Мянчук: Беларусы зразумелі, што Расея нам ніякі не брат

Жыхар Менска распавёў пра тое, якія змены заўважыў у беларусаў, вярнуўшыся на радзіму з ЗША.

Чытач charter97.org паўгода таму скончыў універсітэт і з'ехаў жыць у ЗША. Два тыдні таму Антон Ермачонак прыляцеў у Беларусь на навагоднія вакацыі - і быў уражаны ўбачаным і пачутым.

«Я шчыра хачу верыць, што ўсё напісанае мной - гэта не плод маёй фантазіі і ўяўлення, і ўжо тым больш не жаданне выдаць жаданае за сапраўднае.

Не быў я ў любым Менску 6 месяцаў. Падчас маіх доўгіх шпацыраў я прымеціў для сябе некаторыя факты, якія мяне прымусілі паверыць у тое, што ў нас ёсць нацыя і народ, якая паважае сябе і заслугоўвае таго, каб кожны дзень дыхаць і атрымліваць асалоду ад свабоды.

Па-першае, людзі сталі больш усміхацца. Паняцця не маю, у чым прычына! Эканамічная сітуацыя на мяжы катастрофы, і ў паўднёвага суседа гора. А людзі сталі больш ветлівымі і ветлівымі! Нават касіркі ў супермаркеце навучыліся жадаць добрага дня. Нават міліцыянт у метро павіншаваў мяне з Калядамі, пасля таго, як папрасіў мяне зняць навушнікі на платформе. А ў вачах мінакоў я не бачу апатыі. Вядома, гэта яшчэ не амерыканскі ўзровень добразычлівасці, але ўжо амаль еўрапейскі. А мне ёсць з чым параўноўваць, паверце.

Па-другое, з'явілася мода на беларускую мову. І няхай гэта ўсяго толькі мода, а не натуральны працэс адраджэння мовы. Так, гэта наўрад ці ўсведамленне таго, што без мовы няма нацыі. Гэта хутчэй вельмі яркі ўсплёск папулярызацыі, які неабходна падхапіць усім і зрабіць гэты кірунак прыярытэтным у працэсе стварэння нацыянальнай ідэі. Як бы фантастычна не гучала, але неабходна гэты трэнд узводзіць у ранг дзяржаўнай праграмы. Я стаў чуць родную мову часцей. У барах, на вуліцы, кінатэатрах. Я ўбачыў мноства афіш на беларускай. Назвы кавярняў. А чаго толькі варты пераход на «матчына мову» сеткі заправак А-100? Вельмі пазітыўны сігнал для нас. А вось для ўлады і кіраўніцтва Крамля, напэўна, не занадта.

Па-трэцяе, беларусы пазбавіліся ад комплексу «малодшага брата». Тут вялікі дзякуй Уладзіміру Уладзіміравічу. Сваёй бязглуздай агрэсіяй у адрас братняга народа Пуцін сам таго не жадаючы настроіў супраць сябе немалую частку і беларускага народа. Ну гэта не ёсць дрэнна. Нават тэлевізійная прапаганда перастала спраўляцца са сваім адзіным абавязкам: пудрыць мазгі. Беларусы зразумелі, што нейкі міфічны старэйшы брат нам зусім ніякі не брат, а крыніца ўсіх нашых бед і патэнцыйны агрэсар. Нарэшце пачало прыходзіць усведамленне таго, што розныя эканамічныя саюзы з усходнім суседам - гэта шлях назад да сацыялізму савецкіх часоў. А расейскі народ - гэта ніякая не сіла, а зборышча напышлівых людцаў, у якіх за душой няма нічога святога. Нават аўто расейскіх ў горадзе менш стала. Ці мне падалося?

Па-чацвёртае, людзі сталі весці еўрапейскі лад жыцця. Вядома, не ў поўным разуменні гэтага слова. Але як жа шмат адкрылася ўтульных мястэчак, дзе можна папіць кавы, каб пагаварыць і пачытаць прэсу! Гэтыя кавярні - упрыгожванне нашага горада. І яны не пустуюць! Увечары ў іх вельмі праблематычна знайсці вольнае месца. Прыгожая і ўсмешлівая моладзь за кубкам кавы мае стасункі, знаёміцца, вучыцца. Радуецца вока! А бачылі, як на Каляды на Кастрычніцкай разлівалі глінтвейн? І каштаваў ён, я вам скажу, капейкі. І смачны быў. Не паверыў сваім вачам і адразу ўспомніў леташнія калядныя канікулы ў Празе, Кёльне і Брусэлі.

Я прыляцеў на Радзіму і не жахнуўся. Пакінем эканоміку за дужкамі. Я прыляцеў і здзівіўся. Беларусы - еўрапейскі народ! Добрыя, шчырыя, сучасныя людзі. Я перакананы, што самапавага і нацыянальная ідэя - першасныя. Палітыка - другасная. Паглядзіце на нашых паўднёвых суседзяў: украінцы павінны стаць для нас жывым прыкладам. Яны паказалі, як жаданне быць свабоднымі можа зрынуць горы.

Я яшчэ больш палюбіў нашу краіну і нашых людзей. Ёсць за што!

Жыве Беларусь!», - Напісаў ён.