19 сакавiка 2024, aўторак, 14:13
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Юрый Крылач: Агідна, калі прэзідэнт тваёй краіны такі неадукаваны і непрыемны чалавек

23
Юрый Крылач: Агідна, калі прэзідэнт тваёй краіны такі неадукаваны і непрыемны чалавек

Чаму IT-шнікі выходзяць на акцыі пратэсту?

Юрый Крылач - дырэктар і саўладальнік прыватнага прадпрыемства, якое займаецца сістэмнай інтэграцыяй і IT-сэрвісам малога бізнэсу. Некалькі месяцаў стаяў на Майдане, пасля перамогі «рэвалюцыі годнасці» стаў валанцёрам - дапамагае байцам АТА медыкаментамі, адзеннем і кампутарнай тэхнікай.

- Я не з'яўляюся сябрам нейкай канкрэтнай валанцёрскай арганізацыі, проста знаёмы з вельмі многімі рознымі людзьмі: пачынаючы ад медыкаў і заканчваючы тымі, хто ваюе. Займаюся тым, што мне цікава і чым магу дапамагчы ў гэты момант - ад дапамогі з камплектацыяй аптэчак да дастаўкі неабходнага ў АТА, - кажа Юрый у інтэрв'ю charter97.org.

- Некалькі дзён таму адзначалася гадавіна пачатку Еўрамайдану ва Украіне. З успамінаў людзей, якія тады выйшлі на вуліцы, вынікае, што ў кожнага акрамя асноўнай была нейкая свая асабістая прычына пратэставаць. У вас была такая прычына?

- Я, уласна, туды прыйшоў сустрэцца з нашымі IT-шнікамі. Папілі гарбаты, ну і пайшло-паехала.

Агідна, калі прэзідэнт тваёй краіны такі неадукаваны і непрыемны чалавек, у галаве не ўкладаецца, што ў краіне ў руля можа быць такое...

Гэта быў унутраны пратэст незадаволенасці тым, што адбываецца. Сапраўды таксама як і цяпер невыносна цяжка праз тое, што на тваю краіну напалі. Сядзець дома немагчыма. Пастаянна хочацца нешта рабіць.

- Існуе клішэ, што IT-шнікі - гэта людзі, якія жывуць у віртуальным свеце. Што вас прымусіла выйсці ў рэальны свет?

- Не магу сказаць, што IT-шнікі жывуць у віртуальным свеце. Яны розныя. Ёсць людзі, якім дастаткова нейкіх цацак, але многія мае знаёмыя - досыць рознабаковыя, займаюцца рознымі экстрэмальнымі відамі спорту, напрыклад, бейс- і роуп-джампінг.

Класічны IT-шнік сёння - гэта не дзіўны чалавек у швэдры, які толькі і робіць, што сядзіць перад маніторам, а досыць прасунуты чалавек. Маючы нармальны заробак, ён можа сабе дазволіць тэхнічныя віды спорту. У нас цяпер акцэнт робіцца ў бок сілавых, шмат хто купляе зброю.

Юрий Крылач слева

Юрый Крылач злева

- Гэта, вядома, украінская спецыфіка, звязаная з вайной?

- Так. Яшчэ стоячы на Майдане, мы накуплялі снаўборднага рыштунку, хоць некаторыя нават ні разу не займаліся гэтым відам спорту. Сустрэўшы ў метро чалавека ў снаўборднай вопратцы, касцы і абаронцы, усе разумелі, што ён едзе на Майдан.

Цяпер многія пачалі купляць сабе зброю, вучацца страляць, капаць акопы, маскіравацца.

- Ва Украіне сёння як ніколі развітая валанцёрская дзейнасць. Ёсць нейкі падзел абавязкаў пры аказанні дапамогі жаўнерам у зоне АТА?

- Валанцёры падзяліліся па магчымасцях і інтарэсах і задавальняюць розныя патрэбы войска. Хтосьці ўсталёўвае шэфства над якой-небудзь брыгадай або ротай, ці некалькімі байцамі, даведваецца, што ім трэба, збірае грошы, тэхніку і рэчы, перадае ўсё гэта на фронт.

Некаторыя людзі дзейнічаюць па-іншаму. У мяне ёсць сябры, якія займаюцца толькі медыцынай: закупляюць патрэбныя прэпараты для войска, перадаюць іх непасрэдна байцам, вучаць нашых жаўнераў карыстацца сучаснай натаўскай аптэчкай. Ёю трэба ўмець карыстацца, праводзяцца нават спецыяльныя курсы для жаўнераў, але гэтая аптэчка ўратавала жыцці вельмі многіх.

Некаторыя займаюцца толькі аўтамабілямі: збіраюць грошы за мяжой, купляюць машыны-пазадарожнікі і прыганяюць сюды. Я ведаю людзей, якія адвезлі ў зону АТА ўжо па 20 пазадарожнікаў.

Хтосьці піша софт для артылерыстаў, праграму для разліку стральбы, ставіць яе на планшэт. Цяпер мы як раз купілі дзесятак планшэтаў і паставілі на іх спецыяльную праграму. Перадалі Мінамётчыкам, якія з дапамогай гэтай праграмы змогуць у сотні разоў паскорыць прыцэльванне.

І такіх напрамкаў вельмі шмат. Ёсць шмат кампаній, якія займаюцца дронамі - гэта былыя авіямадэлісты або проста людзі, якім цікава. Яны збіраюць грошы і купляюць камплектуючыя. Спачатку самі навучыліся, а цяпер вучаць жаўнераў кіраваць беспілотнікамі. Прыязджаюць на лінію фронту, узлятаюць, фатаграфуюць, перадаюць звесткі нашым артылерыстам і паралельна вучаць жаўнераў.

Частка валанцёраў, самых рашучых, на сваіх машынах вывозяць параненых з перадавой, дзе няма штатных медыкаў. З гэтым на фронце велізарная праблема: бывае так, што медык знаходзіцца за 30 кіламетраў ад месца дыслакацыі байцоў.

Нават дзяўчыны ездзяць дапамагаць на перадавую. Пачыналася з чаго? Кагосьці прызвалі ў войска, і ягоная сяброўка вырашыла купіць бронекамізэльку. Купіла, прывезла, убачыла, у якім стане абмундзіраванне сяброў гэтага хлопца, і пачалася бесперапынная праца па дапамозе гэтай частцы.

- Усё, з чым не спраўляецца дзяржава, цяпер перакрываецца валанцёрамі?

- Так. Праблема ў тым, што грошы ў людзей «вымываюцца», а частка чыноўнікаў на гэтым паразітуе. Былі выпадкі, калі штосьці прывозілася, ставілася на баланс часткі, а дзесьці проста спісваліся грошы, як быццам гэта было куплена. Былі выпадкі, калі забіралі тое, што прывозілі валанцёры.

Шмат праблем, але агулам, працэс ідзе ў патрэбны бок. Акрамя таго, пачаўся пераход самых вядомых валанцёраў у дзяржаўныя структуры. Юрый Бірукоў ужо дарадца прэзідэнта і, у прынцыпе, ён шмат у чым ўзяў на сябе лагістыку ў забеспячэнні, стаў мостам паміж валанцёрамі і ўладамі.

- Ва ўсім гэтым ёсць элемент гульні, але адначасова ў вас быў самы трагічны досвед на Майдане.

- Так, часам было страшна, але сысці з Майдана ўсё роўна было нельга, таму што, па-першае, там былі мае сябры і іх нельга было кінуць, а па-другое, камусьці ж трэба стаяць у ачапленні або на барыкадзе.

Не ўважаю сябе героем, таму што былі людзі, якія рызыкавалі нашмат больш. Можа, выпадкова пашанцавала, што абышлося без раненняў, але сядзець дома было нельга. Як гэта - пакінуць сяброў там? Не ведаю. У мяне не атрымлівалася.

На Майдане я меў зносіны з зусім рознымі людзьмі. Адзін час я займаўся лагістыкай, ноч стаяў дзе-небудзь на барыкадзе, раніцай адсыпаўся, днём прывозіў дровы, шыны і іншыя неабходныя рэчы. Перыядычна збіраў грошы, купляў бронекамізэлькі. Напрыклад, прыязджалі людзі з Закарпацця, так званыя сотні Самаабароны. Яны жылі ва Украінскім доме ў зусім нечалавечых умовах: спалі на халоднай каменнай падлозе. Мы з сябрамі сабралі грошы, купілі будаўнічыя матэрыялы, дошкі, пліты, інструменты і прывязі гэта ў Украінскі дом. Хлопцы літаральна за адзін дзень зрабілі зручныя двух'ярусныя ложкі, на якіх можна было спаць без рызыкі захварэць.

Тэарэтычна нас маглі спыніць і арыштаваць, але мы ўсё добра прадумалі: пару машын ехалі на сустрэчу, грузавік з будаўнічымі матэрыяламі быў наняты з усімі дакументамі і некалькі машын суправаджалі для падстрахоўкі.

У працэсе ўсёй гэтай дзейнасці наладжваліся гарызантальныя сувязі з рознымі людзьмі. Потым уся гэтая структура пераключылася на вайну з Расеяй.

- Вы былі на барыкадзе, па вас стралялі. Няўжо не захацелася сысці і ўсё гэта забыцца?

- Вядома, было страшна. Адна з такіх самых запамінальных начэй - з 18 на 19 лютага, калі гарэў Дом прафсаюзаў. Я прыехаў днём, калі прарвалі барыкада на Грушэўскага, сустрэўся з сябрамі каля Украінскага дома. Даслоўна праз паўгадзіны амапаўцы разнеслі барыкаду, мы адступілі на Майдан. У нашай кампаніі было чалавек 15, мы дамовіліся, што ў выпадку, калі будзем прарывацца, то тыя, у каго ёсць машыны, будуць дапамагаць пацярпелым. Непадалёк, на Прарэзнай, у нас быў офіс, гаспадар якога чакаў, раптам камусьці спатрэбіцца дапамога.

Але абвясцілі ўльтыматум: разысціся да 20 гадзін інакш будзе разгон. Аднак народ усё прыбываў і пачаў паволі ўзбройвацца. Я знайшоў сабе фанерны шчыт і кавалак арматуры - тыпу мяча. Апрануў бронекамізэльку, парашутны шлем, накаленнікі, налакотнікі. Калі пачаўся штурм, мы былі ля Дома прафсаюзаў. Пачалася стральба...

Адзін з вельмі непрыемных момантаў: да мяне падышоў чалавек і папрасіў паглядзець, што ў яго з вокам. У яго ў акулярах была дзірка, а вока выцякала... Гэта значыць, мабыць, шротам патрапілі. Я быў у спецыяльных снаўбордных акулярах, яны маглі вытрымаць дроб. Але яму не пашанцавала.

Потым пару разоў гранаты выбухалі, але ў мяне засталіся толькі невялікія ранкі, без асаблівых раненняў...

- Светлашумавая гранаты ці...?

- Яны іх абвязвалі шрубамі, шарыкамі, ізастужкай. Напрыклад, калі выбухнула светлашумавая граната, у мяне была прабіта калашына і застаўся апёк на назе, але ў прынцыпе, нічога крытычнага ў параўнанні з іншымі. Паток параненых быў велізарны. Мы адступалі, людзей станавілася менш, але ў выніку ўсё-ткі да раніцы пратрымаліся.

Потым, гадзін у 10 раніцы, калі ўжо прыехалі львавяне, калі прыйшло падмацаванне на Майдан, я напісаў сябрам у Фэйсбук і папрасіў мяне забраць. Пакінуў «шчыт» і «меч». Прыехаў хтосьці з суседзяў, мяне павезлі дадому. Больш за ўсё ўразіла, калі мы ехалі міма Бесарабкі, што там ідзе звычайная жыццё: людзі на транспарце едуць на працу...

- Вы казалі, што валанцёры, былыя актывісты Майдана цяпер праходзяць вайсковую падрыхтоўку. Збіраецеся ваяваць?

- Так. Мы рыхтуемся досыць даўно, з пачатку з траўня. Многія пачалі атрымліваць дазвол на куплю зброі, арганізоўваць так званыя «варты раёнаў».

Арганізацыя пачала фармавацца, калі ў Кіеў сталі прывозіць «цітушак». На аснове гэтых арганізацый цяпер дзейнічаюць досыць вялікія структуры. Нас інструктуюць былыя вайскоўцы.

Думаю, што ў Кіеве ўжо тысячы, нават дзесяткі тысяч людзей падрыхтаваных у большай ці меншай ступені да ваенных дзеянняў. Мы вывучаем тактыку, узаемадзеянне ў працэсе бою, стральбу і іншае.

- Думаеце, давядзецца абараняць Кіеў?

- Калі фронт будзе набліжацца да горада, пойдзем у апалчэнне або партызаны. Будзем абараняць свой горад.

Я меў зносіны з некаторымі людзьмі, якія блізкія да палітыкаў. Дык вось, цягам траўня - чэрвеня частка інфармаваных палітыкаў была вельмі напалоханая і рыхтавалася з'язджаць з Кіева, таму што чакалі нападу. Не ведаю, на колькі гэта рэальна было тады, але цяпер гэта нельга выключаць. Калі сёння такое адбываецца, то магчымасці нападу на Кіеў вельмі вялікая.

- Як ваша сям'я ставіцца да таго, што вы робіце?

- Яны робяць тое ж самае. Жонка цяпер ходзіць на курсы санітарак. Дзіця таксама займаецца барацьбой, рознымі сілавымі практыкаваннямі.

- А колькі дзіцяці гадоў?

- Восем. Дзяўчынка. Мае зносіны з жаўнерамі, якія прыходзяць дадому ў госці і ў школу. Дзеці цяпер вельмі моцна, можа быць, нават больш, чым трэба, пагружаныя ў гэтую тэму. Яны бачаць, чым займаюцца бацькі...

- Вы кажаце, што многія кіяўляне сёння рыхтуюцца да вайны. Але з боку здаецца, што Кіеў жыве сваім мерным жыццём.

- Доўжыцца гісторыя з Майданам. Калі на Грушэўскага стралялі, у іншым квартале людзі елі сушы, пілі каву і забаўляліся.

- Ці можаце назваць прыкладны адсотак актыўных удзельнікаў падзей і проста назіральнікаў?

- Інтуітыўна мне здаецца, што 1% грамадства вельмі актыўна ва ўсе уцягнуты: яны ці ўвесь час працуюць валанцёрамі, або ваююць, або медыцынай займаюцца. Да 10% дапамагаюць гэтаму адсотку, а 90% - пасіўныя і прачынаюцца толькі тады, калі сына ці сваяка прызываюць у войска. Потым яны пачынаюць бегаць да валанцёраў і прасіць, каб ім падарылі бронекамізэльку.

- Бізнэс дапамагае добраахвотніцкаму руху?

- Вельмі моцна дапамагае. Напрыклад, станцыі тэхабслугоўвання бясплатна рамантуюць машыны. Тыя ж вытворцы вітамінаў могуць даць 10 тысяч порцый вітамінаў або ваду. Часта ежу бясплатна перадаюць. Напрыклад, транспартная кампанія «Новая пошта» бясплатна перавозіць грузы для валанцёраў. Прыватбанк прыбраў камісіі пры пераводзе грошай на карткі валанцёраў.

Наконт алігархаў не скажу. Не знаёмы з імі. Думаю, што некаторыя падтрымліваюць. Але той жа Ахметаў, наколькі я ведаю, не. Некаторыя кажуць, што яны плацяць падаткі і гэтага дастаткова, каб іх сумленне было чыстае. Думаю, што, у асноўным, нас падтрымлівае народ.

Напісаць каментар 23

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках