«Хачу, каб быў суд, каб ён патлумачыў навошта»

20-гадовы Лёша Нізаў не можа паверыць у смерць сваіх бацькоў, якія загінулі ў страшным ДТЗ на вуліцы Гая ў Менску.

Увечары 8 лістапада 20-гадовы Лёша Нізаў хаваў Марту - сабаку, які жыў у ягонай сям'і 7 гадоў і загінуў у ДТЗ на сталічнай вуліцы Гая разам з Лёшавымі бацькамі: 42-летнімі Андрэем і Юляй. «Я нават рады, што Марта таксама загінула. Яна б усё роўна памерла, калі б зразумела, што гаспадары не вернуцца», - кажа Лёша.

Раніцай 8 лістапада ў Менску кіроўца Audi A8 пратараніў 5 аўтамабіляў, два чалавекі загінулі. Пазней стала вядома, што незадоўга да таго ён нанёс некалькі нажавых раненняў сваёй жонцы і двум дзецям, піша tut.by.

Андрэй і Юлія Нізавы

Іх сын Аляксей

Тое, што бацькоў больш няма, ён пакуль зразумець не можа. «Я не веру, не хачу гэтага ведаць, адмаўляю». 10 лістапада Лёша пахаваў маму і тату, якія ў звычайнае суботнюю раніцу паехалі ў краму дакупіць прадуктаў для пікніка. «Хаця і так усё было». Марта заўсёды ездзіла і хадзіла з Юляй і Андрэем: «Неверагоднае каханне ў іх было».

...Калі Лёша бег па вуліцы Гая з боку Арлоўскай у напрамку аварыі, усе, што стаялі на ходніках, супрацоўнікі МНС, хуткай, ДАІ зразумелі - хто і куды бяжыць. І змоўклі. У той момант медыкі толькі нядаўна скончылі спробу выратаваць ягонага бацьку. Супрацоўнікі аператыўна-дзяжурнай групы накрылі цела страшнай блакітны плёнкай. «Гэта ж Андруха», - казалі суровыя мужыкі з рэанімацыі і ледзь не плакалі. Андрэй Нізавы больш за 20 гадоў быў іх калегам: вазіў брыгады на хуткай.

- Я верыў, да апошняга верыў, што не яны. Убачыў разбітую машыну бацькі - верыў, што яны ў рэанімацыі, там шмат было, у тым ліку і знаёмыя па татавай працы. «Дзе?!» - і дэпээснік кіўнуў у бок.

Лёша адкінуў плёнку, пахіснуўся і ледзь не ўпаў на плот. Тата. Да другога целе ён доўга не адважваўся падысці. Сумненняў быць не магло. Мама. Вось і ўсё, ён застаўся адзін. Хлопца, які ў момант з дарослага чалавека ператварыўся ў звар'яцелае ад гора дзіця, адвялі ў хуткую. «Хай пасядзіць».

- Не памятаю. Нічога не памятаю. Памятаю, як убачыў у тэлефоне званок ад бабулі. Яна стала жыць з намі пасля таго, як 2 гады таму пахавала старэйшага сына. Мама і тата даглядалі яе. Бабуля, высвятляецца, тэлефанавала на іх тэлефоны, а яны ўжо не адказвалі. Я не змог... Прынамсі, пакуль яна была адна дома. «Бабуля, усё ў парадку, я ім датэлефанаваўся, яны купілі прадукты, мы хутка прыедзем за мангалам і паедзем на шашлыкі». Бабуля супакоілася.

Калі Лёша вярнуўся да бацькоўскага дому, яму захацелася курыць. «Ніколі не паліў. Наогул ніколі. А тут купіў цыгарэты і запаліў. Але я кіну. Выжыць немагчыма... Ці піць трэба, або паліць. Я супраць алкаголю цяпер».

Хлопец баяўся ісці дадому: разам з татавым сябрам яны спачатку выклікалі хуткую, і толькі дачакаўшыся яе прыезду, сабраліся з сіламі. Але бабуля выйшла сама - ужо мучылася каля акна.

- Цяпер ёй зусім дрэнна. Зусім. Але я яе не пакідаю.

«Сынок, сто раз паглядзець трэба вакол - мудак на дарозе абавязкова знойдзецца»

- Я дагэтуль не быў у следчага, дагэтуль не бачыў схемы ДТЗ, не ўпэўнены, як што было.

Лёша ведае, што ягоныя бацькі маглі ехаць толькі па Гая: «Па Шчадрына яны не ездзілі ніколі і не паехалі б у той дзень. Ды і тата б ніколі не выязджаў на скрыжаванне на авось нават па галоўнай. Ён жа прафесіянал, галавой круціў на дарозе ва ўсе бакі. Бацька заўсёды казаў: «Сынок, сто раз паглядзець трэба вакол - мудак на дарозе абавязкова знойдзецца». Цяпер я разумею.

Пра тое, што дарожнай трагедыі на Гая папярэднічала яшчэ адна - сямейна-крымінальная, малодшы Нізаў даведаўся толькі ўвечары, калі ўжо пахаваў сабаку Марту. Кажа, не разумеў і не паглыбляўся - «быў у прастрацыі».

- А цяпер шчыра скажу: я не хачу пра іх думаць. Я проста не магу за іх перажываць. Так, дзеці, так, людзі ў бальніцы. Але ў мяне сваё гора - такое, што на чужое не застаецца сіл. Толькі вось хачу яму ў твар паглядзець: што там у цябе такое з жонкай адбылося, калі ты на дзяцей нож падняў і бацькоў маіх забіў? Пры чым тут мы ўсе былі?

Аляксей мае намер зрабіць усё, каб 38-гадовы Эдуард апынуўся ў турме.

- Я хачу, каб ён быў прызнаны пры розуме. Я хачу, каб ён сядзеў. Хачу, каб быў суд, каб ён патлумачыў навошта. Буду шукаць грошы, адвакатаў - не дарую. Калі ён хворы... Ведаеце, не пашкадую і таксама не дарую. А справядлівасці ўсё роўна няма: сядзе ён ці лячыцца пойдзе - мае бацькі ўжо памерлі.

Юля і Андрэй пражылі разам больш за 20 гадоў: пазнаёміліся яшчэ ў школе, як кажа Лёша, «яна яго з войска дачакалася».

- Мама была вельмі добрая. Усім дапаможа, параіць, падбадзёрыць. А тата - сапраўдны мужык. Правільны, як кажуць, справядлівы, з тыпова мужчынскімі хобі: машыны, рыбалка, шашлыкі. Сварыліся, як і ўсе, мірыліся - усякае бывала. І памерлі ў адзін дзень. Я раней уважаў гэты выраз дзіўным.

«Мае дзяўчынкі». Так гэта фота назваў Андрэй. Ён і загінуў разам са «сваімі дзяўчынкамі»

Лёша кажа, што тату на працы вельмі шанавалі - ён быў выдатным кіроўцам хуткай.

Як бы страшна сёння гэта ні гучала, Андрэй і Юлія Нізавы, магчыма, сваёй гібеллю выратавалі дзесяткі жыццяў. Матывы учынкаў 38-гадовага кіроўцы Эдуарда невядомыя дагэтуль, Лёша мяркуе, што ён «хацеў забіцца, а забіў маіх бацькоў». Але факт застаецца: калі б на шляху Audi A8, што неслася на хуткасці блізу 150 км/ч па маленькай вулачцы не было старэнькай «соткі», A8 вылецела б на Арлоўскую. І тады ахвяр магло быць нашмат болей.

...У Дзень аўтамабіліста Андрэй Нізавы пакінуў на сваёй старонцы ў сацсетках запіс: «Паважаныя кіроўцы, са Святам!!!!! Паважайце адзін аднаго на дарогах, будзьце шчаслівыя і здаровыя, роўных дарог і добрых даішнікаў!!!»

- 9 дзён па маме і таце будуць у Дзень памяці ахвяр ДТЗ. А 40 - у мой 21-ы дзень нараджэння. Не ведаю як, але я спраўлюся, - кажа моцны хлопчык Лёша.

Лёша далёкі ад юрыдычных нюансаў - ён скончыў каледж, працуе слесарам у метрапалітэне і зусім не разбіраецца ў выплатах і кампенсацыях, якія яму як пацярпеламу належаць у гэтай страшнай справе. Яны з бабуляй проста жывуць на ягоны невысокі заробак і яе пенсію, але хлопец гатовы аддаць усё, каб дамагчыся законнай адплаты. «Я проста хачу яго пакараць, нават калі ён нейкі блатны. Я хачу, каб усе разумелі, што на нашым месцы мог быць любы - і мы не абароненыя».