Вася Абломаў: Махавік расейскай прапаганды працуе ў рэжыме «турба»

Расейскі музыка Васіль Ганчароў, які выступае пад псеўданімам Вася Абломаў, хутка прыедзе ў Менск - канцэрт адбудзецца 10 кастрычніка ў прэм'ер-зале.

У інтэрв'ю Naviny.by Вася Абломаў распавёў, як змянілася расейскае грамадства пасля пачатку канфлікту на паўднёвым усходзе Украіны і чаму па Савецкім Саюзе сумуе пакаленне, якое не заспела нават Гарбачова.

- Падзеі ва Украіне раскалолі расейскае грамадства. Наколькі такі раскол адбіўся на вашай аўдыторыі і асабістым крузе знаёмстваў?

- Мне здаецца, што людзі, якія прыходзяць на мае канцэрты, усё ж такі разумеюць сапраўдны стан рэчаў. Сярод маіх блізкіх сяброў таксама няма ніякай радасці ад таго, што адбываецца з краінай.

- У сваіх песнях вы двойчы звярталіся да прэзідэнта Расеі - спачатку да Пуціна («Ліст шчасця»), потым да Мядзведзева («Пока, Медвед!»). Калі б у вас была рэальная магчымасць сустрэцца з кім-небудзь з іх, пра што б вы спыталі іх цяпер?

- Калі б яны былі здольныя адказаць публічна на дэтэктары хлусні, то я б спытаў, змаглі б яны прынесці ў ахвяру жыцці тысяч людзей у імя магчымага, на іх думку, росквіту краіны.

- Падзяляеце вы для сябе паняцці «дзяржава» і «краіна»? І як рэагуеце на абвінавачванні ў ваш адрас у тым, што смеяцеся «над святымі рэчамі»?

- Я ўжо казаў, што не люблю не Расею, а ідыётаў. Гэта яны чамусьці падумалі, што яны і ёсць Расея, хоць яны проста ідыёты. У сваіх песнях я смяюся і нават здзекуюся над глупствам і ўчынкамі тых людзей, якія робяць маю краіну такой, якой я яе бачыць не хачу. І наогул, пражыўшы ўсё жыццё ў Расеі, я адчуваю, што ў мяне значна больш правоў казаць пра яе што заўгодна, чым у тых, хто нас вучыць за грошы падаткаплацельшчыкаў любіць яе недахопы.

- Выраз «Час валіць» даўно на слыху ў Расеі. Але ў гэтым годзе ён гучыць як ніколі часта. Ці задумваліся вы самі пра эміграцыю?

- Людзі з'язджаюць, таму што не бачаць для сябе сэнсу трываць тое, што ў іншых краінах ім цярпець не трэба. Жыццё адно, і кожны імкнецца пражыць яго максімальна добра. Калі чалавеку становіцца невыносна існаваць у той краіне, дзе ён жыве, ён з'язджае ў пошуках лепшага жыцця для сябе і сваёй сям'і. Так усюды. Я пакуль нікуды не з'ехаў і спадзяюся, не давядзецца.

- Некаторыя расейскія артысты публічна асудзілі дзеянні Пуціна адносна расейска-ўкраінскага канфлікту. І сёння яны сутыкнуліся з забаронамі на выступы, трансляцыі на тэлевізіі і радыё. Андрэя Макарэвіча асоба актыўныя грамадзяне і дэпутаты нават заклікалі пазбавіць дзяржаўных узнагарод. Вы асабіста сутыкаецеся з забаронамі на канцэртную дзейнасць? І ці адчуваеце, што ўзровень цэнзуры ў Расеі стаў вышэйшы?

- Махавік прапаганды працуе ў рэжыме «турба». Людзі, вядома, прывыклі меркаваць, што тэлевізар прыдумляе, але яны не думаюць, што ён можа называць чорнае белым і наадварот. Яны згаджаюцца з самымі абуральнымі скажэннямі рэчаіснасці і не разумеюць усёй агіднасці падмены. Альтэрнатыўны пункт гледжання прысутнічае толькі ў якасці казла адпушчэння. Вяршэнствуе прынцып «Хто не з намі - той супраць нас».

- Падзяляеце вы меркаванне Ксеніі Сабчак, якая заявіла: «Які ні ёсць Пуцін, але без Пуціна мы цяпер трапляем у шматгадовую яму»?

- Не падзяляю. Па-першае, ужо даўно ніякай стабільнасцю і не пахне. А па-другое, калі пацыент хворы, яго як мага хутчэй трэба лячыць, а не чакаць яшчэ большых ускладненняў. Калі параніць палец і, своечасова не аказаўшы дапамогу, горда сцвярджаць, што загніваючы палец - гэта нармальна і наогул - гэта свой шлях да здароўя, то ў выніку заражэння і ўскладнення можна як мінімум пазбавіцца ўсёй рукі.

- Па вашых песнях можна прасачыць асноўныя грамадска-палітычныя працэсы ў Расеі апошніх гадоў. І многія сатырычныя назіранні можна спраецыраваць на любую постсавецкую краіну. Як вы думаеце, чаму сёння па СССР сумуе пакаленне, якое толкам нават не заспела савецкую ўладу?

- Мне здаецца, гэта адбываецца ад зашоранасці. Мала хто быў за мяжой былога СССР, і не ўяўляе, што можна ў прынцыпе жыць інакш. Свет наогул складаецца не толькі з былога СССР. Многія людзі, трапляючы ў 90-х першы раз за мяжу, вярталіся з горкім адчуваннем, што іх ўсё жыццё падманвалі. Ды і ў расейскіх СМІ апошнім часам толькі і кажуць, што пра мудрасць улады і нікчэмнасць заходняга свету.

Не маючы ніякіх арыенціраў на будучыню, абывацель настальгуе па малюнках сонечнага савецкага побыту з савецкіх фільмаў. Жывучы ў бруднай пяціпавярхоўцы, хочацца чагосьці вялікага: імперыі, ядзернай зброі, каб увесь свет памятаў, што Расея існуе. Гэта ўсё комплексы.

Мой сябар з Растова-на-Доне, які ніколі нідзе не быў акрамя Расеі і Кыргызстана, нядаўна з'ездзіў у Грузію. Па вяртанні ён з захапленнем распавядаў пра тое, як яму там спадабалася, якія дабрадушныя і ветлівыя людзі, якая ветлівая паліцыя, як на кантрасце кідаецца ў вочы хамства расейскіх памежнікаў і ветлівасць грузінскіх. Увогуле, усё ў іх там у парадку, і ніхто не настальгуе па СССР. У расейскіх жа СМІ ў свой час азвярэла сцвярджалі, што Грузія стала «подсцілам Захаду і прадалася Амерыцы і NATO», і хтосьці ў гэта сур'ёзна паверыў.

Бездухоўная еўрапейская Францыя, дарэчы, пакуль мы гадавалі ідэалогію партыі і будавалі нікому не патрэбны цяпер БАМ, жыла сваім жыццём і прымудралася здымаць фільмы, якія любіў увесь духоўны СССР.

- Эпатажныя палітыкі і публічныя персоны не раз станавіліся героямі вашых песень. Не было ідэі напісаць песню пра Лукашэнку?

- Не. Я думаю, у Беларусі жыве досыць таленавітых людзей, якія змогуць гэта зрабіць самастойна. У рэшце, вам лепш відаць.