Менскі студэнт пра жыццё ў Кітаі: «За паўтары гадзіны працы я атрымліваў 100 даляраў»

Студэнт БДЭУ Яўген летась прайшоў стажыроўку ў Кітаі: вучыўся, працаваў, а ў вольны час падарожнічаў.

Як жывецца звычайнаму менскаму студэнту ў Паднябеснай і ваколіцах? Аб гэтым піша citydog.by.

- Я вучуся на факультэце міжнародных эканамічных стасункаў. З першага курсу вывучаў ангельскую, а з другога трэба было выбраць яшчэ адну замежную мову: думаў узяць гішпанскі, але бацькі прапанавалі зрабіць выбар на карысць кітайскай. Шчыра, ніколі не ўяўляў, што буду гаварыць на кітайскай мове - гэта зусім іншы ўзровень! Але, узважыўшы ўсе «за» і «супраць», адважыўся: спачатку баяўся, што гэта «не мая планка». Але потым пачаўся курс, і я зразумеў, што зрабіў правільны выбар.

- А як трапіў на стажыроўку ў Кітай?

- Неяк убачыў аб'яву ў дэканаце, што ў студэнтаў ёсць магчымасць прайсці стажыроўку ў Кітаі. Для гэтага патрэбен быў высокі сярэдні бал, навуковая дзейнасць, удзел у грамадскім жыцці ўніверсітэта і пацвярджэнне ўзроўню ведаў кітайскай мовы. Я ўвесь сышоў у вучобу: толькі на хатнія заданні па кітайскай мове сыходзіла па 6-7 гадзін - пропіс іерогліфаў, самастойнае чытанне тэкстаў, самаправерка, мора аўдыёзапісаў для пастаноўкі правільнага вымаўлення і г.д. Дадаткова запісаўся на моўныя курсы ў Інстытуце Канфуцыя пры БДУ. Апошнім этапам былі міжнародныя экзамены на веданне пісьмовай і вуснай кітайскай мовы. У канцы навучальнага года абралі трох лепшых студэнтаў, якія павінны былі паехаць на стажыроўку, - сярод іх быў я.

- Што ўяўляе сабой такая стажыроўка?

- Гэта паглыбленае вывучэнне кітайскай: я сапраўды гэтак жа хадзіў ва ўніверсітэт горада Нанкін, як і раней у БДЭУ. Універсітэт падаў інтэрнат, мне давалі стыпендыю, і я яшчэ падзарабляў.

- Кім ты працаваў у Кітаі?

- Першая мая праца ў Кітаі - мадэль: я павінен быў паказваць маладога паспяховага еўрапейца. За паўтары гадзіны працы заплацілі 100$. У Кітаі часта могуць падысці на вуліцы і прапанаваць працу ў мадэльным бізнэсе ці запрасіць праз сяброў. Прыярытэт заўсёды аддаецца маладым хлопцам і дзяўчатам еўрапейскай знешнасці.

У Шанхаі я падзарабляў бармэнам - знайшоў працу праз знаёмых. Плацілі добра: 16-17 даляраў за гадзіну. Многія замежнікі падзарабляюць афіцыянтамі ў рэстаранах і кафэ, а калі ўмееш спяваць, граць на музычных інструментах, танцаваць, то дакладна не застанешся без працы.

Яшчэ адзін папулярны выгляд заробку ў Кітаі - выкладанне ангельскай. На вакацыях я ездзіў у Яншо, невялікі горад побач з Гуйлінь. Там браў удзел у валанцёрскай праграме ад мясцовага каледжа: у мяне было бясплатнае пражыванне і харчаванне - так і падпрацаваў трохі, і павандраваў, і грошай зэканоміў.

- За год вучобы ў Кітаі ты шмат падарожнічаў?

- Я быў у Харбіне, на поўначы краіны, у Яншо, Гуйлінь, Шанхаі, Сучжоў, адзін хадзіў у горы Хуаншань. Што ўразіла, у гарах ніхто не смеціць, чыста, усюды пракладзеныя дарогі. Для тых, хто не можа сам падымацца, ёсць фунікулёр. Калі падняўся на пік, то шукаў недарагі гатэль, каб раніцай сустрэць на гары світанак, але так нічога і не знайшоў. Ужо хацеў начаваць прама ў гарах, але, дзякуй Богу, мяне паклікаў нейкі працоўны і прапанаваў пераначаваць у бакоўцы.

Падарожнічаў я шмат у агульных вагонах з мясцовымі. Адзін раз не атрымалася купіць білет з месцам, а дарога была доўгая, я проста ў тамбуры разаслаў плед і лёг спаць. Абудзілі людзі, якім трэба было выходзіць.

Але самая запамінальная паездка была на Філіпіны. Я знайшоў танныя авіябілеты з Шанхая і на апошнія грошы вырашыў паехаць паглядзець адзін з лепшых курортаў свету - Боракай. Там на самай справе ўсё дорага, таму даводзілася і на пляжы спаць, і ў бары. А адзін раз ад стомы заснуў проста на могілках. Праўда, было гэта ўжо ў Маніле.

- Цяжка было атрымаць візу на Філіпіны?

- Не, Філіпіны - бедная краіна, але вельмі папулярная ў турыстаў. У пасольстве ў Шанхаі я паказаў авіябілеты, даведку з універсітэта, дзе праходзіў стажыроўку, выпіску з банка (усім студэнтам там завялі рахунак) і пашпарт. Бронь гатэля не прасілі. Калі шчыра, я баяўся, што будуць праблемы: грошай на рахунку не было.

- Падчас паездкі трапляў у якія-небудзь незвычайныя сітуацыі?

- На Філіпінах мяне і сябра таксіст не хацеў выпускаць з машыны: мы дамовіліся аб адным кошце, а ён патрабаваў нашмат больш. Пагрозы, што заявім ў паліцыю, не дапамагалі (як правіла, паліцыя пакрывае дробныя злачынствы, звязаныя з турыстамі). Таксіст павёз нас у нейкую глуш, давялося заплаціць, колькі ён сказаў.

Або ежа - у Азіі еўрапейцу яна здаецца экзатычнай. Самай незвычайнай была страва балют - варанае яйка з зародкам качаняці. У Нанкін я спрабаваў суп з качынай крывёю. Наогул, у тым рэгіёне, дзе я праходзіў стажыроўку, былі вельмі папулярныя стравы з качкі. Там казалі: «Ежа без качкі - не ежа».

Агулам, для мяне Кітай стаў своеасаблівай школай жыцця. Таму, калі разважаеце, абавязкова едзьце - яно таго варта!