Маці забітых на Майдане: Нашы дзеці загінулі не дарма

Салдат УВ, баец «Беркута» і актывіст Майдана загінулі практычна адначасова.

Маці, якія страцілі падчас лютаўскіх баёў самае дарагое - сваіх дзяцей, адкрылі душу журналістам ТСН.

Салдат тэрміновай службы ўнутраных войскаў Максім Траццяк, «беркутавец» Уладзімір Зубок і майданавец Васіль Прохарскі загінулі ад куль снайпера ў адзін дзень. Хоць хлопцы стаялі па розныя бакі барыкад, аднолькава падзялілі жыццё сваіх маці на «да» і «пасля».

Маці загінулага майданаўца Святлана Дзідзенка тройчы пасля смерці сына губляла мову, таму што ад мацярынскага болю лекаў няма. Нягледзячы на просьбы маці, 18 лютага ён пайшоў на Майдан дапамагаць параненым. Спыніла яго толькі куля снайпера.

«Ён абраў Украіну і я яго не асуджаю за гэта», - кажа жанчына. Ён і сам калісьці насіў міліцэйскія пагоны, але некалькі гадоў таму кардынальна змяніў прафесію і стаў электрыкам. Святлана Дзідзенка ўвесь час ліла слёзы і за Майдан, і за радавых праваахоўнікаў. Маўляў, вінаватыя не дзеці, а тыя, хто даваў загад.

Тым часам, у маленечкай кватэрцы ў Кулікоўцы аплаквае сына Святлана Зубок, мама загінулага «беркутаўца». Яна не магла падчас лютаўскіх падзей паверыць, што страціць у чужой вайне свайго дзіцяці. За дзень да смерці Уладзіміру прысвоілі званне прапаршчыка міліцыі. Пагоны ён прымяраць не паспеў, таму папрасіўся ў камандзіроўку ў Кіеў замест калегі, у якога вось-вось павінна было нарадзіцца дзіця. 20 лютага Уладзіміра Зубка застрэліў снайпер. 2 кулі прабілі шчыт і бронекамізэльку, трапілі ў сэрца і пячонку.

А сям'я Траццякоў чатыры месяцы таму аддалі сына на службу ў войска, у апошні прызыў. Бацькі ведалі, што сын тры месяцы мерзне на Майдане, але нічога змяніць не маглі. 18 лютага хлопец на Інстытуцкай загінуў ад кулі снайпера. Хто страляў у бяззбройнага тэрміновай службы, да гэтага часу загадка для бацькоў. Бацька загінулага Леанід Траццяк лічыць, што варта ўшанаваць усіх, хто загінуў на Майдане: і прадстаўнікоў сілавых структур, і актывістаў. Маўляў, не трэба дзяліць хто героі, а хто - не.

Усе тры мамы, не змаўляючыся, падчас інтэрв'ю сказалі адну фразу - нашы дзеці не маглі загінуць дарма. Гэта велізарны кошт за перамены, які яны не гатовыя былі плаціць, але гэтыя маці асабліва скурпулёзна будуць пытаць за вынік.