Гарантыя заканчваецца

Даслоўна на вачах.

Ты як там увогуле? Гістарычны пераломны момант адчула? А міралюбнасць з пацыфізмам выпадкова не пераблытала? Бананы бачыла? Ну, ты глядзі. А то некаторыя не бачылі. Раней. Бо раней росквіту і стабільнасці не было. А зараз росквіт і стабільнасць ёсць.

А калі ты раптам была не ў курсе свайго працвітання, то сёй-той табе ўчора ўсё падрабязна пра яго расказаў. Пачынаючы з адна тысяча дзевяцьсот дзевяноста чацвёртага года. З усімі макраэканамічнымі драбніцамі, ад якіх халадзее кроў.

Ну і яшчэ расказаў. Па дробязі. Льды геапалітычных разломаў трашчаць, NАТО наступае, Захад крыўдзіць. Вялікая справа, так? Не надта сёй-той і стараўся.

Ды і дзеля чаго яму было старацца? Не для таго сёй-той ладзіў учора свой збор, каб імкнуцца. І нават не дзеля новага старшынскага сану. Некаторыя могуць атрымаць кожны сан, які ён захоча і без сходу.

А ладзіў з асаблівай утылітарнай мэтай. Галоўны сэнс учорашняга мерапрыемства, я думаю, быў у тым, каб выклікаць сведкам стабільнасці прыемнае пачуццё ўпэўненасці ў заўтрашнім дні.

Таму што ў гаранта стабільнасці заканчваецца гарантыя. Вось даслоўна на вачах. І ніякімі хакейнымі турнірамі гэтую гарантыю ўжо немагчыма замаскаваць.

А гарант з заканчэннем гарантыяй ніякіх доўгатэрміновых гарантый стабільнасці даць, вядома, не можа. Ну якія, сапраўды, гарантыі, калі ў яго самога гарантыя можа ў кожны момант скончыцца?

І пагадзіся, што гэтая мінулая гарантыя шмат што змяняе. Адна рэч ведаць, што гарант не вечны, але на мой век яго гарантый досыць. І зусім іншая рэч, калі гэтыя гарантыі могуць скончыцца ў раптоўны і самы непрыдатны момант. Усведамленне, што гарантыі бываюць не проста смяротныя, а раптам смяротныя можа падштурхнуць сведкаў стабільнасці да ўсякіх нядобрых інтэлектуальных празмернасцяў. У сэнсе яны могуць пачаць думаць: "а што потым?".

А думкі "што потым" ні да чаго добрага давесці не могуць. Думкі сведкаў стабільнасці ўвогуле да дабра не даводзяць. А могуць давесці толькі да дрэннага. Аж да змены вектара лаяльнасці. У тым сэнсе, што сведкі стабільнасці могуць пачаць шукаць сабе новага гаранта, не чакаючы пакуль гарантыя старога скончыцца.

Але ж ты разумееш, што гаранту гэтага, вядома, вельмі б не хацелася. Гаранту хацелася б функцыянаваць у сваім бягучым службовым рэжыме да канчатковага заканчэння тэрміна сваіх гарантый. Ну сапраўды. Куды ён пойдзе ў сваім немаладым ужо ўзросце. Ды могуць жа і не выпусціць.

І адзіны спосаб зрабіць так, каб сведкі стабільнасці не займаліся інтэлектуальнымі празмернасцямі, гэта пераканаць іх у тым, што гарантыі не скончацца ніколі. Што з канчаткам тэрміна гарантыі ў гаранта яны змогуць гарантаваць сабе стабільнасць самастойна.

Заўваж. Тут сэнс не ў тым, змогуць яны напраўду сабе нешта гарантаваць у якой-небудзь перспектыве ці не. Вось я ў гэтым, вядома, моцна сумняваюся. Таму што для кожнага сведка стабільнасці галоўнае - гарантаваць сваю асабістую стабільнасць. І калі сабраць 1.157 сведкаў стабільнасці ў адным месцы, то іх асабістыя перавагі ад гэтага не зменяцца.

Але ў тым жа і сутнасць, што для бягучага гаранта стабільнасці зусім не важна, што тамака будзе са стабільнасцю пасля таго, як яго гарантыя скончыцца. Яму галоўнае, каб сведкі стабільнасці верылі ў сваю стабільнасць да заканчэння яго гарантыйнага тэрміна. А далей. Так… займайцеся вы са сваёй стабільнасцю самі, як хочаце.

Бо гарант стабільнасці нічым не адрозніваецца ад яе сведкаў. І нічога акрамя асабістай стабільнасці для яго асаблівага значэння не мае.

Telegram-канал "Лісты да дачкі"