Брат погибшего Леха Качиньского не доверяет российскому следствию
19- 2.06.2010, 10:39
После обнародования расшифровки бортовых самописцев разбившегося под Смоленском самолета Ярослав Качиньский заявил, что у него нет полного доверия к российскому следствию по этому делу.
пусть не доверяет - на причину аварии это никак не повлияет.
Ответитькак говорил мой учитель по физике, электрический ток существует вне зависимости от того, признаете Вы это или нет.
не хотелось бы быть кликушей.. но кто доверяет руским после троцкого? .. ткм более что авионика и как следствие все "детища" холодный войны были ими же выпущены? .. блин, да простит меня читающая публика, просто сам я выпусник в прошлом авиа училы и знаю наскольно дотошно оставлялись там "черные дыры" .. хее. вообщем так скажу, пустить ко ду 154 нашего производство было раз плюнуть... просто кнопку нажал и вот тебе ... нештатная ситуация, блин а то что там руль высоты или закрылки могли выпуститься, то это очень просто..
Ответитья СЛОН, это значит технарь... кто знает, тот понимает и то- могу скзать как на дистанции самолет может спикировать ну а что касается "обезьян" (то бишь электроника с-та) то это вообще просто- бах, и в землю.. не проблем.. что пишут тут официальные лица неважно, важно то что настоящуюю трагедию поняли людя.
правильно один тут написал что по сути руские обьявили необявленную войну евросоюзу И .. И тут же помирились-, просто скзали что есть мол порох в пороховницах, не волнуйесь ребята и ... забудем, мы новые, мы хотим с ЕС и США дружить и забудем (ну конечно, сами св ж*опе но понимаю в отличиии от нашего дебила)... да и Катынь русские по настоящему никогда не признают при жизни настоящих правителей.. ну не признать же что "мы" были такие же как фашисты, что стреляли в затылок и в массовом порядке.. м-да.. а пока не будет сказана правде, не будет прощения и очищения)
Читал я вчера эти так называемые расшифровки.
ОтветитьСамое интересное - последние пару минут.
Получается , что в Польше на правительственном самолете работали тупые самоубийцы, "придурки", которые игнорировали предупреждения бортовых систем и диспетчера.
Браво МАК, браво Адонина. Теперь еще более усилилось непонимание в "официальной" прессе, как им теперь реагировать? Совсем дураками себя выставлять?
Я думаю что никто не верит а случайность этого события? Но и доказать что это не случайно никто не сможет, поздно.
ОтветитьНу, нужно не забывать, что у них там в Польше кульминация предвыборной гонки. А Качинский уступает Комаровскому по последним опросам. Так что в средствах привлечь к себе внимание он не сильно разборчив
ОтветитьНе доверяет потому, потому что получается что поляки идиоты были в том случае
ОтветитьCezar, 11:11, 2.06
Ответитьне хотелось бы быть кликушей.. но кто доверяет руским после троцкого? .. ткм более что авионика и как следствие все "детища" холодный войны были ими же выпущены?
--------------------------
Вы очень похожи на Вашего Предводителя, которому надо произнести слова, не понимая, что они означают.
Еще до 10.04.2010 было очень хорошо известно, что поляки самостоятельно заменили штатную российскую авионику на президентском борту на американскую.
Так кто нажимал кнопку?
P.S. При таких технарях, не завидую Вашим соотечественникам.
Усатый.13.39.2.06.
ОтветитьИ не надо ничего доказывать...
Россияне, (Не правительство, не ФСБ) СТАРЫЕ ОТМОРОЗКИ КГБ, имеющие раскинутые щупальцы над всей Россией устроили Польше ещё одну Катынь.
Читайте хорошо расшифровку последних двадцати минут и Вам всё станет ясно...
Кажется, в Польше, как и в России, как и в Беларуси, как и в Украине, слишком много субъективно-психологического фактора там, где должны действовать апробированные формализованные и потому деперсонифицированные правила (законы, инструкции, директивы и т. п.). Иногда такая персонификация вывозит, поскольку невозможно формализовать действия во всех возможных, в том числе случайных обстоятельствах, но очень часто она приводит к большим бедам (см., например, Чернобыль, недавнюю аварию на шахте в Кузбассе в России и, конечно же, катастрофу самолета с президентом Польши). Такая персонификация называется «везде сунуть свой палец».
ОтветитьВот некоторые мысли (к десяткам страниц анализа спецоперации Кремля по уничтожению польского борта № 1):
Ответить"темная история
в 10ч 40мин 50,5с (высота 70-80м), согласно предложенной расшифровке, прозвучала команда второго пилота "уходим" (на второй круг), но далее самолет продолжал снижаться вплоть до высоты 20м (55,2с), причем делал он это с недопустимо большой вертикальной скоростью и как-то рывками. С 80м до 20м (т.е. всего за 5,2с) произошло трижды (!!!) вертикальное замедление и ускорение с перепадом величины в 2 раза. Это что, посадка "на автомате"?Кто-нибудь может это объяснить? Еще: с высоты 100м штурман докладывал высоту почти каждые 10м(100,90,80,60,50,40,30,20), что заняло (с секунд 46,2 по 55,2) - всего 9с. А на высоте в 20м штурман вдруг как-то замолчал(???), и молчал он целых 4,1с вплоть до столкновения с макушками деревьев. При упомянутой выше большой вертикальной скорости снижения, за это время самолет должен был снизиться метров на 40, а ведь он был на 20-ти! Значит, командир и остальные сознательно пытались удержать самолет эти 4 секунды на высоте 20м, но не получилось. Почему?"
вот еще:
"28 мая крупнейшая в Польше газета Rzeczpospolita вышла со статьей, в которой указывается на то, что летчики самолета Як-40 Минобороны Польши, который приземлился в аэропорту Смоленска всего за полтора часа до подлета президентского лайнера, испытали проблемы с получением сигнала маяка, расположенного примерно в километре от взлетно-посадочной полосы. Маяк является одним из ключевых устройств, помогающих пилотам произвести посадку.
Кроме того, после польского Як-40 в аэропорту дважды безуспешно попытался сесть русский Ил. Экипаж самолета вылетел из Варшавы без всяких навигационных данных из аэропорта в Смоленске. При этом в аэропорт Смоленска еще в середине марта был отправлен соответствующий запрос. Ответ никогда не был получен.
Команда прекратить снижение прозвучала всего за несколько секунд до катастрофы, когда ничего исправить уже было нельзя. При этом после разворота над аэродромом, диспетчер разрешил управлявшему самолетом капитану Аркадиушу Протасюку идти на снижение. "
Кандидат в президенты от оппозиционной партии «Право и справедливость», брат погибшего Леха Качиньского, Ярослав Качиньский, на заседание Совета не явился, подчеркнув, что не хочет пользоваться подобными привилегиями. По мнению брата погибшего президента, с расшифровкой записей бортовых самописцев должны были сначала ознакомиться семьи жертв авиакатастрофы и их полномочные представители. Как также заявил брат-близнец погибшего президента, по его мнению, следствие должны вести поляки. «В данной ситуации наше следствие никак не может быть копией следствия московского», - отметил Качиньский. Брат Леха Качиньского направил на заседание СНБ своего адвоката Рафала Рогальского - его в зал не пустили, так как он не является членом совета.
Ответить************************************************
Ярослав будет президентом, он говорит разумные и справедливые вещи, затрагивающие интересы всех семей погибших.
------------------------------------------------------------------------------------------
-Constantx, 11:01, 2.06
пусть не доверяет - на причину аварии это никак не повлияет.
************************************************
Не доверять, это значит подвергать сомнению, а любой юрист Вам скажет, что любая подача факта субъективна, мотивирована и требует взгляда с различный сторон и мнений. Как знать, может быть существуют факты, которые приоткрыли бы причины. Лично для меня ответ очевиден - тонкая провокация ФСБ, когда в последний момент, желая увести Леха в Москву и с мероприятия в целом, либо, зная характер леха, пусть поляки сами берут на себя ответственность.
Диспетчеры давали сигналы о плохих условиях для посадки, но кто это подтвердит? Да, условия были неидеальными, но далекими от худших, так нет ли в этом подчеркнутого желания русских отправить Леха на обочину мероприятия, чтобы не мешал русским вести его по своему сценарию, как это было с Туском неделей ранее???
Cezar, 11:11, 2.06
Ответить==================
Судя по твоему стилю письма, я сомневаюсь что ты выпускник -"авия училы"- . А вот то, что казачок ты засланный, в этом сомнений нет.
К сожалению, Юрась, это была не провокация. Всё намного ужасней и "черней" , чем нам хотелось бы верить. То есть убийство настолько ужасно, что нормальный человек с моралью отказывается в неё верить, мозг "блокирует" данную информацию и "выдумывает" менее "разрушительные" версии.
ОтветитьПровокация здесь не прокатила бы, нужно было сразу и наверняка. Не забывайте, что 7 - го на встрече Туск-Путин уже был подписан договор на поставки газпромовского газа на (если не ошибаюсь)35 лет, что ставит Польшу, обладающую самыми большими запасами сланцевого газа в Европе, в прямую зависимость от Кремля. Кстати, данный договор не публикуется и носит тайный характер.
Вот возможный ответ (или один из пунктов ответа) на вопрос "Зачем было убивать Качинского и его команду":
ЗАКЛАДНІКІ СМАЛЕНСКАЙ ХЛУСЬНІ?
Аляксандр Сьціос (“Газета польская”, паводле blogmedia24.pl/node/30197)
У мяне такое ўражаньне, што большасьць палякаў да гэтага часу не разумеюць, што на самой справе адбылося 10 красавіка 2010 года, паколькі цяперашняя сітуацыя ўсё больш пачынае нагадваць стан сьвядомасьці, які на працягу гадоў суправаджаў [першае] катыньскае злачынства. Жорсткасьць таго забойства 70 гадоў таму, калі палова афіцэрскіх кадраў, якія мела да вайны польская армія, была расстраляная, чаго трагічныя наступствы закранулі некалькі наступных пакаленьняў і паўплывалі на ўсю польскую гісторыю. Хаця ў часы ПРЛ большасьць палякаў мелі сьвядомасьць катыньскай хлусьні, у якасьці “базавага закона” яна ў пасьляваеннай Польшчы ўспрымалася толькі нямногімі. Інакш і не магло быць, паколькі катыньскае злачынства неадкладна стала прадметам палітычных гульняў. Ведаем, што заходнім саюзнікам СССР не было патрэбным раскрыцьцё праўды. Калі ў 1943 годзе ўрад Вялікабрытаніі атрымаў сакрэтны даклад амбасадара Вялікабрытаніі ў польскім урадзе ў Лондане Оўэна О’Мэльлі, зь якога станавілася абсалютна зразумелым, што злачынства ўчынiлі Саветы, Чэрчыль утоіў гэты факт, прыняўшы і абвясьціўшы ўсяму сьвету савецкую хлусьню, што здзейсьнілі забойства немцы. Гэтую ж хлусьню пазьней пацьвердзіў Рузвельт, а адміністрацыя Эйзенхаўэра ў 1952 годзе праігнаравала вынікі дасьледаваньняў камісіі Палаты прадстаўнікоў Кангрэсу ЗША, якая прызнала віну Саветаў даказанай.
У адпаведнасьці з прынцыпам, што той, хто сьцірае сьляды злачынства і ўскладняе шлях да праўды, нясе адказнасьць за саўдзел у яго зьдзяйсьненьні, заходнія лідары сталі памагатымі злачынстваў савецкага рэжыму, прынялі маральную і юрыдычную адказнасьць за катыньскую хлусьню. Такі стан крымінальнай адказнасьці працягваецца і пасёньня, пра што сьведчаць хаця б шматлікія прыклады, калі польскім эмігрантам перашкаджалі агалошваць праўду аб Катыні.
Мы таксама ведаем, што з самага пачатку справу суправаджалі замоўчваньні, фальсіфікацыі й старанна прэпараваная хлусьня. Расейцы, якія заўсёды былі майстрамі дэзінфармацыі, паклапаціліся нават пра боезапасы нямецкай вытворчасьці, справядліва мяркуючы, што першыя высновы з эксгумацыі трупаў будуць указваць на ўдзел немцаў. Дзейнасьць так званай камісіі Бурдэнкі і абвінаваўчае заключэньне ў дачыненьні да нямецкіх ваенных злачынцаў, якое было зачытана ў Бярліне ад імя Вялікабрытаніі, Францыі, Злучаных Штатаў і Савецкага Саюзу, дзе ў зьдзяйсьненьні забойства пад Катыньню абвінавацілі Нямеччыну – дапоўнілі пасьляваенную маштабную хлусьню і дэзінфармацыю.
Хлусьню сьвядома паўтаралі чарговыя ўрады ПРЛ, сфармаваныя на аснове савецкай агентуры – якая называлася камуністычнай партыяй. Паколькі той жа парадак і тыя ж людзі стаялі ў падстаў Трэцяй рэспублікі – краіна, якая была створана пасьля 1989 года, ніколі не выказвала рашучага жаданьня раскрыць кулісы злачынства, выявіць усіх удзельнікаў і патрабаваць маральнай ды юрыдычнай сатысфакцыі.
Пра сапраўднае стаўленьне Трэцяй рэспублікі да забойстваў у Катыні замест пустых дэкларацый значна мацней сьведчыць прыклад маёра КГБ са Смаленска Алега Закірава, які ў канцы 1980-х і ў пачатку 1990-х, рызыкуючы жыцьцём, знаходзіў жывых сьведак катыньскіх расстрэлаў, а сабраныя доказы перадаваў польскаму консулу Міхаілу Жураўскаму. Гэта дзякуючы Закіраву змог зьявіцца польскі дакументальны фільм “Катыньскі лес”. Калі выкінуты з КГБ і пад пагрозай сьмерці [Закіраў] прыбыў са сваёй сям’ёй у Польшчу ў 1998 годзе, ніхто не дапамог яму. Каб утрымаць сям’ю, на працягу некалькіх гадоў цяжка працаваў на будоўлях, а зімой жабраваў. І гэта Закіраву яшчэ пашчасьціла, што ён пазьбег долі вайсковага пракурора Сьцяпана Радзевіча, які асабіста хацеў перадаць консулу Жураўскаму доказы, атрыманыя ў ходзе катыньскага сьледства, але 17 лістапада 1993 года – у дзень, у які ён павінен быў сустрэцца з консулам, раптоўна памёр ад сардэчнага прыступу.
Адам Македоньскі, апазіцыянер і заснавальнік Інстытута катыньскага, надаўна ўспамінаў у “Газеце польскай”, як у 1979 годзе хацеў перадаць Міхніку і Літыньскаму камплект матэрыялаў на тэму Катыні для далейшага друку і распаўсюду. У той час пачуў ад Літыньскага, што KOR ня хоча ўяўняць справу аб Катыні: “бо то паглыбляе бездань паміж расейцамі й палякамі”. Міхнік адрэагаваў аналагічна, заявіўшы, што “гэта мінулае, і KOR гэтым не зацікавіцца”. Гэты прыклад у 100 разоў лепш, чым разлеглыя аналізы, дае магчымасьць усьвядоміць, што закладнікі катыньскай хлусьні па-ранейшаму вырашаюць лёс польскай гісторыі.
Хаця сёньня ўжо ніхто не спрабуе фальсіфікаваць факты, большасьць г.зв. элітаў Трэцяй рэспублікі між тым лічыць, што катыньская справа павінна быць зачыненая ў імя будучыні й усталяваньня добрых стасункаў з расейскім суседам. Гісторыя, якая павінна “не падзяляць” і стаць закрытай картай, уціскаецца казуістычнай маралістыкай і мутнымі інтарэсамі.
Цалкам ігнаруецца пры тым факт, што расейская дзяржава яшчэ ніколі не прызнала забойства польскіх грамадзян за злачынства людабойства, не раскрыла усіх акалічнасьцяў справы, не адкрыла архіваў, і ў афіцыйнай пазіцыі ўрада Расеі, пададзенай Суду ў Стразбуры, заяўлена, што “Не існуе доказаў таго, што палякі былі забітыя”. Урад жа Пуціна ў красавіку 2010 году адмовіўся ад хоць якой рэабілітацыі ахвяр, сьцьвярджаючы, што “не атрымалася пацьвердзіць абставінаў захопу польскіх афіцэраў, характару выстаўленых ім абвінавачваньняў і таго, ці з’яўляецца яна [іх віна] даказанай”.
І далей палкоўнік Пуцін павялічвае новую версію катыньскай хлусьні, заяўляючы, што злачынства “было асабістай помстай Ёсіфа Сталіна за паразу ў польска-бальшавіцкай вайне 1920 года”. Гэты тып махлярства ёсьць асабліва блізкім цяперашнім элітам Трэцяй рэспублікі, якія вырасьлі на “пустой зямлі” пасляваеннай Польшчы. Наўмыснае фізічнае зьнішчэньне тысяч афіцэраў Другой рэспублікі – сапраўднай эліты польскай нацыі, між тым, павінна было па задуме Сталіна адкрыць шлях для будаўніцтва “новай дзяржавы” пад кіраўніцтвам скароных, падданых савецкай волі “правадыроў”. Катыньская элімінацыя павінна была стварыць прастору для крымінальнага пагадненьня зь людзьмі, падпарадкаванымі Маскве, а ў персьпектыве прывесьці да зьнішчэньня польскіх традыцыі й культуры. Не была актам помсты, а сьвядомым і старанна выкананым палітычным забойствам, упісаным ў савецкаю стратэгію экспансіі й заваяваньня Еўропы.
Шмат ужо было напісана пра сімвалічныя і фактычныя аналогіі катыньскага расстрэлу і трагедыі 10 красавіка. Немагчыма іх не заўважыць і замаўчаць. Хачу зьвярнуць увагу на дзьве, бадай, самыя небясьпечныя і відавочныя аналогіі.
10 гадоў таму Ян Новак Езераньскі ў артыкуле “Расея злачынства, Расея праўды” напісаў: “Ёсьць два твары Расеі. Адзін – гэта страшны, нялюдскі й крывавы, які паказаў сябе ў Катыні, Медным і Харкаве, а цяпер зноў аб’явіўся ў Чачні. І ёсьць другі, які бачым ў гераічным пазбаўленьні ад хлусьні ўласнага мінулага і ачышчэньні свайго народу з учыненых злачынстваў [...] Калі мы хочам для сябе і для людзей, незалежна ад іх нацыянальнасьці й веравызнаньня, лепшую будучыню, мы павінны аказваць тым, хто змагаецца за лепшы твар Расеі, наша прызнаньне, падтрымку, удзячнасьць і памяць. Мы павінны дапамагаць ім і абараняць ад небясьпек, якія зьбіраюцца сёньня над іх галовамі. Небясьпека становіцца рэальнай, калі чалавек, выхаваны ў школе злачынстваў і хлусьні, якой быў і ёсьць КГБ, становіцца ўсеўладным над расейскім гігантам“.
Езераньскі пісаў гэта ў той час, калі ўладу ў Крамлі браў палкоўнік Пуцін. І ня цяжка здагадацца, каго ён меў на ўвазе, засьцерагаючы перад “чалавекам, выхаваным у школе злачынства і падману”.
Усё, што адбывалася ў Расеі пасьля 2000 года, магло толькі пацьвярджаць мудрую засьцярогу “кур’ера з Варшавы”. Гэта ў час кіраваньня Пуціна 21 верасьня 2004 году Галоўная вайсковая пракуратура Расеі спыніла сьледва № 159 у катыньскай справе па прычыне “сьмерці вінаватых”. Інфармацыю пра спыненьне рассьледаваньня расейскі бок трымаў у таямніцы на працягу амаль паўгады, падаўшы яе толькі ў сакавіку 2005 года – незадоўга перад сьвяткаваньнем 60-й гадавіны перамогі над Нямеччынай. У той жа час, было вырашана захаваць у таямніцы большасьць папак сьледства, а таксама саму пастанову аб яго спыненьні, што азначала ўтайненьне сьпісу асоб, адказных за забойства палякаў. 24 траўня 2005 г. Галоўная вайсковая пракуратура Расеі пацьвердзіла меркаваньне, што ў забойстве НКВД польскіх афіцэраў не было ніякіх прыкмет людабойства. Урады Пуціна зьдзейсьнілі рэпрэсіі супраць прадстаўнікоў расейскага “Мемарыялу” і прадстаўнікоў апазіцыі, якія патрабавалі адкрыцьця архіваў і прызнаньня катыньскага людабойства ўладамі РФ.
Сёньняшняя Расея зьяўляецца краінай, далёкай ад ідэалаў дэмакратыі й свабоды. Гульня, якую палкоўнік Пуцін вядзе на міжнароднай арэне, не дазваляе забыць, што ставіцца ён да краінаў былога савецкага блоку, як да сьферы ўплыву, якая належыць Расеі. І паколькі [ён] не сустракае супраціву з боку краін Захаду, імперскія памкненьні Пуціна набіраюць абароты.
Галоўнымі стратэгамі расейскай палітыкі на працягу многіх гадоў зьяўляюцца прадстаўнікі савецкіх сьпецслужбаў, цэнтралізаваная і неабмежаваная ўлада якіх пераўтварае Расею ў таталітарную дзяржаву. Выразна пра гэта кажуць расейскія апазіцыянеры, сьцьвярджаючы нават, што сьфера паўнамоцтваў сьпецслужбаў над грамадзянамі перавышае паўнамоцтвы “сілавікоў” у савецкія часы. Палітычныя забойствы, забойствы журналістаў, ціск на свабоду выказваньняў, рэпрэсіі супраць непакорных зьяўляюцца штодзённасьцю пуцінскай Расеі. Злачынствы генацыду, якія адбываюцца ў Чачні, дапаўняюць вобраз постсавецкай “традыцыі”.
Таму сёньня нельга ацэньваць расейскую палітыку праз прызму невыразных дэкларацый і выпадковых жэстаў, а [трэба] ў катэгорыях наступальнай стратэгіі, якая праводзіцца сьпецслужбамі РФ у адпаведнасьці з вялікадзяржаўнымі амбіцыямі палкоўніка Пуціна і расейскіх “сілавікоў”, якія валодаюць Расеяй. Яе інструментамі ў роўнай ступені зьяўляюцца , як нафта і газ, так і ваенная агрэсія і аператыўная гульня. І адзінай годнай увагі традыцыяй расейскіх служб, якія вызначаюць палітыку гэтай дзяржавы, зьяўляецца сіла, гвалт і злачынства, якія выкарыстоўваюцца ў якасьці сродку для дасягненьня мэты.
Трагедыя, якая адбылася ў смаленскім аэрапорце, ня можа быць выпадковай. Ня толькі таму, што ў сьвеце прасунутых тэхналогій, строгіх працэдур і мераў бясьпекі падзея такога маштабу ня мела права адбыцца. Перш за ўсё іншае – сьмерць прэзідэнта Польшчы і дзесяткаў элітных прадстаўнікоў народу занадта дакладна ўкладаецца ў планы крамлёўскіх стратэгаў, каб мець магчымасьць адхіліць рэфлексіі аб сувязях прычына-наступства.
Самым сур’ёзным наступствам гэтай падзеі можа быць новы падзел сілаў у гэтай частцы Еўропы і адданьне Польшчы ў сьферу палітычнага і эканамічнага панаваньня Крамля. У мінулыя месяцы, падчас якіх Польшча адмовілася ад размяшчэньня “проціракетнага шчыта”, была падпісана новая “дамова аб раззбраеньні” і прынята анэксія часткі тэрыторыі Грузіі. Гэта сьведчыць аб маўклівай згодзе Еўрапейскага зьвязу і ЗША на рэалізацыю планаў Пуціна .
На борце прэзідэнцкага самалёта былі людзі, чыя дзейнасьць і бачаньне [ролі] Польшчы маглі перашкодзіць намерам Крамля, затрымаць іх і нават вынікова заблакаваць. Гэта нагадвае тое, як 70 гадоў таму патрыятызм польскіх афіцэраў, іх інтэлектуальны і культурны патэнцыял стаў перашкодай у планах Сталіна. Пераадоленьнем той перашкоды стала катыньскае забойства. Ці ня маем мы права лічыць, што смаленская сьмець прадстаўнікоў польскай эліты ўпісваецца ў той самы злачынны сцэнар?
Тым больш, што маштаб дэзінфармацыі, якая была тут жа выкарыстана, каб схаваць сапраўдныя прычыны катастрофы, можна параўнаць толькі з савецкай змовай ў справе Катыні. Многае таксама паказвае, што адсутнасьць жорсткай рэакцыі НАТА і краін ЕЗ нагадвае той самы палітычны механізм, які пасьля 1940 года зрабіў зь лідэраў “вольнага сьвету” закладнікаў катыньскай хлусьні.
Гэтая гістарычная, падмацаваная фактамі аналогія не адзіная.
Рацыянальная ацэнка шматмесячных дзеяньняў Расеі й паводзін цяперашніх уладаў Трэцяй рэспублікі адназначна паказвае на адсутнасць намераў шчырага высьвятленьня прычын катастрофы. Неадкладнае і безумоўнае выказваньне поўнага даверу да палкоўніка Пуціна, адмаўленьне ад ўласнага рассьледаваньня і гарантаваньне, што “трагедыя не прывядзе да пагаршэньня ўзаемных стасункаў і не перашкодзіць аб’яднаньню”, не ўпісваецца ні ў якую логіку польскіх інтарэсаў і не знаходзіць апраўданьня ў паводзінах ураду Расеі да і пасьля 10 красавіка.
Насуперак распаўсюджанаму меркаваньню, што рэакцыі ўраду Дональда Туска былі вынікам слабасьці і няздольнасьці цяперашняй каманды, а ўзяцьце ў стасунку да Расеі падпарадкаванай ролі сьведчыла аб памылковых калькуляцыях, я лічу, што прычына гэтых абуральных паводзін ёсьць значна больш важкая.
Варта было б спытаць: якую ролю ў рэалізацыі стратэгіі Пуціна выконваюць сёньня некаторыі буйныя палітыкі? Якую выконвалі раней, калі шматмесячная камбінацыя аператыўных і палітычных акцый Крамля прывяла да ўсталяваньня “смаленскай пасткі” і закрыцьця прадстаўнікоў польскай эліты ў прэзідэнцкім самалёце?
Ці пасіўныя паводзіны польскага боку сапраўды зьяўляюцца толькі вынікам слабасьці ўраду, падпарадкаванага Расеі – элементам неразумнай прарасейскай палітыкі; ці, можа, хутчэй сьведчыць пра тое, што некалькі чалавекам з вышэйшага кіраўніцтва Трэцяй рэспублікі даверана была роля закладнікаў ведаў аб здарэньні 10 красавіка? Можна сабе ўявіць, што калі хто-небудзь з вышэйшых эшалонах улады меў веды пра мэты расейскай гульні і нічога не зрабіў для прадухіленьня катастрофы 10 красавіка – стаў бы закладнікам гэтых ведаў. Аналагічна, адсутнасьць рэакцыі на адпаведныя “сугестыі” аб прычынах катастрофы, перададзеныя хаця б у асабістай размове, ці ж ня робіць са слухача асобу “паінфармаваную”, і праз гэта саўдзельніка, які нясе адказнасьць за ўтойваньне праўды?
Праз такі механізму савецкія службы шматразова праводзілі свае інтарэсы, ведаючы, што ён гарантуе поўную бясьпеку аперацыі. У адпаведнасьці з гэтай логікай, якая была накінута заходнім краінам, дэпазіт катыньскай хлусьні станавіўся важкай гарантыяй непарушнасьці ўплываў савецкай Расеі ў Польшчы, а хаваньне праўды аб забойстве праз заснавальнікаў ПРЛ стварыла з усіх урадаў камуністычнай дзяржавы фактычных саўдзельнікаў злачынства.
Той жа прынцып выкарыстоўваўся ў 1980-х гадах, калі таямніцы забойства ксяндза Ежы [Папелушкі? – рэд.], а пазьней кулісаў “круглага стала” былі выкарыстаныя ў якасьці гарантыяў саюзу, які стаў адначасна актам заснаваньня Трэцяй рэспублікі. Удзел выбраных прадстаўнікоў касьцёлу і апазіцыі ў на гады расьпісанай кампаніі дэзынфармацыі аб забойстве капелана “Салідарнасьці” зрабіла зь іх фактычных саўдзельнікаў і закладнікаў планаў савецкай стратэгіі “трансфармацыі палітычнага ладу”.
Тыя ўлады і змова маўчаньня, якія паўсталі тады, сталі [перашкодай] на шляху выяўленьня сапраўдных абставін забойства й выяўленьня яго заказчыкаў. Стан, які абавязвае дасёньня, дазваляе назваць гэтую падзею – забойства для заснаваньня Трэцяй рэспублікі.
Толькі гэтай аб’ядноўваючай таямніцай можна растлумачыць паводзіны дэцыдэнтаў у справе Катыні і тым жа прынцыпам можна абгрунтаваць сістэмны супраціў уладаў Трэцяй рэспублікі што да разьлікаў са злачынствамі камуністычнымі, як і адцісканьне прадстаўнікоў польскай бясьпекі ад ўплыву на дзяржаўныя справы.
Калі палкоўнік КГБ, які знаходзіцца на пасадзе ўсеўладнага прэм’ера Расеі, таксама і сёньня выкарыстаў савецкую тактыку “ўзяцьця закладнікаў злачынства”, ня будзем мець ніякіх гарантый, што дзеяньні прадстаўнікоў органаў дзяржаўнай улады на самой справе служаць польскім інтарэсам.
ВАРШАВА, 2 июня. Кандидат в президенты Польши и лидер партии «Право и справедливость» (ПиС) Ярослав Качиньский не говорил о том, что он не доверяет российскому следствию, а его претензии обращены к польским властям. Так прокомментировал депутат польского Сейма от ПиС Тадеуш Возняк публикации в российских СМИ, в которых утверждается, что
Ответитьбрат-близнец погибшего президента сомневается в российском следствии.......
Я прошлый раз написал, что это было убийство под Смоленском
ОтветитьЛюди погибли, а живые тут же начали склоки и трактовки придумывать. В какое время мы живём!!! Ужас.
ОтветитьА может и не надо было публиковать. Ведь совершенно очевидно причина катастрофы.
ОтветитьПилотов заставили садиться в неблагоприятных условиях.
""" 9:24 в 3.06 писал:
ОтветитьА может и не надо было публиковать. Ведь совершенно очевидно причина катастрофы.
Пилотов заставили садиться в неблагоприятных условиях.
Аудиозапись свидетельствует как раз об обратном.
А по существу:
Во-первых, официальных данных расследования МАК еще не опубликовал.
Во-вторых, из опубликованных материалов нельзя понять:
1. Почему КВС не произнес ни звука в последние 30 сек. до столкновения, хотя до этого довольно активно руководил заходом на посадку?
2. Почему некоторые приборы, как сообщалось, перестали работать еще до момента столкновения?
3. Почему после отсчета "80" команду "Уходим" отдал второй пилот, а не КВС?
4.Почему команда диспетчера 101-горизонт прозвучала уже после отсчета штурманом "20"?
5. Какая высота была на альтиметре в момент столкновения?
Можно и еще.
Но без ясного ответа хотя бы на первые 5 вопросов никаких выводов о причинах катастрофы делать нельзя.
Даже предварительных.
Владимир, 15:40, 3.06б "Польскі эксперт: расейцы сфальшавалі бартавы запіс самалёта Качынскага"
Ответить