«Саўбелія»: Чаму мармуровае мяса ў Беларусі не знаходзіць попыту?

Прапагандысты дзівяцца, чаму беларусы не хочуць купляць элітную мармуровую ялавічыну.

«Каля сямі гадоў таму ў краіне з'явіліся першыя гаспадаркі, які заняліся вытворчасцю мармуровай ялавічыны. Каларытныя бычкі элітных парод - лімузіны, абярдзіны, ангусы - з цягам часу распаўсюдзіліся паўсюдна. Аднак сёння толькі адзінкі адважацца назваць новы вытворчы кірунак паспяховым. Чаму высакароднае мяса не акупляецца і не знаходзіць попыту?» - задаюцца пытаннем журналісты «СБ.Беларусь сегодня».

Газета сцвярджае, што на Захадзе попыт на мармуровае мяса расце год ад года.

«Гэта мы робім толькі першыя крокі. А ў мармуровай ялавічыны - доўгая гісторыя, якая пачалася ў Японіі яшчэ ў сярэдзіне XIX стагоддзя. Каб атрымаць адмысловы малюнак на мясным зрэзе з тлушчавых праслоек, які нагадвае па выглядзе мармур (адсюль і назва), на якія толькі хады не ідуць сёння заходнія тэхнолагі, якія спрактыкаваліся ў гэтай справе. І выгул на чыстых лугах, і сухое віно ў рацыён, і масаж бычка пад спакойную музыку. Усё гэта надае мясу не толькі мяккасць і далікатнасць, але і карысныя ўласцівасці. Таму «мармур» на захадзе цяпер у кошце. Попыт на яго расце год ад года. А што ж мы?

Нядаўнія высновы Камітэта дзяржкантролю несуцяшальныя: рэспубліканская праграма па племянной справе ў жывёлагадоўлі на 2011-2015 гады стабільна буксуе ў развіцці мясной жывёлагадоўлі. Напрыклад, адно са стратэгічных заданняў - да лета 2011 года павялічыць пагалоўе жывёл адпаведных парод удвая - не выкананае да гэтага часу. Хоць, па сцвярджэнні спецыялістаў, у нас ёсць усё для развіцця выгаднага напрамку: і пойменныя лугі, і адаптаваная да мясцовых умоваў тэхналогія вырошчвання, і племянная жывёла», - піша газета.

Напрыклад, у Гомельскай вобласці элітай цяпер займаюцца 59 гаспадарак, у якіх больш за 20 тысяч пагалоўя. Разабрацца ў сітуацыі дапамагае начальнік упраўлення Камітэта дзяржкантролю Гомельскай вобласці Аляксандр Лысенка:

- Паўднёва-усходні рэгіён адным з першых у краіне пачаў гэтую справу. І сельгаспрадпрыемствы, якія сур'ёзна да яе падышлі, маюць вынікі. Аднак далёка не ўсе. У многіх гаспадарках лічаць, што тэхналогія - не догма, можна і адхіліцца. Але гэта памылковае меркаванне. У шэрагу гаспадарак не вядзецца сістэмная селекцыйная праца па гадоўлі жывёлы мясных парод і яе ўліку. Яе проста няма каму весці. Па штаце ў вобласці павінна быць 188 заатэхнікаў-селекцыянераў на ўсё пагалоўе буйной рагатай жывёлы. Але з іх каля 100 пасад на момант праверкі былі вакантныя. А гэта ж якасць.

Якасць - і ў утрыманні, і ў тэхналогіі вырошчвання. Парадокс, што ў параўнанні з малочнай жывёлагадоўляй мясная пры пісьменнай арганізацыі працэсу па многіх пазіцыях абыходзіцца ў разы танней. Але выканаць асноўныя прынцыпы яе вядзення атрымліваецца нешматлікім, адзначае газета.

«Чаму мясакамбінаты не спяшаюцца за высакародным мясам, пачынаем разумець. Перш за ўсё - якасць. Элітнае яно на самой справе ці «пад эліту»? У Камітэце дзяржкантролю вобласці ўдакладняюць: у нас пакуль няма тэхналагічных рэгламентаў па вырошчванні жывёлы на мармуровае мяса. Няма і паняцця «мармуровасці» ў тэхнічных актах. Хоць падобнае пытанне жыва цікавіць буйных і дробных пакупнікоў. І калі яны не знаходзяць розніцы паміж звычайнай ялавічынай і дарагой, то, зразумела, плаціць больш ніхто не стане», - піша «Саўбелія».

Убачыць высакароднае мяса ў крамах Гомеля аказалася няпростай задачай. Дзеля цікавасці журналісты прайшліся па некалькіх гандлёвых цэнтрах у «спальных» мікрараёнах горада. Прадукт знайшлі толькі ў адным. Прадавец на пытанне пра «мармуровасць» толькі развяла рукамі:

- Напэўна, асаблівае. Па такім кошце! У нас звычайна ялавічына не каштуе больш за 70 тысяч рублёў за кіло. А тут звыш 100 тысяч. Не ведаю, хто яе будзе купляць...

«Пры добрай рэкламе, якой практычна няма, пакупнікі знайшліся б. Запусціць пісьменную піяр-кампанію - і будзе вынік. Сто тысяч за кіло элітнай ялавічыны - гэта столькі ж, колькі за індычку і труса. Але іх на прылаўках можна ўбачыць значна часцей, чым «мармур», - рэзюмуе аўтар артыкула.