006 годзе (мой першы візіт у Ліду) гэта былі рэшткі каменнай крэпасці, то цяпер па-над камянёў нагрувасцілі сцены з памяранцавай абліцаванай цэглы. На цэменце, мабыць, зэканомілі і спяшаліся, таму ўся канструкцыя пузатая, з выпнутымі крывымі кутамі, у дадатак, зверху накрытыя жудасным дахам. Увогуле, быў гістарычны замак, стаў хлеў для калгасных камбайнаў. Паглядзець на яго цікава толькі ноччу, калі ён бывае падсветлены", - піша ён.