Дзмітрый Быкаў: Марыупаль - толькі пачатак

Пісьменнік Дзмітрый Быкаў аб абстрэле Марыупаля, далейшым распаўзанні вайны ва Украіне і планах захопу свету Пуціна.

На мінулым тыдні адзін сапраўды разумны і прафесійны журналіст напісаў мне: вайна знемагла, грамадзянскі супраціў унутры краіны і эканамічны ціск звонку яе спынілі. Усё толькі пачынаецца, адказаў я яму - і, на жаль, не памыліўся, піша журналіст Дзмітрый Быкаў на сайце sobesednik.ru.

Калі я казаў два гады таму, што без знешняй экспансіі Пуціну ніяк нельга - не для таго вяртаўся, каб спыняцца, - шмат хто казаў: ненавуковая фантастыка. Крым? Марныя аналогіі з 1855 годам.

Гісторыя ніколі не паўтараецца літаральна. За два дні да далучэння Крыма іншы найразумнейшы сябар казаў: не, ніколі, гэта зневажанне міжнароднага права. Так, бо без зневажання міжнароднага права ніякі таталітарызм не ўстоіць, яму гэта вонкавае напружанне служыць галоўным апраўданнем! Стабільнасць - слоўца з ранняга Пуціна. Зараз шануецца не ўстойлівасць, а нарошчванне тых самых рызык.

Марыупаль - толькі пачатак. Нават калі там ненадоўга ўсталюецца зацішша, барацьба за выхад ДНР і ЛНР да мора толькі пачалася - Глеб Паўлоўскі яшчэ ў жніўні прадказваў, што без гэтага выхаду там не атрымаецца рай для кантрабанды, нікім не кантраляваная тэрыторыя, праз якую можна прапампоўваць мільярды. Марыупаль для Наваросіі - пытанне выжывання. Далей - як атрымаецца: ствараць пункты нестабільнасці ў Харкаве, пакуль яшчэ мірным, у Адэсе, дзе рэгулярна адбываюцца тэракты, у Запарожжы, якое як раз ляжыць на шляху ў Крым...

Няма ніякіх варыянтаў - толькі нарошчванне агрэсіі. У надзеі на тое, што ўпадзе ўкраінская ўлада, або абрынецца ўкраінская эканоміка, якая і так прабывае ў калапсе, або народу надакучыць абараняцца і захочацца прыпаўзці на каленях пад руку рускага цара. Тады мы ім, вядома, і варэння, і печыва, і ўсю арцёмаўскую соль закупім, і ўвесь Газпром прымусім ёю саліцца. Крым, вядома, не вернем - хоць, калі далучаць усю Украіну, чаму б не перадаць ёй і Крым? Усё роўна ж яна цяпер нашая.

Ці ёсць такі шанец? А то, як кажуць у Кіеве. Ёсць шанец нават, што ўся Еўропа, увесь свет, пабаяўшыся расейскай ядзернай зброі, здадуцца Пуціну. А паколькі дыктатура абавязаная пашырацца, наступнымі ў чаргу на далучэнне будуць, напрыклад, Варшава ці Амстэрдам: нешта яны там зусім загуляліся ў гей-культуру, пара вярнуць да нормы. Зямля гэтая гістарычна нашая, сакральная, там наш кумір Пётр I вучыўся караблебудаванню.

Адзін раз не атрымаўшы адпору, любы дваровы хуліган адчувае сябе гаспадаром квартала, а то і горада; адзін раз здаўшы суседа, як ужо паказаў вопыт мінулай вайны, спыніцца не можаш, адступаеш далей і далей. Так што шанец ператварэння ўсёй планеты ў Рускі свет ёсць – бо супраціўляцца сабе даражэй. Загінуць можна, і наогул. Ніхто не верыць, што Пуцін націсне на кнопку? Што ён возьме Крым, таксама ніхто не верыў. У яго, у адрозненне ад NATO, ужо зараз на коне ўласная ўлада, а значыць, і жыццё. А ад уласнага народа ён даўно не залежыць.

Адзіны шанец перамагчы Пуціна, дарагія замежныя таварышы, - гэта здацца яму. Толькі пры гэтых умовах вы станеце гэтак жа вольныя, як мы.