Усталёўка кандыцыянера: пяць гадзін у чарзе і 30 дакументаў

Беларускі кампазітар Яўген Алейнік вырашыў павесіць за акно сваёй кватэры кандыцыянер.

Прычым зрабіць усё па правілах. Марокі апынулася вышэй за дах! Аб сваіх пакутах ён пачаў распавядаць на сваёй старонцы ў сацсетцы. Віртуальныя сябры ўжо раяць яму «не мучыцца дурасцю і купіць вентылятар». Але ён вырашыў давесці справу да канца. І спецыяльна напісаў кіраўніцтва да дзеяння, піша «Комсомольская правда в Беларуси».

Для прыёму - толькі ўладальнік кватэры

Гісторыя мая была б яшчэ больш сумнай, калі б я працаваў поўны працоўны дзень. Але паколькі я кампазітар, у мяне аформленае ІП, і вольны графік, ёсць час нават пасмяяцца з таго, што адбываецца.

Кандыцыянер ў мяне і раней быў, але ўнутры лоджыі. Гэта значыць знешні блок быў падвешаны прама ўсярэдзіне зашклёнага балкона. Спачатку сліў быў выведзены вонкі, але пару разоў суседка знізу выказвала незадаволенасць, што ёй капае, і мы вырашылі зрабіць сліў прама ў вядро пад кандыцыянерам. На гэтым пытанне закрылася на некалькі гадоў.

Нарадзіўся сын. Ён расце, і нам трэба вызваляць яму пакой. Мы прыйшлі да высновы, што без цёплай лоджыі нам не абысціся. Па задумцы там зараз павінны размясціцца пару шафаў, каб хоць неяк вызваліць жылую прастору ў кватэры.

Натуральна, велізарная металічная скрынка вонкавага блока кандыцыянера стала нам перашкаджаць. Мы падумалі: а ці не перавесіць яго вонкі? Як усе робяць. Тым больш наша лоджыя схаваная ад вуліцы, глядзіць на суседні дом і кандыцыянер, прымацаваны да яе, ну ніяк не сапсуе знешняе аблічча Менска. Аднак, прачытаўшы злоснае папярэджанне ад ЖЭСа аб штрафах для ўсіх, хто самавольна ўсталяваў антэны і кандыцыянеры, я вырашыў зрабіць усё па правілах.

Высвятленне «да каго ісці» не заняло часу - у ЖЭСе дыспетчар дала наводку на аддзел архітэктуры і будаўніцтва райвыканкама. Доўгія званкі туды ні да чаго не прывялі – слухаўка катэгарычна не здымалася. Пайшоў асабіста. Пытаюся ў супрацоўнікаў, маўляў, хачу гэта і гэта, да каго ісці? Адказваюць - прыходзьце заўтра, вас прымуць. Прыходжу заўтра - нікога няма. На дзвярах аб'ява: «Спецыяліст прымае па іншым адрасе». Добра адрас праз вуліцу - наша ЖРЭА. Прыходжу туды, разумею, што дарма чакаў шчасця. Чарга чалавек шэсць, па хвілін 15 на кожнага. Пад дзвярыма шэпчуцца, што для прыёму патрэбны ўладальнік кватэры, а не толькі кватэраздымшчык. Тэлефаную маме: «Прыязджай». Прыехала. Стаім удваіх. Цяпер мы сіла - зараз зойдзем і ўсё вырашым. Заходзім.

- Ваш тэхпашпарт?

- Калі ласка.

- Хто ўладальнік?

- Каліласка.

Галоўны архітэктар раёна просіць на тэхпашпарце паказаць , дзе мы хочам размясціць кандыцыянер. Паказваю. Расказваю, што лоджыя ўтопленая ўнутр дома і з вуліцы яе наогул не відаць. Архітэктар бярэ фламастар і малюе мой кандыцыянер на плане. Ура! Справа зробленая. «Дзякуй, да пабачэння». Ан не. «Пачакайце, вам цяпер да інжынера - ён раскажа, што рабіць далей».

«Я, Яўген Алейнік, дазваляю сабе, Яўгену Алейніку, ажыццяўляць працы…»

Садзімся за стол да інжынера. Перад намі кладуць пералік папераў, якія неабходна сабраць. Пералік з дзевяці дакументаў з трох інстанцый - ЖЭС, ЖРЭА і разлікова-даведачнага цэнтра (РДЦ). Мама ў паніцы - праз чатыры дні яна ляціць на адпачынак. «Мама - усё пад кантролем. Мы ж разумныя людзі, зараз хуценька ўсё аформім, і справа з канцом». Прашу галоўнага інжынера прама на месцы аформіць усе паперы, якія патрэбныя ад мамы. Пагаджаецца. Дзесяць хвілін пішуць заявы, дазволы і г.д. Выходзім у напрамку да РДЦ - таксама пашанцавала, адзін прыпынак на транспарце.

У РДЦ неабходна запэўніць паперы са ЖРЭА і ўзяць выпіску асабовага рахунку кватэры. Дзяўчына ў акне нам адразу вяртае адзін з дакументаў ЖРЭА - аформлены няправільна. Я пачынаю злавацца. Прамаўляю ў нікуды фразу пра тое, што «я падаткаплацельшчык, і вы траціце мой час, у які я б мог працаваць і плаціць падаткі на вашу ж зарплату», і роўненька іду назад у ЖРЭА за паперкай. Але вяртаюся ў РДЦ і прашу дзяўчыну даць яе прамы працоўны тэлефон, каб я змог наўпрост звязаць гэтых двух служыцеляў народа для высвятлення, што ім адзін ад аднаго трэба. Прыходжу ў ЖРЭА.

- Дайце мне тое, што трэба.

- Мы вам далі ўсё, што трэба.

Разумею, што я малайчына, і прашу стэлефанавацца напрамую з дзяўчынай з РДЦ. Тут жа атрымліваю па копіі ўсяго, што можа спатрэбіцца. Да званка не дайшло.

Вяртаюся ў РДЦ. Мама ўжо чырвоная - горача і доўга. Запаўняем паперы. Разумею, што пішу трызненне: «Я, Яўген Алейнік, дазваляю сабе, Яўгену Алейніку, ажыццяўляць працы...» Звяртаюся да дзяўчыны ў акно за тлумачэннямі. Мяне зноў гоняць у ЖРЭА - маўляў, усё трэба пісаць на бланку, а не ў вольнай форме. Не вытрымліваю, тэлефаную ў ЖРЭА, даю слухаўку дзяўчыне з РДЦ. Эмацыйная размова (без мяне) завяршаецца кодай: «Пішыце што жадаеце, я заверу. Толькі хутчэй...» Зрабілі, выйшлі, спусцілі пар. Мама запатрабавала каньяку. Дзень прайшоў цяжка, але ўдала.

30 лістоў з шасцю пячаткамі

На заўтра пайшоў у ЖЭС пісаць нейкі акт. Чаргі няма. Жанчына вельмі мілая і ветлівая. Глядзіць на мяне і не разумее, што мне трэба. Я ўжо хлопец біты - тэлефаную ў ЖРЭА і даю слухаўку жанчыне з ЖЭСа. Яна па тэлефоне запаўняе акт, подпіс, пячатка (абавязкова гербавая) - і я вольны.

Увечары таго ж дня, шпацыруючы па гістарычнай частцы Менска, я, натуральна, звяртаю ўвагу на знешнія блокі кандыцыянераў і антэны, якімі ўсеяныя гістарычныя фасады гістарычных вуліц. Пытанне адно: як гэта магчыма? І яшчэ адно: як у прынцыпе можна павесіць нешта на будынку, на якім вісіць таблічка аб яго архітэктурнай каштоўнасці? Чаму маім суседзям са спальнага раёна прыходзяць штрафы, а жыхарам гістарычнай часткі сталіцы - не?

Праз дзень зноў іду на прыём у ЖРЭА , каб аднесці ўсе дакументы і атрымаць індульгенцыю. Ці білет на звальненне - хоць што б атрымаць і забыць... Па шляху ў ЖРЭА фатаграфую фасад свайго дома, раздрукоўваю два фота, раблю па дзве ксеракопіі ўсіх дакументаў, сканы пашпартоў і г.д. Атрымалася каля 30 лістоў паперы з шасцю гербавымі пячаткамі. Ніколі ў жыцці не адчуваў сябе больш падрыхтаваным да сустрэчы з лёсам. Прыходжу з усмешкай у ЖРЭА - там сядзяць салагі, якія ў першы раз. Я крыху адчуваю сваю перавагу: «Мне толькі паперы аддаць!» Заходжу ў кабінет - усе знаёмыя. Пачынаю рабіць уражанне.

- Акт? Калі ласка.

- Фота? У двух экземплярах.

- Асабовы рахунак? З двума ксеракопіямі.

Трыумф! Чакаю альбо пяцёрку ў дзённік, альбо запіску бацькам аб выдатных паводзінах.

«Так, усе дакументы на месцы. 8-га чысла будзе нарада па вашым пытанні, чысла 15 падыходзіце за рашэннем. З рашэннем - у любую праектную арганізацыю. Рабіце праект сваіх работ. З праектам - да нас. Далей вешайце кандыцыянер. Чакайце камісію. З рашэннем камісіі - зноў да нас. А там паглядзім... Усяго добрага».

Я забіты. Аднасерыйны фільм ператварыўся ў серыял.