Наталля Селюкова: Медалі для краіны ездзім здабываць за свой кошт

Адсутнасць падтрымкі з боку дзяржавы не перашкаджае спартоўцы годна прадстаўляць нашую краіну на міжнародных турнірах.

Срэбная чэмпіёнка свету ў кёкушын-кан каратэ Наталля Селюкова распавяла «Спортивным новостям» пра будні беларускіх спартоўцаў.

- Наталля, з чаго ўсё пачалося, як Вы прыйшлі ў кёкушын-кан каратэ. Як такая далікатная і прыгожая дзяўчына трапіла ў такі мужчынскі від спорту?

- З сяброўкамі наважылі запісацца на шэйпінг яшчэ ў школе, але, на жаль, набору ў групу ўжо не было, тады ўсе разам запісаліся на каратэ. Спачатку не хацела ісці, баялася, была такой сарамяжлівай дзяўчынай, а тут з сяброўкамі пайшла і запісалася. Пасля сяброўкі сышлі, а я засталася, нешта зачапіла. Займацца пачала з 15 гадоў, наогул гэта ўжо пазнавата, пачынаць трэба значна раней.

Дагэтуль займалася лёгкай атлетыкай, усім патроху, хутчэй як аматар, чым прафесіянал. Так што, у каратэ прыйшла ўжо падрыхтаванай.

- Наколькі мне вядома, Вы цяпер трэніруеце блізу двухсот хлопчыкаў і дзяўчынак, акрамя гэтага яшчэ выкладаеце шэйпінг, плюс да ўсяго спаборніцтвы, як вы ўсё гэта паспяваеце?

- Цяпер такі час, што хочацца жыць у матэрыяльным плане добра, я не выключэнне. Каб жыць добра, трэба шмат працаваць, у прынцыпе, мне падабаецца тое, чым я займаюся. У мяне дзень цалкам распланаваны, нястача часу катастрафічная. Часам на асабістае жыццё часу папросту не стае.

- Як ставяцца да Вашага занятку родныя і блізкія?

- Блізкія вельмі катэгарычна ставяцца да майго занятку спортам. У сям'і нават ёсць такое супрацьстаянне. Бацькі доўгі час не хацелі, каб я займалася каратэ, як і цяпер. Кажуць, што пара сканчаць, сяброўкі таксама не ў захапленні.

- Нават пасля таго як Вы сталі срэбнай чэмпіёнкай свету? Усё ж годнасць чэмпіёнкі свету - гэта значны тытул.

- Бацькі ў мяне далёкія ад спорту, мне здаецца яны не разумеюць, што такое «свет» (чэмпіянат свету), што такое «Еўропа» (чэмпіянат Еўропы). Для іх гэта аднолькава, ці я ўзяла месца ў Берасц, ці дзесьці там у Еўропе. Так, яны радыя, ганарацца мною, але здароўе важнейшае.

- Раскажыце крыху пра спаборніцтвы ў Сафіі?

- Сапраўды, не хацела ехаць. Хацелася так змаладушнічаць і «саскочыць» з гэтых спаборніцтваў. Да ўсяго гэтага, адбіліся траўмы і за два тыдні да паездкі захварэла, была высокая тэмпература. На гэтай глебе нават пасварыліся з трэнерам, забрала пашпарт. Пастанавіла, што не паеду. А потым думаю, як гэта я не паеду, ужо былі вядомыя спаборнікі, і тут я не выйду. Як гэта будзе глядзецца, што падумаюць пра мяне? Паехала, а там як гаворыцца «апетыт прыходзіць падчас ядзення», першы бой, другі і трэці бой і так да фіналу дайшла. Аднак у фінале, хутчэй была не гатовая эмацыйна, чым фізічна. Калі б цяпер можна было паўтарыць гэты бой, то я б ужо змагалася больш «разумна».

- Калі выходзілі на татамі, адчувалі за сабой нейкую адказнасць, як ні як чэмпіянат свету, за Вамі ўся краіна?

- Вось гэта самая вялікая мая боязь, больш за ўсё баюся падмануць каго- небудзь, расчараваць трэнера, краіну. Болю не так баюся, як расчараваць каго-небудзь. Але, у той жа час, гэта выдатна стымулюе.

- Наталля, Вы здабылі медаль у сусветным першынстве для краіны, скажыце, з боку дзяржавы ёсць якая-небудзь матэрыяльная стымуляцыя, грашовая прэмія або матэрыяльная дапамога?

- Няма і ніколі не было. Наш трэнер і дырэктар у адной асобе, Сяргей Віктаравіч Арцюхін, стала шукае спонсараў, грошы на спаборніцтвы, яму гэтыя паездкі вельмі складана даюцца. Усё робіць сам. Ён наогул малайчына. Так што, нават медалі для краіны ездзім здабываць за свой кошт. Вось таму, напэўна, я і перамагаю, я баюся расчараваць.

- Якія планы ў Вас на будучыню ў сэнсе кар'еры, асабістым жыцці?

- Калі шчыра, то я думала, што гэты чэмпіянат свету ў кожным выпадку будзе для мяне астатнім, стамілася трохі ад трэніровак, больш чым ад спаборніцтваў, стамілася ад сталай загружанасці. Нават ужо хлопцам казала, што гэта астатняе спаборніцтва, але на чэмпіянаце здабыла другое месца, калі б заняла першае або саступіла, то можа на гэтым і скончыла б. Але для сябе пастанавіла, што надакучылі гэтыя другія месцы, хачу першае, і таму я не спынюся.

Што да асабістага жыцця, напэўна, да замужжа яшчэ не гатовая, хоць і бацькі і сяброўкі намагаюць (смяецца). Нават калі паставяць «пытанне рубам» ці спорт ці сямейнае жыццё, то я выберу хутчэй спорт на злосць, бо не трэба мяне ставіць перад такім выбарам (смяецца).

- Многім беларускім спартоўцам, што ўдала выступілі на сусветных першынствах, прапаноўваюць выступаць за мяжой, у Вас былі такія прапановы?

- Былі. Але я адмовілася, я шчырая патрыётка, таму я буду біцца за сваю краіну.

Фота: kyokushinbel.com