Паэтычнае свята ў гонар Анатоля Сыса

Віялета гэта быў яго асабісты выбар ,гэта што дзіцё малае якое трэба было вадзіць за ручку ва усім Толя вінаваты сам ,ня трэба шукаць вінаватых,меньшь трэба было заглядваць у шклянку і усё б было добра.

Кузьма, спрашчаць настолькі - толькі супакойваць сваё ды іншых сумленне. Някляеў трапна сфармуляваў тады, па смерці Анатоля: нам падавалася. што мы спрабавалі яму дапамагчы. а насамрэч грузілі сваім цяжарам (цытую недакладна, але сэнс такі). Віялета, гэта не ва ўсіх знакамітых, а збольшага ў сапраўды вялікіх і тых, чыя творчасьць мацнейшая і значнейшая за асабістае жыццё. З Анатолем Сысам часцяком было вельмі складана і цяжка мець стасункі, камусь і біцца даводзілася, але паэтычную ягоную веліч, усе пералічаныя ў артыкуле (і шмат непералічаных) цанілі і пры ягоным жыцці. Дадам шчэ, што павялічэння сяброў Анатоля асабліва не заўважаю: капіталу з таго ў сучаснасці ня зробіш, а што прыхільнікаў более, дык натуральна: хтось раней Сыса не чытаў ці не асэнсоўваў, а цяпер прачытаў, асэнсаваў і стаў прыхільнікам.