Хто спалохаўся - ужо пераможаны

28 лістапада спаўняецца 4 гады з дня выкрадання ў Маскве Ігара Аліневіча.

Ягоная мама, Валянціна Аліневіч, кажа: «Самае страшнае, што людзі ўжо не памятаюць, што адбылося на самай справе. Улады ўвесь час паўтараюць: «Яны крымінальнікі, крымінальнікі, крымінальнікі...» І людзі пачынаюць верыць. А Ігар, як і Коля Дзядок, Саша Францкевіч - звычайныя хлопцы, таленавітыя, якія шмат чытаюць, якія думаюць.

Людзі ж зусім не разумеюць, як гэта адбываецца на самай справе... А тады - ішла прэзідэнцкая кампанія 2010 года, і мноства моладзевых арганізацый, якія ўлады палічылі радыкальнымі, былі разагнаныя, разгромленыя. Маладых людзей арыштоўвалі дзесяткамі, незаконна ўтрымлівалі, ужываючы да іх рознага роду ўздзеянне і ціск. Усё працавала на застрашванне. Прэвентыўныя арышты і зачысткі - звычайная практыка нашых уладаў. І гэта цяжка зразумець, пакуль сярод арыштаваных не апынецца твой сын...»

На самай справе довадаў няма

28 лістапада 2010 ён быў выкрадзены ў Маскве спецслужбамі, незаконна перапраўлены ў Менск і пасаджаны ў СІЗА КДБ. У выніку ён быў асуджаны без усялякіх рэальных падстаў. Яго і ягоных таварышаў Мікалая Дзядка і Аляксандра Францкевіча абвінавацілі ў тым, што яны займаліся падпаламі будынкаў, у прыватнасці, што гэта яны кінулі бутэлькі з запальнай сумессю ў двор Расейскай амбасады ў Менску, у выніку чаго згарэў які стаяў у двары аўтамабіль, піша ucpb.org.

Следства не знайшло ні аднаго довада супраць іх. Аскепкі бутэлек даследаваліся на сляды біаматэрыялаў, але іх слядоў выяўлена не было. На запісах з камер відэаназірання, якімі бярэцца ўвесь перыметр маленькага будынка амбасады на Камуністычнай, выразна бачныя 2 фігуры, ні з адной з іх у хлопцаў, якія сядзелі на лаве падсудных, няма ні найменшага падабенства ні па сілуэту, ні па постаці, ні па росце, ні па манеры рухацца. Так што іх удзел у гэтым дзеяннi не даведзены, што было аднадушна прызнана праваабаронцамі, якія назіралі за ходам працэсу.

Праваабарончымі арганізацыямі Ігар Аліневіч, Мікалай Дзядок і Аляксандр Францкевіч прызнаныя палітычнымі вязьнямі дзеючага ў Беларусі рэжыму.

Зачысткі і застрашванне перад прэзідэнцкай кампаніяй

Ігар Аліневіч, які атрымаў найбольшы тэрмін (8 гадоў у калоніі ўзмоцненага рэжыму) у сваім апошнім слове заявіў аб недатычнасці да падпалаў. «Да таго часу я ўжо адышоў ад спраў, таму што вырашаў жыллёвае пытанне і працаваў у аэратэхнічнай вобласці, і дзеянні праваахоўных органаў у прыцягненні мяне ў якасці «злога генія» я ўважаю спробай аказаць ціск на анархісцкі рух Беларусі, паказаць, што любы можа быць абвінавачаны, не важна, актыўны ўдзельнік або прыхільнік», - заявіў на судзе Аліневіч.

«Уся сістэма ў Беларусі працуе на тое, каб людзі забыліся праўду і ні пра што не пыталіся, улада спрабуе знішчыць самастойнае мысленне і чалавечую годнасць. Менавіта пакоры, падпарадкавання, адмовы ад сваіх перакананняў дамагаецца і адміністрацыя калоніі ад зняволеных. Таму Ігар раз за разам трапляе ў карцэр, - мяркуе Валянціна Аліневіч. - Але ён не падае духам і захоўвае спакой. Успамінаючы гісторыю - Хадаркоўскага, Салжаніцына - я бачу, што адны і тыя ж умовы могуць чалавека зламаць, а могуць наадварот зрабіць чалавека лепшым».

Кніга з таго боку кратаў

У заключэнні Ігар напісаў кнігу пра сваё знаходжанне ў СІЗА КДБ, аб сустрэчах, якія адбыліся там, пра здраднікаў, турэмшчыкаў, пра старых і новых сяброў, пра новыя веданні і разуменні жыцця. Гэтая кніга «Еду ў Магадан» была перапраўленая з калоніі і выдадзеная ўжо на некалькіх мовах. Яе чытаюць нават у расейскай «Бутырке». У 2013 годзе ёй была прысуджана першая прэмія імя Францішка Аляхновіча.

З кнігі Ігара Аліневіча «Еду ў Магадан»:

«Ляснулі вароты, машына заехала. На вачах па-ранейшаму шапка. Я цалкам дэзарыентаваны. Заводзяць у кабінет, садзяць на крэсла, тварам у стол, на шыю апускаецца рабро чыёйсьці далоні. Наперадзе самая доўгая ноч у маім жыцці...»

«Цяпер трэба будзе перажыць дазнанне. Пабываўшы неяк на семінары з удзелам Маркелава (зямля яму пухам), я засвоіў цвёрда: ніякіх прызнанняў! Менавіта на паказаннях, дадзеных у першыя дні, як правіла, будуюцца справы...

Вярнуліся дазнаўцы.

- Ты наіўны. Ты думаеш, у цябе ёсць сябры? Табе ўсе здрадзілі, а ты падазраваў не таго!

Але я ўжо не слухаў гэтае трызненне. Першае правіла - «Не вер!». Усё, што яны гавораць - хлусня, паўпраўда. А калі і праўда, то з мэтай далейшых маніпуляцый. Методыка была простая: пачыналі з аднаго эпізоду, але, як толькі атрымлівалі адпор, пераходзілі да іншага. Генштаб... Казіно... Білборды... Прафсаюзы... Банк... Амбасада... ІЧУ... Банк... Казіно... І так да бясконцасці.

Бралі зморам...»

«Я ўключаўся толькі, каб сказаць «Не ведаю, не быў», і зноў сыходзіў у бяспамяцтва. Другое правіла абвяшчае: «Не бойся». Як правіла, яны блефуюць. Але нават калі не, то толькі так можна даведацца, вытрымаеш ты ці не. Хто спалохаўся - ужо пераможаны. Варта паказаць страх - і ты на кручку, з цябе выцягнуты ўсё».

Нагадаем, што Ігар Аліневіч быў асуджаны 27 траўня 2011 года (суддзёй Заводскага раёна Менска Жаннай Хвайніцкай) на 8 гадоў пазбаўлення волі ў калоніі ўзмоцненага рэжыму. Цяпер ён адбывае пакаранне ў Наваполацкай калоніі №10.

Мікалай Дзядок быў асуджаны да чатырох гадоў і 6 месяцаў пазбаўлення волі ў ВК агульнага рэжыму; Аляксандр Францкевіч - да трох гадоў пазбаўлення волі ў ВК узмоцненага рэжыму;

Маладыя людзі абвінавачваліся ў нападах на будынкі і падпалах. У прыватнасці, іх абвінавацілі ў хуліганскіх дзеяннях падчас правядзення несанкцыянаванай антывайсковай акцыі каля будынка Міністэрства абароны Рэспублікі Беларусь у верасні 2009 г, закідванні бутэлькамі з запальнай сумессю тэрыторыі пасольства Расейскай Федэрацыі ў горадзе Менску 30 жніўня 2010 года, у выніку чаго згарэў легкавы аўтамабіль «мазда 3», будынак Цэнтра ізаляцыі правапарушальнікаў на вуліцы Акрэсціна г. Менска (далей - ЦІП), а таксама нападу на іншыя будынкі і закід фаерамі сталічнага казіно «Шангры Ла», Дома Федэрацыі прафсаюзаў Беларусі, спробе падпалу аддзялення «ААТ Беларусбанк» і банка «Масква-Менск», пункта аховы грамадскага парадку міліцыі ў г. Салігорску ў 2010 годзе.

РПГА «Беларускі Хельсінкскі Камітэт», эксперты праваабарончай супольнасці Беларусі паводле выяўленых аб'ектыўных крытэрах уважаюць Ігара Аліневіча, Мікалая Дзядка, Аляксандра Францкевіча, якія знаходзяцца ў месцах пазбаўлення волі, палітычнымі зняволенымі дзеючага ў Беларусі рэжыму.