Жыхар Заходняй Украіны: Будзе «партызанка», будзем ваяваць да апошняга

Украінцы прадаўжаць супраціў акупантам нават у выпадку заваявання краіны.

Пра гэта сайту charter97.org распавёў адзін з жыхароў Ровенскай вобласці, які цяпер знаходзіцца ў Варшаве.

- Нядаўна ты быў ва Украіне. Прыкметна, што ва краіне ідзе вайна?

- Я быў ва Украіне пяць дзён таму, правёў там амаль тыдзень. Першае, што заўважаеш, калі перасякаеш мяжу, - людзі з аўтаматамі. Адразу зразумела, што ў краіне ідзе вайна. Але калі едзеш далей - я кажу пра Заходнюю Украіну - вайны ўжо не адчуваеш. Людзі як жылі, так і жывуць. Але калі пачынаеш бліжэй мець камунікаваць, разумееш, што яна ўжо закранула ўсіх, а ў многіх сем'ях гэта тэма нумар адзін. У асноўным абмяркоўваецца антытэрарыстычная аперацыя.

З кім ні гаворыш, разумееш, што ў кожнага ёсць знаёмы або сваяк, які ўжо служыў у Данбасе. Інфармацыя пра тое, што адбываецца на ўсходзе побач з імі - не з чутак, не з тэлевізара. З суседняга горада, Астрога, загінула 3 чалавекі. Аднаго з іх мая сям'я ведала асабіста. Там сям'я вайскоўцаў, у іх быў адзіны сын, і ён загінуў. Маці не пусцілі на апазнанне, пусцілі бацькі, бо псіхічна гэта складана вытрымаць. Табе даюць пальчаткі, у памяшканні ляжаць разарваныя целы, ногі, галовы. А ты ходзіш і шукаеш нейкую радзімку на целе, каб апазнаць.

Ён ездзіў туды, ва Усходнюю Украіну. Там ідзе апазнанне цел. Бацька знайшоў цела свайго сына па радзімцы, у яго не было галавы. На гэты момант яны робяць аналіз ДНК. Маці, вядома, у жаху, яна цяпер сядзіць на таблетках ў шокавым стане і не можа нават размаўляць. У іншай сям'і таксама сказалі, што сын загінуў, яго пахавалі, змірыліся з ягонай смерцю, а ён праз два тыдні патэлефанаваў.

- Чым адрозніваецца рэальная карціна вайны ад таго, што пішуць і паказваюць СМІ?

- Карцінка на тэлевізіі не паказвае ўсяго жаху, які напраўду адбываецца. Жах усвядоміш толькі калі пачынаеш размаўляць з людзьмі асабіста. Жах ад таго, што прывозяць скалечаных, разарваных людзей. Гэты рэальная карціна і яна вельмі страшная. Большая частка інфармацыі часткова засакрэчаная. Я нядаўна даведаўся, што ўдзельнікі АТА маюць ільготы. Але каб не выплачваць гэтыя льготы, цяпер у пасведчанні аб смерці ўпісваюць, што ён памёр ад ВРЗ, каб сем'ям не выплачваць дапамогу.

Мой аднакласнік асабіста забіў чалавека ў рукапашным баі, дабіваў нагамі. Спачатку ён страляў з аўтамата, з мінамёта - колькі ён там забіў ужо незразумела. Быў выпадак, калі яны былі ці то пад Данецкам, ці то пад Луганскам, і яго напарнік сказаў, маўляў, вось, адаб'ем горад, я вам пакажу месцы баявой славы. Цяпер з усяго падраздзялення ён застаўся адзін, усе астатнія загінулі. Ён трымаецца нармальна, разумее, што ваюе за краіну, ніякіх адхіленняў няма, а многія людзі не вытрымліваюць. Спачатку ён быў пад Хмяльніцкім, потым яго выклікалі, пасадзілі ў самалёт і не сказалі, куды яны ляцяць. Іх выклікалі ў Луганск яшчэ перад АТА. Ім загадалі выбягаць і класціся на бетон, каб самалёты не змаглі сесці на аэрадроме. Цяпер ён на перадавой. У іх ёсць 10 дзён адпачынку. Вось, ён нядаўна вяртаўся, некалькі чалавек з Астрога таксама вярнуліся. Адзін хлопец проста ляжыць і глядзіць у столь. І іншы таксама гэтак жа, дык яго маці адправіла ў Львоў, каб ён хоць неяк праветрыўся. Але гэта не тычыцца гэтых двух чалавек. На Дзень незалежнасці ў горадзе быў канцэрт і паклікалі ўдзельнікаў АТА. Тая ж самая карціна: многія закрыліся ў сабе, не жадаюць ні з кім камунікаваць, прыгнечаныя. Некаторыя застаюцца дома, некаторыя вяртаюцца на фронт.

Людзі ў першую чаргу думаюць не пра тэрыторыі, а пра жыцці. У нас ёсць шмат патрыётаў, якія гатовыя адваёўваць землі, але натуральна іх сем'ям, маці гэта не па душы. А вайна ўжо даўно ідзе, АТА - гэта толькі назва.

- Але калі не прадоўжыць супраціўляцца, Пуцін дойдзе і да Кіева і да Заходняй Украіны. Што рабіць?

- З аднаго боку, я разумею, што людзі гінуць, а яны хочуць жыць, таму многія спрабуюць схавацца, не хочуць ісці ваяваць. З іншага боку, выбару няма. Маё асабістае меркаванне: у першую чаргу павінны ісці ваяваць тыя, хто нашую краіну да такога стану давёў. Войска ўсё раскралі. Чаму, калі ты ездзіш па гарадах, бачыш банкі, куды людзі ахвяруюць грошы і за гэтыя грошы купляюць бронекамізэлькі, каскі? Таму што дзяржава не ў стане іх гэтым забяспечыць. У гэтым вінаватая ўлада. Нават тое фінансаванне, якое цяпер вылучаецца, не ўсе даходзіць да войска. Людзі на фронце галадаюць, яны ядуць адзін сухі рацыён на дваіх у дзень, пакуль сядзяць у акопах.

- Прычына - у карупцыі чыноўнікаў?

- Так. Шчыра кажучы, пры змене ўлады пасля Майдана ў гэтым кірунку амаль нічога не змянілася. На гэты момант прэзідэнт хоць бы распусціў парламент. Але ў нашай краіне карупцыя вельмі глыбока пранікла ў жыццё грамадства, проста ў кожным яна жыве. Адзін прэзідэнт не ў стане ўсё памяняць так хутка. Міністры, намеснікі, рэгіёны - гэта ўсё ўзаемазвязана, адным указам нічога памяняць немагчыма.

І яшчэ наш менталітэт. Ідзеш у лякарню. Быццам бы не трэба плаціць. Але не, ты плаціш, таму што раптам лекар табе дрэнна зробіць? Гэта значыць, людзі самі падтрымліваюць гэтую карупцыю. Калі я ехаў на аўтамабілі, мяне спыніў даішнік, і размова звёўся да таго, што «ну давайце як-небудзь разлічвацца». Нікога ўжо не цікавіў ніякі штраф. Я быў вымушаны выйсці, схадзіць у банкамат на вачах у людзей і вярнуцца ў аўтамабіль ДАІ.

Быў вайсковы камандзір, які браў хабар, каб людзі маглі ўхіліцца ад службы. Пра гэта даведаліся і сказалі яму: ці ідзеш у турму, ці едзеш на АТА. Ён паехаў у Данбас і цяпер там служыць.

- З тваіх слоў складваецца даволі змрочная карціна. Няўжо сітуацыя настолькі безнадзейная? Украіна ж велізарная краіна, вы моцныя духам і змагаецеся за сваю радзіму. Я ўжо не кажу пра тое, што патрыятычныя пачуцці цяпер на вельмі высокім узроўні.

- Я не бачу святла ў канцы тунэлю. Мяне больш за ўсё палохае, каб Данбас не стаў такой жа «шэрай зонай», як Чачня ці Афганістан. Каб гэта не зацягнулася ў часе. Так, Расея можа заваяваць Украіну. Але нас 48 мільёнаў. Такую краіну ўтрымаць нерэальна. Будзем змагацца, магчыма атрымаецца. Будзем ваяваць. На Еўропу ўсё спадзяваліся. Я вывучаю еўрапеістыку і я разумею, што Еўропе да дупы. Ніхто нікому нічога не хоча рабіць. Мэркель едзе камунікуе з Пуціным, усміхаецца, абдымаецца, а потым прыязджае ў Кіеў і кажа: «Ой, мы ўводзім санкцыі». Мы разумеем, што Еўропа - гэта 27 краін, ва ўсіх свае інтарэсы, але ўсё ж...

- Шмат хто кажа, што ўкраінскаму народу трэба рыхтавацца да партызанскай барацьбы, а ўладам - ​​да трэцяга Майдану ў тым выпадку, калі не адбудуцца карэнныя змены ў арганізацыі супраціву агрэсару.

- 100% будзе «партызанка». Украіна - гэта не той народ, які здасца. Я ведаю хлопцаў з батальёна «Айдар» - гэта самыя адважныя людзі, пра іх ужо ўсе ведаюць, з імі калі маеш стасункі - у іх больш за ўсё перамог, але і больш за ўсё страт. Пуцін сказаў, што за 2 тыдні заваюе Кіеў. Так, ён гэта можа. Але ён не зможа нас утрымаць. Будзе «партызанка», будуць ваяваць да апошняга. Патрыётаў у краіне шмат. Але гэта вельмі цяжкае пытанне, я не ведаю, як на яго адказаць. Пуцін ужо зайшоў да такой граніцы, што ў яго ўжо няма шляху назад. Наўрад ці ён пойдзе на Кіеў - яму б Усход утрымаць, калі ён нават яго адваюе.

Я стаўлю сябе на месца прэзідэнта. Мы - даволі слабая краіна, кажучы аб вайсковым патэнцыяле. Расея - адная з наймагутнейшых дзяржаў свету. Украіна зможа супрацьстаяць, але якім коштам? Гэта будзе сапраўдная вайна, жорсткае супрацьстаянне, калі еўрапейскія краіны хоць трохі дапамогуць. А калі не дапамогуць - будзем ваяваць сваімі сіламі. Пуціна не хвалююць грошы, яго хвалюе толькі ўлада, ён акрамя гэтага нічога не бачыць, яму гэта засцілае думкі. Гэта проста хворы чалавек. Калі абвесцяць ваеннае становішча, будуць заклікаць масава, і шмат загіне, і з таго і з другога боку. Я ведаю людзей, якія туды ідуць ваяваць. Яны думаюць, што іншага выйсця няма, яны будуць ваяваць да апошняга. Будзе вайна, вайна і яшчэ раз вайна.