Жванецкій у Кіеве параўноўваў дыктатараў з катамі

Дыктатары, як каты будуць сядзець на дрэве, выць, галадаць, але не спусцяцца ўніз, мяркуе сатырык.

З гэтай нагоды жартаваў Міхаіл Жванецкі ў Кіеве, піша «Сегодня».

«Наступіў выдатны час: у Расеі дазволеныя ўсе віды дзейнасці, акрамя разумовай. Я думаў, стала горш - усе гэтыя крыкі «Асцярожна, рубель, абрынаецца! «Ну, і што - адыдзі! Не стой! Штосьці ўпала, штосьці паднялося, бывае! Гэта так выдатна, калі ад цябе нічога не залежыць, што хоць спявай, хоць пі. Ніколі яшчэ такога вясёлага часу не было - ні прадукцыйнасці сіл, ні вытворчых стасункаў. Раней мы таксама не ведалі, каго пераможам, але хаця б заклапочана глядзелі ў той бок (за мяжу). А цяпер, калі з зайздрасцю глядзяць на нас, маўляў, вы невыязныя і зімой загарэлыя, успомнім, калі яшчэ такі час быў - ні пры царызме, ні пры сталінізме, ні пры лібералізме. Старасць - гэта бясконцая праверка змейкі штаноў, хоць замежнай пагрозы ніякай», - жартаваў ён.

Жванецкі, пачуўшы бурныя апладысменты, рабіў выгляд, што бянтэжыцца: «Я з такім задавальненнем ехаў у Кіеў, і такая рэакцыя... Ну павінен жа я быў дзесьці праверыць, таленавіты я ці не».

«Я працаваў на гэты пракляты імідж веселуна і забаўніка шмат гадоў, бо імідж сэксуальнага маньяка мне ўжо толькі сніцца, - пачаў Жванецкі. - З прычыны перагружанасці жыццём пішу мала, карыстаючыся саветам адной дамы: «Чытайце старое, але павольней». Не хачу, каб мяне параўноўвалі з вялікімі пісьменнікамі: у мяне велізарная перавага перад імі - я яшчэ жывы. Вядома, турбуе, што могуць забыцца. Але сёння куды больш перажываю, што мяне могуць запомніць».

А яшчэ сатырык прызнаўся, што практычна не глядзіць тэлевізар.

Ва ўласцівай яму блытанай манеры ён распавёў: «Неяк у дзяжурным паскудным настроі гляджу навіны. Раптам даведаўся - сын заваліў экзамен, жонка дрэнна сябе адчула. І замест дрэнных навінаў па ТВ - блізкае кола, дзе ты - спецыяліст. Энэргія забіла ключом, стала ўсё зразумела. І тут успомнілася гісторыя: у аднаго чалавека тэлевізар зламаўся, жонка выклікала майстра, але муж яго выгнаў. Усё. Цішыня. Жывуць як у траве, у лесе. І я гэта пачуў, і жыву цяпер таксама як у траве - слухаю радыё «Джаз». Мінулую жыццё сатырык параўнаў са старым аўто: «Замілоўвацца можна, але ездзіць нельга».

А дыктатараў ён параўноўваў з катамі: «Каты лезуць уверх лёгка, а ўніз такім жа шляхам - ніколі. Будуць сядзець на дрэве, выць, галадаць, але не спусцяцца. Вось такія сволачы там наверсе. Дарэчы, ёсць тры шляхі развіцця: першы - стаяць на месцы, другі - ляжаць на месцы, і трэці, наш шлях - ляжаць у правільным кірунку».

З іроніяй сказаў пра жыццё ў Расеі: «Там добра жыць, але трэба паспець пачаць добра жыць да прыходу міліцыянта, рэвалюцыянера і лекара.

Вось Шуры Шырвіндту 80 гадоў. Ён кажа: час - ужо не грошы, так як грошы ёсць, а часу няма. Адкуль грошы? Мінус дзяўчыны, мінус рэстаран, мінус адзенне, мінус мары, а плюс - нічога не трэба. Ты ўжо не можаш захацець чагосьці сам. Каб захацець спаць, трэба прыняць таблетку, каб захацець есці - трэба прыняць таблетку, каб любіць - трэба прыняць таблетку. Усё жыццё цяпер у гэтай маленькай скрыначцы з ячэйкай. Мая парада ўсім, каму выпала сумніўнае шчасце жыць у трэцяй палове жыцьця - не глядзіце ў люстэрка і пакрывайце татуіроўкай друзласць цела».

Фота: РІА «Новости»